مشارکت گسترده مردم در انتخابات، همواره یکی از فاکتورهای مهمی در برسی حیات و فرهنگی سیاسی یک جامعه اجتماعی محسوب می شود؛ به بیان دیگر انتخابات یکی مهمترین بخش های مهم در زندگی سیاسی هر انسانی محسوب میشود که اثر این امر در بلند مدت بر زندگی هر انسانی مشخص می گردد.
این موضوع در جمهوری اسلامی ایران نیز حکم فرماست؛ نظام سیاسی که پس از انقلاب اسلامی همواره بر مردم سالاری مبتنی بر اسلام تکید داشته است و همان طور که امام بر تکیه بر مردم تاکید داشتند، مقام معظم رهبری نیز با محوریت قرار دادن صندوق های رای در تعیین سرنوشت کشور،بر این موضوع تاکیدات ویژه ای به عمل آورده اند.
اکنون ما شاهد ماه های آخر دولت دوازدهم هستیم و به تبع آن مردم باید خود را آماده انتخابات دیگری در سال 1400 کنند.
در این ماه های اخیر بسیاری از رسانه های معاند و ضد انقلاب تمام انرژی و نیروی خود را بر پمپاژ ناامیدی بین مردم و نامشروع جلوه دادن جمهوری اسلامی ایران، سرمایه گذاری کرده اند.
میزان متوسط و ایده آل مشارکت مردم در انتخابات ریاست جمهوری همواره 60 درصد بوده است و در یک بررسی کلی از میزان مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری بالاترین آمار بین 60 تا 62 درصد بوده اما نکته حائز اهمیت این است که بسیاری از افراد میزان مشارکت مجلس با انتخابات ریاست جمهوری را یکسان می دانند و این درحالی این دو نوع مشارکت سیاسی از جهاتی با یکدیگر متفاوت تر است.
ما در انتخابات ریاست جمهوری شاهد آن هستیم که مردم با حساسیت بیشتری در قبال مشارکت و انتخابات برخورد می کنند زیرا در این انتخابات مردم به کسی رای می دهند که قرار است برای یک دوره چهارساله، سرنوشت و معیشت مردم را اداره کند.
مشارکت و انتخابات مجلس هم به نحوی به این شکل است اما چون ظرافت و حساسیت این انتخابات به اندازه انتخابات ریاست جمهوری نیست، اصولا در برخی مواقع شاهد کاهش مشارکت بودیم؛ جدای از این موضوع با توجه با نوع نظام سیاسی کشور که مبتنی بر نظام ریاستی است ، انتخابات ریاست جمهوری از اهمیت بالایی برخوردار است.
با توجه با بر اهمیت مشارکت سیاسی و انتخابات در یک چارچوب نظام مند، علمکرد و نوع مشارکت احزاب و طیف های سیاسی نیز به شدت تاثیر گذار است.
در ایران اصلاح طلبان همواره در خصوص مشارکت و نوع انتخابات در هر دوره چالش هایی را به وجود آوردند؛ اخیرا نیز در چندی از رسانه های اصلاح طلب بسیار مطرح است این نکته می باشد که این طیف و جریان مدعی آن هستند که از « نامزد اجاره ای» پرهیز می کنند.
با توجه بر این موضوع این پرسش ایجاد میشود که چرا این جریان پس از انتخابات 92 و 96 بر این موضوع اعتراف نکردند و در این راستا نسبت به مردم صداقت نداشتند و اکنون بعد از ضعف عملکرد نامزد مورد نظر بر این موضوع اعتراف می کنند کما این که در همان سال ها از اعتراف بر این موضوع سر باز می زدند.
علیرغم این موضوع هنوز عده ای از اصلاح طلبان مانند کارگزاران،برای کسب قدرت بر این امر تاکید میکنند که در شرایط لزوم مجددا از نامزد اجاره ای استفاده خواهند کرد.
با وجود چنین نکته ای می توان به وضوح دریافت که در میان اصلاح طلبان به نوعی شکاف عقیدتی به وجود آمده است که عده ای بر یک نظر و گروهی بر نظر دیگر معتقدند و همین امر باعث عدم تحقق یک سیاست مشترک در بین طیف های اصلاح طلب شده است.
در کنار جریان اصلاح طلب، اصولگرایان و نیرو های انقلاب نیز یکی از مهمترین طیف حاضر در انتخابات هستند که نقش به سزایی در فرایند انتخابات ایفا میکنند.
با نزدیکی به انتخابات ریاست جمهوری بسیاری از افراد مجددا از ضعف نیروهای انقلابی در وحدت سیاسی صحبت میکنند و در خصوص این امر به تعارض نیرو های انقلاب در یک لیست واحد اشاره می کنند. اما دیدیم که نیروهای انقلابی در آستانه انتخابات مجلس شورای اسلامی به یک وحدت سیاسی رسیده و توانستند اکثریت قاطع مجلس را بدست آورند.
همین نکته نیز برای انتخابات ریاست جمهوری سال 1400 وقوع خواهد یافت؛ در بین نیرو های انقلابی چهره های زیادی برای کاندیداتوری ریاست جمهوری اعلام آمادگی خواهند کرد اما در آخر نیروهای انقلابی به یک وحدت سیاسی همانند انتخابات مجلس دست خواهند یافت.
