«از کلیه نهادهای انقلابی و سازمان‌های دولتی و خصوصی و انجمن‌ها که در رابطه با جمع‌آوری کمک‌های مردم و سازمان‌های دولتی اقدام نموده و می‌نمایند، درخواست می‌شود نیازها و همچنین امکانات و اطلاعات خود را از طریق تلفن‌های 646639 و 49735 و یا کتباً به آدرس خیابان پاستور، ساختمان نخست‌وزیری ارسال نمایند.»
اقدام دیگری که در خدمت‌رسانی و تأمین نیازمندی‌های آوارگان جنگی انجام گرفت و از تاریخ 1359/9/15 با دستور تلویحی نخست‌وزیر پیگیری شد، تأسیس بنیاد امور جنگ‌زدگان بود. پیش از این، فعالیت‌‌هایی در ستادهای همیاری مردم با جنگ‌زدگان انجام می‌شد که به تدریج و پس از کسب اطلاعات و دریافت آمارهای دقیق‌تر از جمعیت آواره تصمیم بر آن شد بنیادی برای امور جنگ‌زدگان تأسیس شود؛ لذا این موضوع در مجلس شورای اسلامی طرح و بررسی شد که در نهایت اردیبهشت ماه سال 1360 به تصویب نمایندگان مجلس رسید. در طرح مذکور 5 ماده و چندین تبصره، نحوه فعالیت‌ها و تصمیم‌گیری‌ها را مشخص کرد. در ماده 1 هدف بنیاد امور جنگ‌زدگان و رسیدگی از نظر مادی و معنوی و حل مشکلات مشخص شد. در ماده 2 بنیاد امور جنگ‌زدگان دارای شخصیت، حقوق مستقل و زیر نظر معاون نخست‌وزیر دانسته شد. در ماده 3 خط مشی کلی تصویب شد و برنامه‌های عمومی نظارت بر فعالیت‌ها و ایجاد هماهنگی‌ها مورد تأکید قرار گرفت. در ماده 4، آورده شد که بنیاد از نظر مالی با کمک‌های مردم و دولت اداره خواهد شد. در ماده 5 آورده شد که کلیه فعالیت‌های دولتی که در جهت اهداف ماده 1 انجام می‌گرفت، زیر پوشش این بنیاد قرار می‌گیرد و فعالیت‌های غیر دولتی باید با این بنیاد هماهنگ شود.
گفتنی است، ماه‌های اول جنگ تحمیلی روزهای سختی برای دولت و ملت ایران رقم زد و هزاران نفر از مردم در سراسر کشور به ناچار از منزل و کاشانه‌شان آواره شدند. عده‌ای از مناطق جنگی مهاجرت کردند، جماعتی دچار بی‌خانمانی و مشکلات ناشی از جنگ شدند و برخی شهرهای مرزی مناطق مسکونی‌شان ویرانه شد. بنابراین، در کمترین زمان مسئله‌ای با عنوان جنگ‌زدگان شگل گرفت که «اسکان» آنها و تأمین «نیازمندی» آنها در اولویت بود. براساس آمار منتشر شده، بیش از یک میلیون و هشتصد هزار نفر از مردم کشور به اجبار محل سکونت‌شان را رها کرده بودند تا به نقطه «امنی» پناه بگیرند. دولت وقت شهید رجایی به سرعت موضوع را به هیئت وزیران برد و در دستور کار قرار داد و ستادی را در نخست‌وزیری تأسیس کرد. سپس به استانداران سراسر کشور دستور داد تا امکانات خود را برای اسکان آوارگان جنگی به کار گیرند و در کمترین زمان به تناسب استان‌ها افراد مهاجر جنگی یا به عبارتی جنگ‌زدگان را اسکان بدهند. در ادامه هیئت‌وزیران با برگزاری جلسات متعدد تلاش کردند تا برای تأمین اعتبارات و کالاهای مورد نیاز آوارگان جنگی چاره‌ای اندیشیده شود. یکی از مهم‌ترین آنها تشکیل «ستاد هماهنگی کمک‌رسانی به مناطق جنگ‌زده» بود که در تاریخ 1359/8/8 به منظور ایجاد هماهنگی بین نهادهای انقلابی و ارگان‌های دولت تشکیل شد.
