آینده روشن سینمای ایران

خوشبختانه، جشنواره «عمار» طی چهارده دوره فعالیت همواره رو به جلو و در حال نمو سیر کرده و هر دوره، بخش‌ها و موضوعات تازه‌تری در آن ایجاد شده است. جشنواره عمار با تکثر و تنوع بخش‌ها و موضوعاتش به رنگین‌کمانی از اقوام و بخش‌های گوناگون کشور و فیلم‌هایی با مضامین و ژانر‌های گوناگون تبدیل شده است. در این جشنواره هم نوجوانانی که با تلفن همراه فیلم ساخته‌اند، حضور دارند و هم مستندسازان حرفه‌ای و باتجربه، هم فیلم سینمایی و داستانی دیده می‌شود هم نماهنگ، هم مستند و هم پویانمایی، از دورافتاده‌ترین روستا‌ها و محروم‎ترین شهرستان‌ها از جنوب تا شمال و شرق و غرب کشور در این جشنواره حضور دارند. در عمار هم معضلات اجتماعی و اقتصادی بازنمایی می‌شود و هم موفقیت‌های علمی و چالش‌های سیاسی کشور، هم درباره شهدای مدافع حرم و جبهه مقاومت فیلم هست و هم درباره خانواده و زنان و کودکان و....

از دستاورد‌های جشنواره عمار این است که برخی جوانان تازه کاری که با حمایت عمار به عرصه سینما معرفی شدند، الآن خودشان افرادی کاربلد و حرفه‌ای شده‌اند؛ مانند «هادی محمدیان» که پویانمایی‎های «شاهزاده روم» و «فیلشاه» را تولید کرد یا «امیر داسارگر» که اولین فیلم بلندش، یعنی «منطقه پرواز ممنوع» به تجربه موفقی در عرصه کودک و نوجوان تبدیل شده است. «امیر ربیعی» نیز امسال با نخستین فیلمش، یعنی «لباس شخصی» در جشنواره فیلم فجر حضور خواهد داشت و.... فقط همین چند اسم کافی است تا جشنواره عمار را یک جریان موفق و تأثیرگذار در سینمای کشور بدانیم. 

جشنواره عمار فانوسی برای روشن کردن مسیر پیش روی سینمای ایران است. روشنگری برای نوسازی سینما و تزریق روح خلاقیت و تازه‌گرایی، یکی از مهم‎ترین ویژگی‌هایی است که عمار را در مقایسه با دیگر رویداد‌های مشابه آن، ممتاز و متمایز کرده است؛ به گونه‎ای که هر «نمی‌توان» و «نمی‌شود»‌ی در این جشنواره رنگ می‌بازد؛ یعنی دقیقاً همان عاملی که ریشه اصلی گرفتاری عرصه حرفه‌ای و کلان سینما به برخی از نگاه‌ها و رویکرد‌های خسته و بسته است. در آموزشگاه‌ها و دانشکده‌های هنری نیز از همان ابتدا در بر همین پاشنه می‌گردد و هنرجویان طوری پرورش می‌یابند که راهی جز این دوگانه پیش روی خود نمی‌بینند. بسیاری از مدیران فرهنگی نیز تصور و توقعی به جز فیلم تجاری بی‌محتوا یا آثار جشنواره‌ای از فیلمساز‌ها ندارند؛ اما در جشنواره عمار راه‌های جدیدتری پیش روی هنر هفتم ایران باز شده است تا از این گرایش‌های تکراری و فرسوده رهایی یابد.

جشنواره عمار به سینمای ایران می‌آموزد که فیلم اجتماعی، فقط سیاهی نیست؛ بلکه نقد باید جایگزین نق شود. در این جشنواره فیلم‌هایی نمایش داده می‌شود که تندترین انتقاد‌ها را در فضایی مملو از امید و انگیزه مطرح می‌کنند. حتی در جشنواره عمار، فیلم‌هایی نمایش داده می‎شود که در آنها فیلمساز، فقط راوی و گزارشگر یک معضل اجتماعی نیست، بلکه خودشان به عامل حل مشکل تبدیل می‌شوند؛ مانند مستند «یک قطره زندگی».