مسعود اکبری

1- در قاموس سیاسی، «وفاق ملی» نماد همگرایی و کنارگذاشتن اختلافات سیاسی و جناحی برای رسیدن به منافع مشترک و از جمله منافع ملی است. اما متاسفانه بخشی از طیف مدعی اصلاحات و جریان غربگرا، شعارهایی از جمله وفاق ملی را فقط در بزنگاه‌هایی که در قدرت حضور دارند به یاد می‌آورند. به بیان دیگر، «وفاق» برای این طیف، فقط در شرایطی خوب است که آنها سکان دولت یا مجلس را در دست دارند.
2- جماعتی که این روزها، شعار «وفاق ملی» آنها گوش فلک را کَر کرده، در دهه 90 و پس از فتنه 88، شعار «آشتی ملی» سر می‌داد. این طیف هیچ‌گاه در اصرار خود برای «آشتی‌ملی» توضیح ندادند که مگر ملت با یکدیگر در قهر و تقابل به سر می‌برند که «آشتی ملی» ضرورت پیدا کرده باشد؟! 
در آن مقطع پیشنهاد «آشتی ملی» از سوی کسانی مطرح شد که برخی از آنان مطابق اسناد غیرقابل انکار در جریان فتنه ۸۸ در پیوند و ائتلاف با همه جریانات و گروه‌های ضدانقلاب نظیر بهایی‌ها، منافقین، سلطنت‌طلب‌ها، مارکسیست‌ها، تجزیه‌طلب‌ها، نهضت‌آزادی‌ها، ملی‌گراها، تروریست‌های نشان‌دار نظیر کومه‌له و حتی عبدالمالک ریگی، مأموریت براندازی نظام را دنبال می‌کردند. 
رهبر حکیم انقلاب- 27 بهمن 1395- به تعبیر مطرح‌شده با عنوان «آشتی ملی» اشاره و با بی‌معنی دانستن این تعبیر و انتقاد از پر و بال دادن به آن در برخی روزنامه‌ها و رسانه‌ها، فرمودند:«مگر مردم با هم قهر هستند که بخواهند آشتی کنند؟! قهری وجود ندارد، البته مردم ما با کسانی که در سال 88 به روز عاشورای حسینی اهانت کردند و با قساوت و لودگی و بی‌حیایی، جوان بسیجی را در خیابان لخت کردند و کتک زدند، قهر هستند و با آن‌ها آشتی هم نمی‌کنند.»
3- وقتی به وقایع تیر ۷۸، فتنه ۸۸، اغتشاشات دراویش داعشی در زمستان۹۶، ناآرامی‌های آبان ۹۸ و اغتشاشات ۱۴۰۱ نگاه می‌کنیم، رد پای برخی از اعضای همین جریان‌ در دامن‌زدن به التهاب و فتنه و آشوب و ایجاد دودستگی آشکار است. در همه این موارد، این طیف به جای تلاش برای آرام‌کردن فضا و حفظ انسجام ملی و وفاق، میدان را برای شرارت و گستاخی دشمنان ملت ایران مهیا کرد. حالا همان بازیگران، در مقام قدرت، منتقدان را به رعایت «وفاق ملی» دعوت کرده و کوچک‌ترین انتقاد و نقد کارشناسی به دولت را با برچسب‌هایی از جمله «حمله تندرو‌ها به دولت» و «افراطی‌ها علیه وفاق ملی» و...به حاشیه می‌برند و نمی‌گذارند که «صدای منتقدان» و البته «صدای مردم» به «گوش دولت» برسد.
4- رفتار دوگانه این جریان سیاسی، کاملاً شناخته‌شده است: بیرون از قدرت، اقدامات مثبت طیف مقابل سانسور و حتی تحریف و وارونه جلوه داده می‌شود؛ اما درون قدرت، کوچک‌ترین نقد فنی و محترمانه و دلسوزانه هم «افراط» و «تندروی» خوانده می‌شود. این رویکرد نه‌تنها توهین به شعور مردم است، بلکه مفهوم وفاق را به یک شوخی سیاسی تبدیل می‌کند.
رهبر معظم انقلاب- 14 خرداد 1403- در مراسم سی‌ و پنجمین سالگرد رحلت حضرت امام خمینی(ره) فرمودند:«بعد از فقدان رئیسی عزیز من دیدم تقریباً همه روزنامه‌ها، همه‌ مطبوعات، در فضای مجازی، اشخاص گوناگون از جریان‌های مختلف، از خدمات او و تلاش‌های شبانه‌روزی او حرف می‌زنند، از او تمجید می‌کنند، تعریف می‌کنند. دلم سوخت، دلم برای رئیسی سوخت. در زمان حیات او اینها یک کلمه حاضر نبودند از این حرف‌ها را بگویند. در زمان حیات او این برجستگی‌ها را می‌دیدند، اما کتمان می‌کردند. بلکه عکس آن را می‌گفتند.»
5- در یک‌سال اخیر و به عبارتی از ابتدای فعالیت دولت چهاردهم، موجی از برچسب‌زنی به منتقدان و کارشناسان و فعالان سیاسی دلسوز از سوی جریان غربگرا و افراطیون مدعی اصلاحات شکل گرفت. هر کارشناس اقتصادی و هر فعال سیاسی یا نماینده مجلس که از عملکرد دولت انتقاد کرد، یا «تندرو» خوانده شد یا متهم به «برهم زننده وفاق ملی» شد. 
تا اینجای کار و در یک‌سال اخیر بیش از پیش ثابت شد که یکی از اهداف اصلی پروژه سیاسی و حزبی مدعیان اصلاحات با اسم رمز «وفاق ملی»، «بستن دهان منتقدان» و «دیوارکِشی میان صدای ملت و گوش دولت» است. 
6- واقعیت این است که عملکرد اقتصادی دولت چهاردهم در یک‌سال اخیر، با انتقاد جدی کارشناسان و صاحبنظران مواجه شده است. دولت آقای پزشکیان دلار را با قیمت حدود ۵۸ هزار تومان تحویل گرفت؛ اما امروز این نرخ تا حوالی ۹۴ هزار تومان افزایش یافته است. قیمت مسکن در پایتخت طی کمتر از یک‌سال اخیر جهشی چند ده‌میلیونی داشته است.
7- از زمان روی کار آمدن دولت پزشکیان قیمت برنج به طور میانگین حدود 170 درصد افزایش یافته است.در یک‌سال اخیر قیمت نان هم بین 100 تا 150 درصد گران شده است. براساس آمار و گزارش‌های منتشر شده، هزینه درمان در یک‌سال اخیر بیش از ۱۲ درصد افزایش یافته است. رقمی که طی چند دهه بی‌سابقه است.
در حال حاضر نرخ تورم نقطه‌ای به بالای ۴۰ درصد رسیده است. این در حالی است که نرخ تورم در پایان دولت سیزدهم با بیش از ۱۰ واحد درصد کاهش به ۳۱.۶ درصد در مرداد ۱۴۰۳ رسید. 
8- اکنون قریب به دو ماه از انتخاب آقای علی مدنی‌زاده به عنوان وزیر اقتصاد می‌گذرد. وزیر اقتصاد دولت چهاردهم، با وجود سوابق دانشگاهی، تجربه اجرائی محدودی دارد. براساس گزارش‌های منتشر شده، در این مدت 2 ماه، زمان قابل توجهی صرف بازدید و آشنایی وزیر جدید با وزارتخانه شده است. این در حالی است که کشور به برنامه‌ریزی و اقدامات سریع و دقیق اقتصادی نیاز دارد. 
9- طبق آمار بانک مرکزی، متوسط رشد فصلی اقتصاد کشور در ۲ فصل نخست عملکرد دولت پزشکیان به 3/5 درصد کاهش پیدا کرده است. این در حالی است که متوسط رشد فصلی اقتصاد کشور در ۳ سال دولت شهید رئیسی 4/5 درصد بود. طبق گزارش مرکز آمار میانگین تغییرات فصلی در جمعیت شاغل در دوره دولت چهاردهم تاکنون ۲۲۸ هزار نفر بوده است. و حال آنکه در ۱۲ فصل عملکرد دولت شهید رئیسی (پاییز ۱۴۰۰ تا تابستان ۱۴۰۳) میانگین تغییرات فصلی در جمعیت شاغل ۴۳۴ هزار نفر بود.
10- با توجه به قیمت جدید محصولات دو خودروساز مطرح در کشور و مقایسه آن با قیمت‌های پایان دولت سیزدهم مشخص می‌شود که در دولت پزشکیان تاکنون قیمت خودروهای داخلی بیش از ۶۰ درصد افزایش یافته است.
شاخص قیمت تولیدکننده بخش صنعت در بهار امسال نسبت به فصل مشابه سال قبل 45/2 درصد رشد کرد که بیانگر افزایش شدید هزینه‌ تمام‌شده کالاهای صنعتی در کشور است. اهمیت این شاخص به این دلیل است که مشخص‌کننده وضعیت هزینه‌های تولید در کشور است. بر اساس گزارش مرکز آمار، نرخ تورم نقطه‌ای مواد غذایی در پایان دولت سیزدهم ۲۴ درصد بود اما در دوره یکساله دولت چهاردهم به بیش از ۴۲ درصد افزایش یافته است. بورس در یک‌سال اخیر بیش از ۳۰ درصد از ارزش دلاری خود را از دست داده و سرمایه‌گذاران خرد با زیان سنگین روبه‌رو شده‌اند. 
11- یکی از نقاط ضعف دولت چهاردهم، بازگشت خاموشی‌های برنامه‌ریزی‌نشده است که مربوط به دولت روحانی بوده است. امسال در برخی شهرها و حتی بخش‌هایی از تهران، قطعی‌های چهار ساعته برق، آن هم با اطلاع‌رسانی ناقص، به روال تبدیل شده است. این وضعیت در حالی رخ می‌دهد که دولت قبل توانسته بود تابستان را تقریبا بدون خاموشی پشت سر بگذارد.
12- وقتی «وفاق ملی» صرفاً برای بستن دهان منتقدان و سرپوش گذاشتن بر نقاط ضعف و نادیده انگاری قصور و تقصیرها و تحمیل خواسته‌های حزبی و قبیله‌ای به کار می‌رود، نه‌تنها وحدتی شکل نمی‌گیرد، بلکه شکاف‌های اجتماعی عمیق‌تر می‌شود. به عنوان نمونه، در هفته‌های گذشته جبهه اصلاحات نامه‌ای سرگشاده خطاب به رئیس‌جمهور منتشر کرد. در بخشی از این نامه آمده بود«اقدامات عملی برای تحقق آشتی ملی شامل رفع حصر و آزادی زندانیان سیاسی، پایان دادن به محدودیت‌های فضای مجازی، مذاکره همه‌جانبه با آمریکا و پایان دادن به رویکردهای امنیتی در اداره کشور است.»!
پیش از آن نیز به فاصله تنها دو هفته پس از پایان جنگ 12 روزه، یکی از سران فتنه خواستار رفراندوم برای تأسیس مجلس موسسان و آزادی همه زندانیان سیاسی شد. این پیشنهاد با استقبال ویژه دشمنان ملت ایران از جمله منافقین و گروهک‌های تجزیه‌طلب مواجه شد. 
در همان مقطع، 180 نفر مثلا اقتصاددان و استاد دانشگاه در بیانیه‌ای خواستار «تغییر پارادایم» شدند. محتوای این بیانیه دقیقا مشابه بیانیه یکی از سران فتنه بود. 
13- نامه جبهه اصلاحات خطاب به رئیس‌جمهور و بیانیه یکی از سران فتنه و همچنین بیانیه 180 فعال مدعی اصلاحات همگی در یک پازل تعریف می‌شود و آن چیزی نیست جز «براندازی» و «تغییر حکومت».
آمریکا و رژیم صهیونیستی با شراکت برخی دولت‌های اروپایی و برخی سران مرتجع در منطقه دست و پا زدند تا بلکه در جریان یک جنگ تحمیلی، توهم تغییر نظام «رژیم چنج» در ایران به واقعیت بپیوندد. اما در نهایت پس از 12 روز تجاوز، دست از پا درازتر برای آتش‌بس التماس کردند.
حالا پادوهای داخلی دشمن ذیل شعار «وفاق ملی» و «تغییر پارادایم» و...در حقیقت در پی آن هستند که به خیال خود، پروژه ضدایرانی دشمن را که حتی با جنگ نیز محقق نشد، عملی کنند. 
14- اگر دولت و شخص رئیس‌جمهور محترم در پی اجرا و عملیاتی سازی «وفاق ملی» هستند، در گام اول و به عنوان مهم‌ترین گام می‌بایست بدنه دولت و به خصوص شورای اطلاع‌رسانی دولت را از عناصر «زاویه‌دار» و بدسابقه پاکسازی کنند.
دولت محترم باید در گام دوم و پس از کنارزدن مهره‌های این جریان مخرب، بدون واسطه، «صدای مردم ایران» و «صدای منتقدان و کارشناسان و صاحبنظران» را شنیده و آن را در بهبود اوضاع به کار گیرد.  

مصوبه دولت لبنان برای انحصار سلاح در دستان ارتش، ظاهری حاکمیتی دارد، اما در باطن، طرحی خطرناک برای خلع سلاح حزب‌الله و تسلیم لبنان به فشار‌های ائتلاف غربی- صهیونی است. خلع سلاح حزب‌الله قطعه‌ای از جنگ چندلایه نظام سلطه در غرب آسیا است. این تصمیم، امنیت لبنان و محور مقاومت را تهدید می‌کند و نیازمند واکنشی قاطع از مردم و نخبگان بوده و تحلیل این مصوبه از زوایای مختلف را اجتناب‌ناپذیر می‌کند
۱- زمینه‌سازی برای تسلیم استراتژیک: مصوبه اخیر دولت لبنان مبنی بر انحصار سلاح در دستان ارتش، در شرایطی مطرح شده که این کشور زیر فشار‌های اقتصادی و سیاسی ائتلاف غربی- صهیونی قرار دارد. این تصمیم، با ارجاع به اسناد امریکایی و استقبال فرستاده‌های واشینگتن، بخشی از طرح کلان برای ایجاد خاورمیانه جدید از طریق تضعیف مقاومت است. هدف میانی، خلع سلاح حزب‌الله به‌عنوان سنگر بازدارندگی در برابر رژیم صهیونی و هموارسازی مسیر تحقق طرح‌هایی، چون «معامله قرن» و «کریدور آی‌مک» است که به تسلط غرب بر منطقه منجر می‌شود. 
۲- ناتوانی تاریخی دولت لبنان: تاریخ لبنان نشان می‌دهد که دولت مرکزی هیچ‌گاه توان دفاع از جنوب یا مقابله با تجاوزات اسرائیل را نداشته است. از اشغال لبنان در سال ۱۹۸۲ تا جنگ ۲۰۰۶، ارتش لبنان به دلیل محدودیت‌های بین‌المللی در تسلیحات و فقدان اراده سیاسی، ناتوان بوده و حزب‌الله این خلأ را به خوبی پر کرده و به نماد عزت ملی تبدیل شده است. مصوبه انحصار سلاح تلاشی برای بازگشت به دوران ضعف و بی‌پناهی است که لبنان را بی‌دفاع می‌کند. 
۳- پیامد‌های منطقه‌ای: خلع سلاح حزب‌الله فراتر از لبنان محور مقاومت را تضعیف می‌کند. در فلسطین، حذف حمایت حزب‌الله، فشار بر مقاومت غزه را افزایش می‌دهد. در عراق، این مصوبه می‌تواند الگویی برای خلع سلاح گروه‌های مقاومت باشد. برای ایران، تضعیف حزب‌الله معادلات ژئوپلیتیکی را به نفع غرب تغییر می‌دهد. این زنجیره، هدف ائتلاف غربی- صهیونی برای فروپاشی مقاومت منطقه‌ای را آشکار می‌کند. 
۴- نفوذ غرب در لبنان: قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت و فشار‌های اقتصادی و تهدید به تحریم، ابزار‌هایی هستند که ائتلاف غربی- صهیونی برای واداشتن لبنان به این تصمیم به کار گرفته‌اند. خلع سلاح حزب‌الله، توازن قوا را به نفع اسرائیل بر هم می‌زند و لبنان را در برابر تجاوزات بی‌دفاع می‌کند. ذوق‌زدگی توئیتی ویتکاف، نشانه نفوذ عمیق غرب در تصمیم‌سازی لبنان است. 
۵- واکنش حزب‌الله: دفاع از کرامت: حزب‌الله نمی‌تواند نسبت به این مصوبه بی‌تفاوت بماند. خروج وزرای وابسته از جلسه دولت، گام اولیه اعتراض بود. در صورت اصرار بر اجرا، تنش‌های سیاسی و امنیتی محتمل است. این تقابل، از ضرورت حفظ امنیت ملی و کرامت لبنان نشئت می‌گیرد. 
۶- راهکارها: دیپلماسی و وحدت ملی: برای مقابله، ایران باید با دیپلماسی مقاومتی (موضع‌گیری رسمی و تقویت رسانه‌ای)، از حزب‌الله حمایت کند. پیشنهاد تشکیل کمیته ملی در لبنان با حضور نمایندگان گروه‌های مختلف، می‌تواند اجرای مصوبه را به تعویق انداخته و وحدت ملی را تقویت کند. آگاهی‌بخشی عمومی نیز کلیدی است؛ رسانه‌ها و نخبگان باید پیامد‌های خلع سلاح را تبیین کنند. کمپین‌های رسانه‌ای و تجمع‌های مسالمت‌آمیز می‌توانند حمایت مردمی را جلب کنند. 
۷- نقش مردم: نگهبانان مقاومت: مردم لبنان، قلب مقاومت، باید با آگاهی‌بخشی و مشارکت فعال، از هویت ملی خود دفاع کنند. مقاومت، بخشی از عزت لبنان است و حفظ آن، وظیفه‌ای همگانی است. 
مصوبه انحصار سلاح، گامی برای تسلیم لبنان به ائتلاف غربی- صهیونی است که امنیت ملی و محور مقاومت و یکپارچگی غرب آسیا را تهدید به تجزیه می‌کند. نخبگان، علما و مردم باید متحد شوند تا این طرح را خنثی کنند. حزب‌الله، نماد عزت لبنان، باید حفظ شود. مقاومت، ضرورتی تاریخی است که آینده منطقه به آن وابسته است. لبنان، با وحدت و ایستادگی، می‌تواند بار دیگر الگوی آزادگان جهان باشد.

محمدامین هدایتی

۱- یکی از مهم‌ترین فواید جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی و آمریکا علیه ایران، شفاف شدن واقعیت‌ها درباره مواجهه غرب با ایران بود. حمله به ایران آن هم در میانه مذاکرات هسته‌ای میان ایران و آمریکا، مختصات فکری و فضای تحلیلی آمریکا علیه ایران را نمودار کرد. از سوی دیگر یک فهم واقع‌بینانه درباره ماهیت سازوکارهای بین‌المللی و کارکرد آن بویژه علیه کشورهای هدف ایجاد شد. در واقع جامعه ایران تا حدود زیادی به این واقعیت پی برد که نهادهای بین‌المللی، در واقع ابزار و بازوی فشار علیه کشورهای هدف هستند. به همین خاطر نمونه‌ها و مصادیق بسیار زیادی از تناقضات و استاندارهای دوگانه در رفتار نهادهای بین‌المللی نمودار شد.
جنگ علیه ایران نشان داد هم قوانین بین‌المللی نزد آمریکا بی‌اعتبار است و هم نهادهای بین‌المللی نظیر آژانس زمینه‌ساز تهاجم به ایران شده‌اند و هم سازوکارهای بین‌المللی در این جنگ، فاقد کارکرد بودند و نه‌تنها توجهی به نقص قوانین توسط رژیم صهیونیستی و آمریکا نکردند، بلکه حتی از بیان یک محکومیت ساده نیز استنکاف کردند. به صورت خلاصه باید گفت جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، در افکار عمومی ایران منجر به بی‌اعتباری نهادها و سازوکارهای بین‌المللی و همین‌طور هنجارهای ادعایی غرب مانند حقوق‌ بشر شد. 
۲- صحبت‌های نرگس محمدی در کنفرانس سالانه مرکز نوبل صلح، مصداق جدیدی از کارکرد نهادهای بین‌المللی در استراتژی‌های آمریکا و غرب علیه ایران است. محمدی در این سخنان ایران را به خاطر تلاش برای کسب دانش، فناوری و صنعت هسته‌ای محکوم کرد و در نهایت حیرت مدعی شد جمهوری اسلامی ایران دنیا را درباره ماهیت برنامه هسته‌ای خود فریب می‌دهد. او مدعی شد برنامه هسته‌ای ایران در راستای رقابت‌های جهانی برای برخورداری از سلاح هسته‌ای شکل گرفته است و با این ادعا تلویحا مدعی شد جمهوری اسلامی ایران در حال تلاش برای ساخت سلاح هسته‌ای است. 
ماهیت و کارکرد ادعاهای نرگس محمدی آن هم در شرایط جنگی میان ایران و رژیم صهیونیستی و آمریکا به عنوان ۲ قدرت دارای سلاح هسته‌ای، کاملا شفاف و مشخص است.
او در شرایطی که هر لحظه امکان حمله مجدد رژیم صهیونیستی و آمریکا به ایران وجود دارد، انگشت اتهام را به سمت ایران نشانه رفته و با تکرار ادعای آمریکا و رژیم صهیونیستی مبنی بر غیرصلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای ایران، در عمل ادعای این ۲ برای حمله نظامی به ایران و به شهادت رساندن ۱۱۰۰ نفر از هموطنان را تایید کرده و موجه دانسته است. نکته قابل تامل اینکه ادعای نرگس محمدی مبنی بر اقدام ایران برای فریب غرب درباره ماهیت برنامه هسته‌ای خود، دقیقا در راستای بهانه‌جویی مجدد نتانیاهو و ترامپ برای حمله دوباره به ایران ارزیابی می‌شود. 
خلاصه! نزدیک به ۲ ماه پس از حمله آمریکا و رژیم صهیونیستی به ایران، نرگس محمدی ضمن تأیید ادعای آنها برای حمله به ایران، از ضرورت پایان بخشیدن به برنامه هسته‌ای ایران گفت. یعنی همان چیزی که اکنون ترامپ و ۳ کشور اروپایی به دنبال آن هستند و ایران را تهدید می‌کنند در ‌صورت عدم پذیرش آن، امکان حمله مجدد نظامی وجود دارد.
۳- نرگس محمدی در صحبت‌های خود همچنین خواستار تغییر نظام سیاسی ایران شده است. یعنی دقیقا همان چیزی که از ابتدای جنگ تاکنون توسط نتانیاهو و بعضا ترامپ بیان شده است. در واقع اینجا و در این مورد نیز مواضع نرگس محمدی موجب هم‌افزایی و همپوشانی اهداف خطرناک نتانیاهو علیه ایران است. تا اینجای کار، نرگس محمدی هم مدعی تلاش ایران برای دستیابی به سلاح هسته‌ای شده و صراحتا گفته ایران دنیا را درباره ماهیت برنامه هسته‌ای خود فریب می‌دهد و هم از ضرورت تغییر نظام سیاسی و همراهی مردم با این ایده سخن گفته است.
خلاصه مواضع نرگس محمدی این است که از یک سو هم حمله ناجوانمردانه و غیرقانونی رژیم صهیونیستی و آمریکا به ایران را تایید کرده و موجه دانسته و هم با ادعای فریبکاری ایران، فشار مضاعف غرب بر ایران و احیانا حمله نظامی مجدد به ایران را معتبر کرده است و از سوی دیگر با طرح ایده براندازی، محاسبات دشمن برای حمله مجدد به ایران را تقویت کرده است.
۴- جنگ همه واقعیات پنهان را آشکار کرده است؛ از جمله ماهیت افراد و کارکرد آنها در سازوکارهای بین‌المللی علیه ایران و منافع ملی را. سخنرانی و مواضع نرگس محمدی در اجلاس مرکز نوبل صلح دقیقا همان صدایی بود که ترامپ و نتانیاهو تلاش می‌کردند از درون ایران شنیده شود. نرگس محمدی با طرح این ادعاهای دروغ و خلاف واقع، به صورت کاملا شفاف در راستای نقشه آمریکا و رژیم صهیونیستی علیه ایران رفتار کرده است. واکنش‌های منفی عموم مردم به صحبت‌های نرگس محمدی نشان می‌دهد اکثریت جامعه به یک خودآگاهی جمعی هم درباره ماهیت سازوکارهای بین‌المللی نظیر صلح نوبل و هم کارکرد افرادی که این جایزه به آنها تعلق گرفته، رسیده‌اند.
صحبت‌های نرگس محمدی مصداق بارز خیانت به وطن است. نه تنها خیانت، بلکه او عملا دشمن را به حمله مجدد علیه ایران ترغیب کرده است.
ایران اکنون در شرایط جنگی به سر می‌برد. یکی از الزامات ضروری این شرایط، مقابله صریح با هرگونه خیانت داخلی است. به نظر می‌رسد برخورد با عناصر و عوامل دشمن، مطالبه و خواسته حداکثری مردم است.