‌جهش تولید با مشارکت مردم نه تنها امری مطلوب، بلکه ضروری و امکان‌پذیر است، کما اینکه کشور‌هایی مانند چین در سال‌های اخیر به‌خوبی توانسته‌اند این راهبرد را عملی کنند. با این حال، واقعیت آن است که تحقق این مهم با چالش‌های متعددی مواجه است که ضعف فرهنگ کار و تلاش در جامعه، از مهم‌ترین این چالش‌ها است. به عنوان مثال، چرا پس از تجربه شوک‌های متعدد ارزی در سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی، اما عزم جدی برای ترمیم نقاط آسیب‌پذیر اقتصاد کشور ایجاد نشده یا به تعبیر دقیق‌تر، ضعف اقتصادی کشور به عنوان یک «آسیب ملی» که نیازمند تلاش همگانی برای حل و رفع آن هستیم، درک نشده است؟ این عارضه ریشه در ضعف فرهنگ کار و تلاش در زندگی روزمره مردم دارد. 
درواقع، اصل سخن در اینجا آن است که جهش تولید و هر گونه تحول مثبت دیگری در اقتصاد کشور در سایه عمومی‌سازی فرهنگ کار، نظم، انضباط، تعهد، احساس هم‌سرنوشتی و مواردی از این دست امکان‌پذیر است. بنابراین، به منظور تحقق شعار سال و اهداف مترتب بر آن، مجموعه رسانه‌ها و دستگاه‌های تبلیغاتی کشور باید در زمینه ترویج فرهنگ کار و تلاش در کشور اقدامات جدی انجام دهند. 
به عبارت دقیق‌تر، مجموعه ظرفیت‌های کشور گویای آن است که با وجود همه موانع موجود، امکان جهش تولید و حتی فراتر از آن، توسعه اقتصادی به‌راحتی امکان‌پذیر است، اما به طور عمده به دلایل فرهنگی از جمله ضعف فرهنگ کار و زحمت و رواج رفتار‌ها و عادت‌هایی، چون دلالی در حوزه اقتصادی، این ظرفیت‌ها بلااستفاده مانده است. بنابراین، فراتر از هر تلاشی، باید روح خودباوری، تلاش و کار در کشور احیا شود. درواقع، تنوع ظرفیت‌های اقتصاد کشور از یک سو و گستردگی و تنوع ظرفیت‌های مردمی از سوی دیگر، ایجاب می‌کند که فرهنگ کار، تلاش و سختکوشی در کشور احیا شود، زیرا این ظرفیت‌ها فقط در شرایطی منجر به جهش تولید در کشور می‌شود که فرهنگ کار تقویت شود، چون که تولید متکی به کار و فعالیت مولد است. آنچه این مهم را به موضوعی حیاتی تبدیل می‌کند، جمعیت نسبتاً بالای جوان کشور است که از نظر کار، جمعیت فعال محسوب می‌شود. بنابراین، از هر نظری که محاسبه شود، اعم از راهبردی، اقتصادی و جمعیتی کشور ظرفیت لازم برای جهش تولید با مشارکت مردم را دارد، اما برای تحقق این مهم باید فرهنگ کار در کشور احیا و تقویت شود. به عبارت دیگر، آحاد مردم باید به این نتیجه برسند که «بودن، داشتن و خوردن» در سایه کار و تلاش امکان‌پذیر است نه دلالی و اموری از این قبیل. 
نکته مهم در این میان آن است که در کنار فعالیت‌های رسانه‌ای برای ترویج فرهنگ کار، باید بستر‌های واقعی لازم برای تقویت این مهم نیز فراهم شود، بدین ترتیب که دولت و دستگاه‌های مسئول باید تلاش کنند با انجام اقدامات لازم، هم زمینه‌های لازم برای تقویت سودآوری تولید را فراهم کنند و هم از بازار‌های غیرتولیدی و موازی تولید که مخرب فرهنگ کار و تلاش‌اند، جذابیت‌زدایی کنند. به عبارتی، بساط دلالی در اقتصاد کشور باید محدود و سودآوری آن کم شود تا در نقطه مقابل، فرهنگ کار و فعالیت‌های مولد که اقتضای جهش تولید است، تقویت شود.

روزهای سرنوشت ساز خاورمیانه

عبدالرضا فرجی راد

در این روزها بعید به نظر می رسد از سوی ایران حمله مستقیمی با موشک علیه اسرائیل صورت پذیرد. طرح حمله صورت میگیرد که طرف مقابل سردرگم شود. اگر حمله ای از داحل ایران صورت پذیرد احتمال اینکه موشکهای پرتابی در بین راه از طریق پایگاههای امریکایی خنثی شود بسیار است.

ثانیا امکان حملات دشمن به زیر ساخت بسیار زیاد است. ثالثا ناچارا حزب الله وارد درگیری می شود و لبنان دچار مشکل جدی خواهد شد. رابعا وضعیت منطقه به نفع اسراییل رقم می خورد.

خواه نا خواه دنیای زور و ناعدالتی است و ایران به عنوان حمله کننده شناخته می شود.خامسا در صورت ادامه تنش ها آمریکا اجبارا بخاطر شرایط سیاسی داخل امریکا و انتخابات به پشتیبانی اسراییل تحرک خواهد داشت.

به دلایل فوق به نظر می‌رسد حمله ای به داخل اسراییل و مستقیم از سوی ایران صورت نپذیرد. اگر توانی وجود داشته باشد ضربه خارج از جغرافیای اسراییل خواهد بود.

از سوی دیگر در این روزها مساله رفح نیز مطرح است. اگر نتانیاهو به رفح حمله نکند روز به روز حماس مواضع خود را در غزه مستحکم تر می کند. اگر به رفح حمله کند کشتار بالا می رود که در نتیجه روابط با امریکا و اروپا تیره تر خواهد شد و احتمال کشته شدن تعداد بیشتری از گروگانهای اسراییلی بیشتر می شود.

امرو! دولت نتانیاهو در یک سردرگمی به سر می برد.

از یک طرف عدم حمله به رفح بلاشک شکست اسراییل در غزه رقم می خورد و باید پاسخگوی این شکست به جامعه اسراییل باشد. الان هم در داخل اسراییل مخالفین ندای شکست نتانیاهو در حمله به غزه را سر می دهند.حمله به رفح علاوه بر اینکه نتیجه اش مشخص نخواهد بود جان گروگان ها را به خطر می اندازد و روابط با غرب و دنیای عرب را بیشتر تخریب می کند.روابط خوب اسراییل با امریکا برای مردم اسراییل از اهمیت خاصی برخوردار است. بحران غزه به خوبی نشان داد که اسراییل بدون کمک و حمایت سیاسی و نظامی امریکا چقدر آسیب پذیر است که قبلا تا این اندازه تصور نمی شد. بارها خود مقامات اسراییلی اذعان کرده اند که در صورت عدم حمله به رفح و عدم نابودی گروه های جهادی در غزه اسراییل با خطر نابودی مواجه خواهد بود. حالا اگر فرض کنیم که بخشی از این حرف ها بهانه ای جهت اقناع غرب و جمعیت داخل کشور برای حمله به رفح است ولی واقعیت این است که با وجود و حضور دو باره حماسی فعال در غزه و خاطرات ۷ اکتبر امنیت اسراییل به طور جدی در خطر است.

تلاش برای کشاندن ایران به جنگ، هم با تحقیر هم با تشویق