مدیریت بهداری رزم

تقویم تاریخی انقلاب اسلامی در زمستان سال ۱۳۶۱ نشان می‎دهد، شبکه بهداری رزم سپاه به پیشرفت‌های قابل تحسینی رسیده بود؛ به گونه‎ای که بهداری سپاه تمام هم و غم خود را روی درمان مجروحان جنگ متمرکز کرده بود. بهداری سپاه در میدان جنگ برنامه‌ریزی دقیق و منظمی را سامان داده بود و به سرعت مجروحان را از خطوط عملیاتی به نقاط درمانی منتقل می‎کرد که در این نوشتار به چند اقدام اساسی آن اشاره می‎شود.

-برگزاری جلسات برنامه‌ریزی پی‎درپی پس از عملیات محرم
- ساخت بیمارستان‌های صحرایی در منطقه عملیاتی و هماهنگی با مراکز درمانی شهر‌ها و شهرستان‌ها بود تا به سرعت مجروحان جنگی را پذیرش و بستری کنند.
-یکی از مشکلات این منطقه که کار انتقال مجروح را سخت می‌کرد، زمین رملی منطقه و نحوه حرکت روی رمل بود. در این راستا مدیریت بهداری رزم دستور داده بود که یگان‌ها حتی‌الامکان سطح آموزش‌های امدادی را برای نیرو‌های عمل کننده افزایش بدهند تا خود یگان‌ها بتوانند حداقل اقدامات حیات‎بخش و امداد اولیه را انجام دهند. علاوه بر آن تأکید شده بود امدادگر‌ها که نزدیک‌ترین فاصله را با نیرو‌های تکاور در خط نبرد دارند، به همراه آنها حرکت کنند تا بتوانند در لحظه‌های اول برای مجروحان اقدام مؤثری انجام بدهند.
- برقراری شبکه ارتباطات به وسیله بی‎سیم و باسیم؛ یعنی مجموعه مخابرات قرارگاه با همه محدودیت‌هایش پذیرفته بود برای بهداری رزمی خط اف‌ایکس پیش‌بینی کند.
-تأمین نیاز‌های حیاتی و لحظه‌ای برای نیرو‌های تخصصی، تجهیزات دارو و خون، بدون داشتن ارتباط مناسب امکان‌پذیر نبود و باید به صورت روزانه، ساعتی و گاهی اوقات به صورت موردی درخواست می‌کردیم.
- بهداری رزم موفق شد ۷ اتاق عمل و بخش‌های جراحی، ارتوپدی و داخلی در این بیمارستان‌ها برپا کند و علاوه بر این بخش‌ها حدود ۱۸۰ تخت نقاهتگاهی به بیمارستان اضافه شد.
- زمین بیمارستان شهید کلانتری آسفالت شده بود و رابط هوانیروز هم در آنجا مستقر شده بود تا حمل و نقل مجروحان با سرعت بیشتری انجام شود. از طرفی هم ستاد تخلیه مجروحان در پایگاه وحدتی دزفول راه‌اندازی شده بود که باید از آنجا به مناطق مواصلاتی منتقل می‌شدند.
- ساماندهی پزشکان متخصص و کادر پزشکی کشور را که داوطلبانه در بیمارستان‌های صحرایی جبهه و جنگ آمده بودند.

نکته پایانی اینکه در سطح قرارگاه کسی را به دلیل میزان عملکرد کسی بازخواست نمی‌کردند و همه کار‌ها بر اساس ایمان و روحیه معنوی و وجدان کاری به پیش برده می‌شد؛ چون باور داشتند اگر در منطقه‌ای مثل جنگل امقر بیمارستان صحرایی نداشته باشیم، شماری از مجروحان شهید می‌شوند؛ یعنی مدیریت ایمان بر دل‌ها حاکم بود که سبب می‎شد کار‌ها به خوبی پیش برود.