یادداشت روزنامه‌های یکشنبه ۲۰ تیر

روزنامه کیهان **

بهترین هدیه به گرگ‌های گردنه!/محمد صرفی

با برگزاری انتخابات اخیر یکی از خطوط اصلی عملیات روانی دشمن طرح موضوعی تحت عنوان «حاکمیت یکدست» است. البته این ادعا و برچسب فقط از سوی دشمن و ضدانقلاب تکرار نمی‌شود و برخی افراد در داخل نیز همین موضوع را بیان کرده و نسبت به آن هشدار می‌دهند و حتی از ماه‌ها پیش از انتخابات نیز با لحنی تهدیدآمیز از آن سخن می‌گفتند.
آنچه دشمن سعی دارد از یکدست‌سازی حاکمیت به افکار عمومی القا کند، حذف سلایق گوناگون از سیاست و اجتماع و حاکم کردن یک نوع تفکر خاص با استفاده از اجبار و فشار است. اما آیا به راستی چنین است و چنین اتفاقی افتاده؟ سؤال مهم‌تر اینکه آیا اساساًً چنین ادعایی امکان تحقق دارد؟
برای پاسخ به این سؤال باید به چند انتخابات اخیر نگاهی دقیق کرد. انتخابات مجلس فعلی (در زمستان سال ۹۸).
ریاست جمهوری و شورای شهر. در انتخابات ریاست جمهوری جریان اصلاحات مدعی است نامزدهایش از سوی شورای نگهبان رد صلاحیت شده‌اند. این نامزد‌ها که بودند؟ می‌توان از دو طیف نام برد؛ طیف نخست افرادی مانند جهانگیری و پزشکیان و طیف دوم هم نامزد‌های طیف به اصطلاح رادیکال جریان اصلاحات.
آیا به‌راستی اصلاح‌طلبان انتظار داشتند کسانی که صراحتاً
قانون اساسی کشور و ساختار رسمی نظام را قبول ندارد، تایید صلاحیت شوند؟! بعید به‌نظر می‌رسد عقلای جریان اصلاحات چنین دید کوته‌فکرانه‌ای به سیاست‌ورزی داشته باشند.
اما طیف اول؛ حتی خود اصلاح‌طلبان هم معترف هستند که شورای نگهبان از منظر سیاسی به آن‌ها لطف کرد و اگر می‌خواست سیاسی‌بازی کند باید افرادی همچون جهانگیری را تایید می‌کرد تا با توجه به عملکرد و کارنامه خود چنان پاسخی از مردم بگیرند که تا سال‌های سال نتوانند در میدان سیاست سر بلند کنند. اما ملاک و معیار برای شورای نگهبان قانون است و نه محاسبات سیاسی.
در انتخابات مجلس و شورای شهر وضعیت به مراتب روشن‌تر است. در هر دو انتخابات اصلاح‌طلبان لیست داشتند و از لیست خود آشکارا هم دفاع کردند. در انتخابات مجلس ۵ لیست داشتند و در شورای شهر تهران لیستی واحد به اسم جمهور که حمایت مکتوب شخص خاتمی را به همراه داشت. اما در هر دو انتخابات شکست خوردند. حال می‌توانند صادقانه کلاه خود را قاضی کنند که چه عواملی موجب رویگردانی مردم از آن‌ها شده است و یا به فرافکنی روی بیاورند و از پروژه یکدست‌سازی حاکمیت برای حذف خود دم بزنند و چشم خود را به روی واقعیات ببندند.
اما موضوع یکدست‌سازی حاکمیت لایه دیگری هم دارد که بسیار از آنچه گفته شد مهم‌تر است. ایران درگیر جنگی تمام‌عیار و همه‌جانبه است. شدیدترین و سخت‌ترین تحریم‌های طول تاریخ بشریت بر ما تحمیل شده و در کنار آن مشکلات و معضلات دیگری وجود دارد که در مجموع وضعیت سخت و حساسی را رقم زده است.
فرض کنید خانواده‌ای با خودرو در حال عبور از یک گردنه مه‌آلود و یخ‌زده است. راه ناهموار است و دره‌هایی عمیق در کنار جاده. علاوه بر این گرگ‌های درنده‌ای نیز اینجا و آنجا کمین کرده‌اند. به نظر شما در چنین شرایطی اصلی‌ترین و ضروری‌ترین نیاز این خانواده برای عبور از این مهلکه چیست و خطرناک‌ترین حالت برای آنان کدام است؟ برای این خانواده هیچ چیز مهلک‌تر از اختلاف و عدم انسجام نیست. در حالی که باید همه حواس‌ها و نیرو‌ها با یکدیگر جمع شده و معطوف به مقابله با موانع طبیعی و خطرات غیرطبیعی پیش رو باشد، درگیری و اختلاف درونی، علامت سفاهت و بهترین هدیه به گرگ‌های گردنه است.
وضعیت امروز ما بسیار خطیرتر از خانواده مورد مثال است. دشمن می‌خواهد با برچسب‌هایی مانند یکدست‌سازی حاکمیت، مانع از اتحاد و انسجام داخلی شده و آن را امری قبیح و مذموم جلوه دهد. از نظر آنان حاکمیتی مطلوب است که مسئولان آن هر روز یقه همدیگر را بگیرند و بر سر مسائل ریز و درشت اختلاف و دعوا داشته باشند و این اختلاف را علنی نیز کنند. اصل اولیه و تعیین‌کننده برای عبور موفق از این پیچ تاریخی و گردنه
پر از مخاطره، اتحاد و انسجام زیر چتر یک فرماندهی واحد است.
اگر می‌خواهید میزان حیاتی بودن این اتحاد و انسجام را بدانید باید به این عبارات تحلیلگر مشهور آمریکایی، توماس فریدمن در کنفرانس سالانه سیاستگذاران اندیشکده شورای ملی روابط اعراب و آمریکا دقت کنید. حرف‌های فریدمن تاریخ مصرف ندارد و یک راهبرد دقیق و ثابت است. او می‌گوید:
«رژیم‌هایی مثل رژیم ایران از بالا دچار گسست و شکست می‌شوند، این رژیم‌ها از پایین دچار گسست و شکست نمی‌شوند. چنین رژیم‌هایی مثل اتحاد جماهیر شوروی (سابق) هستند. نحوه فروپاشی این رژیم‌ها از بالا است و این‌گونه است که یک شکاف واقعی ایجاد می‌شود.
اگر ترامپ و پمپئو تحریم‌های (ضد ایران) را برمی‌داشتند و به همراه شرکای اروپایی‌شان به سراغ ایرانی‌ها می‌رفتند و می‌گفتند «ما فقط می‌خواهیم ۱۰ سال دیگر به مدت توافقنامه هسته‌ای بیافزاییم یا می‌خواهیم ۱۵ سال به مدت توافقنامه هسته‌ای بیافزاییم، ما می‌خواهیم که آزمایش‌های موشکی شما به شعاع خاورمیانه محدود شود». اگر فقط همین دو چیز را به ایرانی‌ها می‌گفتند آن‌ها (ایرانی‌ها) در بالاترین سطوحِ رژیم با یکدیگر درگیر می‌شدند. نیمی از آن‌ها می‌گفتند که ما باید از این پیشنهاد استفاده کنیم، چون ما برای همیشه تحریم بودیم، نیمی دیگر نیز می‌گفتند خیر!
شما باید در بالاترین سطوح رژیم، جنگ و درگیری راه بیاندازید. نباید به اصطلاح «شُل و وِل» بود، باید پیشنهادی روی میز گذاشت که برای بخشی از حاکمیت (ایران) وسوسه‌انگیز باشد!»
هر موضع‌گیری و اقدامی که با اتحاد، انسجام و هماهنگی نیرو‌های مادی و معنوی کشور در تعارض باشد، بازی در زمین دشمن و پاس گل به حریف است. مهم نیست نیت چیست و چرا چنین ماجرایی رخ داده است. مهم آن است که اصلی‌ترین و ضروری‌ترین وضعیت نیرو‌ها - همان هماهنگی و هم‌افزایی- خدشه‌دار و تضعیف شده است. تاریخ مملو از بزنگاه‌هایی است که جماعتی به دلیل همدلی و اتحاد موانع بزرگ را پشت‌سر گذاشته و افتخار آفریده‌اند و برعکس جماعتی نیز با همه امکانات و فرصت‌ها به‌دلیل تفرقه، شکست‌های سنگین خورده‌اند.
استاد شهید مرتضی مطهری درباره علت اصلی سکوت امیرالمومنین علی (ع) پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) می‌گوید: «طبعا هر کس می‌خواهد بداند آنچه علی علیه‌السلام درباره آن می‌اندیشید، آنچه علی علیه‌السلام نمی‌خواست آسیب ببیند، آنچه علی علیه‌السلام آن اندازه برایش اهمیت قائل بود که چنان رنج جانکاه را تحمل کرد، چه بود؟ حدسا باید گفت: آن چیز وحدت صفوف مسلمین و راه نیافتن تفرقه در آن است. مسلمین قوّت و قدرت خود را که تازه داشتند به جهانیان نشان می‌دادند، مدیون وحدت صفوف و اتفاق کلمه خود بودند. موفقیّت‌های محیّرالعقول خود را در سال‌های بعد نیز از برکت همین وحدت کلمه کسب کردند. علی‌القاعده علی علیه‌السلام به‌خاطر همین مصلحت، سکوت و مدارا کرد.
امّا مگر باورکردنی است که جوانی سی و سه ساله دورنگری و اخلاص را تا آنجا رسانده باشد و تا آن حد بر نفس خویش مسلّط و نسبت به اسلام وفادار باشد که به‌خاطر اسلام راهی را انتخاب کند که پایانش محرومیت و خرد شدن خود اوست! بلی باور کردنی است. شخصیّت خارق‌العاده علی علیه‌السلام در چنین مواقعی روشن می‌گردد. تنها حدس نیست، علی علیه‌السلام شخصا در این موضوع بحث کرده و با کمال صراحت علّت را که جز علاقه به عدم تفرقه میان مسلمین نیست، بیان کرده است.»

********************

روزنامه وطن امروز**

از محدود کردن حق رأی تا نژادپرستی
برنامه ترامپ برای بازگشت به کاخ سفید/ثمانه اکوان

دموکرات‌ها در آمریکا بر این عقیده بودند بعد از پیروزی‌شان در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۲۰، دیگر کار سختی برای بیرون کردن ترامپ از صحنه و فضای سیاسی آمریکا ندارند. با این حال شواهد و خبر‌های جدید از فعالیت‌های انتخاباتی ترامپ و فعالیت‌های سیاسی طرفدارانش نشان می‌دهد این کار به آسانی نیز میسر نخواهد شد.
ترامپ چند هفته‌ای است اقدامات انتخاباتی خود را به صورت رسمی کلید زده است. نخستین اقدام او انتخاب معاونش بوده است. او که به دلیل بی‌توجهی مایک پنس به خواسته‌هایش در ماجرای روز ۶ ژانویه و تأیید حکم ریاست‌جمهوری بایدن، بسیار از او ناراحت بود، ترجیح داده است فرماندار فلوریدا را که تاکنون خدمات بسیاری به او و خانواده‌اش کرده است، به عنوان معاونش در رقابت‌های انتخاباتی سال ۲۰۲۴ انتخاب کند. در گام دوم آغاز کمپین انتخاباتی و سفر‌های ایالت به ایالت ترامپ برای تبلیغات و همچنین سخنرانی‌های تند و آتشین علیه بایدن است.
دموکرات‌ها امیدوار بودند پرونده فرار مالیاتی ترامپ در ایالت نیویورک بتواند او را به زندان بیندازد یا اینکه راهی برای بیرون کردنش از صحنه رقابت‌های انتخاباتی سال ۲۰۲۴ به آن‌ها نشان دهد، اما رویه کند و بسیار پر پیچ و خم رسیدگی به این پرونده در نیویورک نشان داده است چندان هم نباید امیدی به بیرون کردن ترامپ از صحنه رقابت‌ها با پرونده‌سازی علیه او داشت.
نگاهی به فعالیت افراد حامی ترامپ نیز نشان می‌دهد آن‌ها با وجود همه محدودیت‌هایی که برای کار و تبلیغات در ایالات متحده دارند، باز هم اعتماد به نفس خود را حفظ کرده و به دنبال راهی برای گسترش تفکرات ترامپی در آمریکا هستند. نمایندگان سرشناس حامی ترامپ در کنگره مانند «مارجری تیلور گرین» با وجود اینکه توسط همکاران‌شان از کار برکنار شده و دیگر نمی‌توانند در جلسات کمیته‌های تخصصی مجلس نمایندگان حضور یابند، فرصت را غنیمت شمرده و به دنبال اقدامات و فعالیت‌های انتخاباتی در جهت حمایت از ترامپ هستند. نخستین پروژه این افراد ـ که تنها پروژه پیش روی آن‌ها نیز نیست ـ حفظ گفتمان نژاد‌پرستی و سفیدبرترپنداری در تمام رسانه‌های منتسب به ترامپ یا رسانه‌های جریان اصلی است. سیبل حملات این گروه را سیاه‌پوستان، سناتور‌ها و نمایندگان دموکرات و اعضای گروه ترقی‌خواهان کنگره یعنی «الکساندریا اوکازیو کورتس»، «ایلهان عمر»، «رشیده طلیب» و «آینا پریسلی» تشکیل می‌دهند. گرین، نماینده حامی ترامپ و ادبیات نژادپرستانه‌اش، بار‌ها در سخنرانی خود به این افراد حمله‌ور شده و بتازگی نیز گفته است «آن‌ها باعث شرمساری ایالات متحده و تروریست هستند».
حملات حامیان ترامپ، اما تنها به این افراد ختم نمی‌شود. آن‌ها به دنبال راه یافتن پدیده‌ای به رسانه‌های جریان اصلی آمریکا هستند که خود از آن با عنوان «بومی‌گرایی» یا Nativism یاد می‌کنند. بدین معنی که تنها سفیدپوستانی که ریشه آنگلوساکسون داشته و در آمریکا به دنیا آمده‌اند حق دارند در سیاست حضور پیدا کرده و برای مردم آمریکا تصمیم بگیرند. به همین دلیل هم هست که آن‌ها مرتبا نام میانی اوباما یعنی «حسین» را با تاکید فراوان به کار می‌برند و در عین حال به نمایندگان و همکاران سیاه‌پوست و لاتین‌تبارشان حمله‌ور می‌شوند. حالا ماه‌ها بعد از اینکه ترامپ کاخ سفید را ترک کرده است، مارجری تیلور گرین و سایر همکارانش از جناح راست افراطی مانند «مت گیتز» نماینده فلوریدا تلاش دارند با سخنرانی‌های آتشین خود، همچنان به انرژی حامیان و طرفداران ترامپ اضافه کنند.
اگر حلقه اولیه نزدیکان ترامپ در کنگره به دنبال دمیدن در تنور اختلاف‌های نژادی برای رأی آوردن دوباره ترامپ در انتخابات آتی هستند، حلقه‌های بعدی هر کدام مأموریت ویژه خود را در این باره دارند. گروهی دیگر از نمایندگان و فعالان راست افراطی به دنبال تغییر قوانین رأی دادن در آمریکا هستند تا با محدود کردن مساله حق رأی و سخت‌تر کردن شرایط حضور مردم پای صندوق‌های رأی، کاری کنند که میزان کمتری از مردم در پای صندوق‌های رأی حاضر شوند و در نتیجه احتمال موفقیت نامزد جمهوری‌خواه ـ هر کسی که باشد ـ بیشتر شود.
حلقه بعدی، اما به دنبال تأمین منابع مالی برای انتخابات هستند. آن‌ها سعی دارند استفاده از پول‌ها و منابع مالی با منبع ناشناس را برای انتخابات‌های بعدی در ایالات متحده قانونی کنند تا بدین ترتیب نخواهند به کمیسیون انتخابات فدرال درباره منابع مالی‌ای که وارد چرخه انتخابات می‌کنند، پاسخی بدهند. آنطور که روزنامه یو‌اس‌ای تودی گزارش داده است، گروه‌هایی، چون بنیاد «America First» تلاش دارند با برپایی کنفرانس‌های مختلف اقدام به جمع‌آوری پول برای نامزد انتخاباتی‌شان کنند. آن‌ها می‌دانند تشکیل سازمان‌ها و بنیاد‌های مختلف برای پیشبرد جمع‌آوری منابع مالی، آسان‌تر از کار کردن در کمپین انتخاباتی است و البته منابع مالی با منبع ناشناس نیز از طریق این سازمان‌ها و بنیاد‌ها راحت‌تر به چرخه هزینه‌های انتخاباتی اضافه می‌شود. مارجری تیلور گرین در این حوزه نیز بشدت فعال است. او تنها نماینده کنگره در طول تاریخ آمریکاست که تنها در ۳ ماه ابتدایی سال ۲۰۲۱ توانسته ۲/۳ میلیون دلار کمک مالی دریافت کند. این رقم، در طول تاریخ آمریکا بی‌سابقه است. او حالا با این کمک‌های مالی سعی دارد گروه ویژه «اول آمریکا» را در کنگره از بین حامیان ترامپ تشکیل داده و از آن حمایت مالی کند. در منشور این گروه آمده از نظر آن‌ها «ایالات متحده کشوری با سنت‌های منحصر به فرد آنگلو‌ساکسون است». در این منشور همچنین هشدار داده شده است ایالات متحده در حال تبدیل شدن به محور اصلی جذب مهاجران است و اکثر آن‌ها هم در زمانی که نتوانند دیگر از مزایای اقامت در آمریکا بهره‌مند شوند، به دنبال یک کشور با سیاست‌های رفاهی گسترده‌تر می‌روند. در بعد سیاست خارجی این گروه با «گلوبالیست‌ها» مرزبندی شفاف دارد و آن‌ها را تهدیدی برای امنیت آمریکا می‌داند. در بعد امنیت ملی نیز این گروه مخالف هر نوع حضور و دخالت آمریکا در جنگ‌های دیگر در کل دنیا است. آن‌ها با نام خود «اول آمریکا» دقیقا قرار است یادآور گروهی در جنگ دوم جهانی باشند که کمیته‌ای برای مقابله با حضور آمریکا در این جنگ ایجاد کرده بودند.
تا به اینجا گمان می‌رود تمام جمهوری‌خواهان موافق ایده تشکیل چنین گروه‌هایی نباشند. «کوین مک‌کارتی» رئیس اقلیت مجلس نمایندگان در این باره گفته است: «حزب جمهوری‌خواه، حزب لینکلن است و حزبی است که به دنبال فرصت برای تمام آمریکاییان است نه تنها زوزه‌کشان بومی‌گرا».
با این حال باید دید آیا نحوه جمع‌آوری منابع مالی عظیم برای حمایت از شعار‌ها و اقدامات ترامپ می‌تواند حزب جمهوری‌خواه را از او و کمک‌های مالی طرفدارانش دور کند؟
مسأله دیگر در این باره حمایت برخی رسانه‌های مستقل از تئوری‌های توطئه ترامپ و تلاش برای تئوری‌سازی گفته‌ها و اندیشه‌های او است. «استیو بنن»، مشاور استراتژیک ترامپ در یک سال اول فعالیتش در کاخ سفید، پادکست «اتاق جنگ» را دارد و هر روز در این برنامه رادیویی به یکی از فعالیت‌ها و عملکرد‌های بایدن تاخته و تقریبا هر روز نیز میهمانان برنامه‌اش به ماجرای تقلب در انتخابات می‌پردازند. فوئنتس، یکی از نژادپرستان ملی‌گرای آمریکا که تنها ۲۲ سال دارد، وظیفه دارد با برنامه‌های خود در صفحات مجازی که به صورت تاک‌شو برگزار می‌شود، موضوعات مرتبط با سفیدبرترپنداران را برای نسل نوجوان و جوان آمریکا تشریح کند و آن‌ها را به سمت حمایت از ترامپ بکشاند. او در یکی از برنامه‌های خود صراحتا تاکید می‌کند: «سفیدپوستان این کشور را تأسیس کردند. این کشور بدون سفیدپوستان وجود خارجی نداشت. اگر آمریکا به مردم فعلی آن محدود شود، اگر آمریکا چارچوب فرهنگی مردم سفیدپوست را از دست بدهد و تأثیر فرهنگ و تمدن اروپایی در آن از بین برود، اگر جمعیت سفیدپوست خود را از دست بدهد، اگر عقیده خود به عیسی مسیح را از دست بدهد، دیگر آمریکا نخواهد بود». «پاول گوسر» نماینده اهل آریزونا نیز کمپینی برای مبارزه با سانسور در شبکه‌های اجتماعی به راه انداخته است. تلاش تیم حقوقی ترامپ برای شکایت از روسای شبکه‌های اجتماعی مانند توئیتر و اینستاگرام در آمریکا در همین راستا بوده و نشان می‌دهد ترامپ برنامه‌ای جدی برای به چالش کشیدن دموکرات‌ها و در نهایت حضور پررنگ در انتخابات سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۴ دارد.

********************

روزنامه خراسان**

آن سوی یک جابه جایی نظامی/امیر مسروری

حضور آمریکایی‌ها در غرب آسیا به نیمه‌های قرن گذشته باز می‌گردد. زمانی که جنگ جهانی فاتح بزرگی، چون متفقین داشت و آمریکایی‌ها به دلیل دوری مسافت و گسیل نیروی انسانی به اروپا با امنیت در این منطقه جنگیدند و قدرت برتر جهان شدند. بازی جنگ سرد از سطح مداخله آمریکایی‌ها در این منطقه نکاست و واشنگتن به دلیل جغرافیای پیچیده و نفت غرب آسیا تلاش کرد بازیگری بیشتری در این منطقه داشته باشد.
با این حال از ابتدای دولت دوم جرج بوش فعالیت آمریکایی‌ها در غرب آسیا به سبب جنگ در افغانستان و عراق و ماجرای برج‌های دوقلو و مسئله القاعده تفاوت بسیاری پیدا کرد. پایگاه‌های آمریکایی‌ها به یکی از عملیاتی‌ترین پایگاه‌های نظامی فرا منطقه‌ای تبدیل و عملا سر فرماندهی مرکزی به یکی از گزینه‌های پر درگیری تبدیل شد.
با آمدن بایدن سیاست دفاعی آمریکا سرعت باورنکردنی برای درگیری با چین پیدا کرد. خروج غیر مسئولانه و ناگهانی از افغانستان و طرح کوچک‌سازی واحد‌های نظامی در عراق و انتقال پایگاه نظامی به اردن از قطر نشان می‌دهد سیاست‌های دفاعی - امنیتی آمریکا در غرب آسیا همچنان با طرح حفاظت از رژیم صهیونیستی مطرح است، اما انتقال تنش به شرق آسیا و کنترل چین در سال‌های آتی ماجراجویی واشنگتن را تکمیل می‌کند. با این حال این انتقال و تخلیه چند اهمیت ویژه دارد:
۱. آمریکایی‌ها مایل اند نیرو‌های خود را از دسترس گروه‌های کوچک مقاومت دور کنند. حضور در قطر، عراق و سوریه برد لازم برای عملیات هزینه ساز را کاهش می‌دهد با این حال این انتقال می‌تواند نیروی انسانی و تجهیزات آمریکایی‌ها را تا حدودی از عملیات‌های کوچک محفوظ دارد. مسئله‌ای که یک‌بار پیش از ۲۰۱۱ تجربه شد و آمریکایی‌ها را مجبور کرد برای کاهش هزینه از عراق خارج شوند.
۲. آمریکا یک هدف مهم در غرب آسیا دارد، تامین امنیت رژیم صهیونیستی و رینگ‌امنیتی این رژیم؛ باورنکردنی است اگر درگیری‌های سال ۲۰۱۴ به این سوی آمریکا در غرب آسیا را نظاره کرد و ردپای واضح حمایت از رژیم صهیونیستی را ندید. ارتش صهیونیستی آسیب جدی در نبرد‌های زمینی دارد و انتقال یگان‌های زمینی و تکاور به اردن این نقطه ضعف را تا حدودی پوشش می‌دهد. نیرو‌های صهیونیستی بر خلاف قدرت پیشین در نبرد‌های زمینی با سناریویی مواجه شدند که هزینه جنگ‌های رودررو را افزایش می‌دهد. از جنگ تموز (۳۳روزه به این سو) استراتژی مقاومت در برابر رژیم صهیونیستی به اسارت گرفتن سرباز‌ها و انجام معامله‌های سنگین با تل آویو است. مسیری که با جایگزین سازی یگان‌های زمینی آمریکایی می‌تواند چالش‌های نبرد‌های احتمالی را کاهش دهد.
۳. آمریکا خوب می‌داند بازیگری حزب ا... یکی از مهم‌ترین ساختار‌های قدرت نظامی تقابلی در سال‌های آینده است. بدین معنا نمی‌تواند از حزب ا... چشم پوشی کند. دلیل آن نیز هدایت نیرو‌های مقاومت در غرب آسیا توسط چهره‌های آموزش دیده مقاومت از جمله حزب ا... لبنان است. نقش حزب ا... در انتقال مدیریت میدان نبرد به نیرو‌های سوری و عراقی غیر قابل انکار است و اردن فضای مناسبی است تا طرح‌مهار حزب ا... همچنان مطرح باشد.
البته فراموش نشود این انتقال هرچند سریع، عجولانه و غیر مسئولانه بود، اما پیش زمینه‌های لجستیکی اش سال هاست اجرایی و طراحی شده و از سند امنیت ملی آمریکا در سال ۲۰۲۰ می‌آید. در این سند نگاه به شرق و دورسازی قدرت ژئوپلیتیک از چین و بازیگری در طرح مهار پکن اولویت امنیت ملی واشنگتن در نظر گرفته شده و کاهش سطح درگیری مستقیم بخشی از این سناریو ست. البته نباید فراموش کرد پنتاگون به این درک رسیده که حضور در غرب آسیا تنها به نفع ایران و محور مقاومت تمام شده است. انزجار اجتماعی از آمریکا سبب شده تا افکار عمومی به سمت مقاومت علیه آمریکایی‌ها هدایت شوند و این مسئله حتی برای متحدان عربی واشنگتن نیز آسیب زاست.

********************