چراغ امید

در هیاهوی روز‌ها و شب‌هایی که گاه غبار غفلت، دل‌های‎مان را می‌پوشاند، نیمه شعبان همچون چراغی در دل تاریکی می‌درخشد؛ یادآور امیدی که هیچ‌گاه خاموش نمی‌شود. این شب نشانه حضور نادیدنی کسی است که با آمدنش، عدالت را به زمین بازخواهد گرداند و روشنی را بر جهان خواهد گستراند.‌ای مهدی موعود! ما در پیچ و خم‌های زندگی، در روزگاری که ظلم و ستم سایه انداخته، دل‎مان را به وعده خداوند قرص کرده‌ایم؛ به لحظه‌ای که زمین از عدل تو سیراب و عشق، جایگزین کینه‌ها خواهد شد. هر نیمه شعبان که می‌آید، دل‌های‎مان را به پنجره انتظارت گره می‌زنیم و زمزمه می‌کنیم: «اللهم عجّل لولیک الفرج.»
انتظار تنها نشستن و دعا کردن نیست؛ انتظار آماده‌شدن است، ساختن است، هم‌رنگ شدن با حقیقتی است که تو مژده‌اش را خواهی آورد.‌ای کاش، آنقدر پاک شویم که در صف یارانت جای بگیریم؛ آنقدر عاشق شویم که ندای ظهورت را در اولین لحظاتش بشنویم.
تا آن روز، نیمه‌شعبان را نه فقط جشن، که تجدید عهد بدانیم؛ چراکه ما اهل انتظاریم و منتظران را جز امید و حرکت نشاید.