شجاعت، یکی از ارزشهای کلیدی در تربیت فرزندان ایرانی است. همه والدین آرزو دارند فرزندانی قوی و جسور داشته باشند که بتوانند از حق خود دفاع کنند و پس از هر شکست، ناامید نشوند. اما موانع سادهای وجود دارد که بهتدریج شجاعت کودکان را تضعیف میکند. این موانع، هرچند پیشپاافتاده به نظر میرسند، تأثیر عمیقی بر روحیه و اعتمادبهنفس کودک دارند.
اولین مانع، ترساندن بیمورد کودکان است؛ جملاتی مثل «اگه نخوابی، لولو میاد!» ترس غیرضروری در کودک ایجاد میکند. دوم، مسخره کردن ترسهای کودک، مانند تمسخر ترس از یک حشره کوچک، که احساسات او را بیارزش جلوه میدهد. سوم، دخالت زودهنگام والدین در کارهای کودک پیش از آنکه خودش تلاش کند، اعتمادبهنفس او را سرکوب میکند. شجاعت و اعتمادبهنفس پیوندی ناگسستنی دارند. چهارم، استفاده از جملات منفی مثل «تو نمیتونی، بده من انجام بدم» کودک را ناامید میکند. در نهایت، انتقال اضطراب والدین به کودک، که مانند آینهای احساسات منفی ما را بازتاب میدهد، مانع رشد شجاعت او میشود.
برای پرورش شجاعت، راهحلهای ساده، اما مؤثری وجود دارد. ابتدا باید به کودکان اجازه دهیم زمین بخورند و یاد بگیرند که شکست، پایان راه نیست. دوم، استفاده از جملات توانمندساز مانند «تو هنوز این مهارت رو یاد نگرفتی، اما با تمرین حتماً میتونی» به کودک انگیزه میدهد. سوم، تشویق کارهای کوچک شجاعانه مثل امتحان کردن غذای جدید، پیشقدم شدن برای دوستی یا گفتن حقیقت، ارزشمند است و اعتمادبهنفس او را تقویت میکند. با قدمهای کوچک و کاربردی، میتوانیم نسلی شجاع و با اعتمادبهنفس تربیت کنیم که برای آینده آماده باشند.