حسن رشوند

امروز تحولات منطقه قفقاز جنوبی وارد مرحله‌ای تازه شده است و دیگر نمی‌توان این تحولات را در امتداد درگیری‌های دو کشور ارمنستان و آذربایجان و تلاش برای خاموش کردن اختلافات و درگیری آنها و یا حتی بلندپروازی‌های رقبای منطقه‌ای ایران همچون ترکیه برای کسب منافع بیشتر فرض کرد.چراکه این منطقه اکنون تبدیل به آوردگاه قدرت‌های جهانی و برخی تسویه حساب‌های آنها (آمریکا با روسیه) و قدرت‌های منطقه‌ای برای باز تعریف یک نظم ژئوپلیتیکی و امنیتی جدید در منطقه شده است.جنگ سه ساله روسیه با اوکراین که با برنامه‌ریزی آمریکا برای گسترش ناتو به شرق و مرزهای روسیه طراحی شده بود، پوتین را وارد فضای جدیدی کرد تا جایی که از برخی مناطق تحت نفوذ که آرزوی آمریکا برای رسیدن به این مناطق بود‌، غفلت شد. سوریه با سقوط دولت اسد و استقرار دولت خودخوانده «جولانی» از حوزه نفوذ روسیه خارج و روس‌ها هم در منطقه قفقاز با بستری که پس از جنگ قره‌باغ دو سال پیش (2023 میلادی) برای آذربایجان فراهم شد، دچار تنگنای شدید ژئوپلیتیکی شدند و شرایط برای یکه تازی آمریکا با وادادگی دولت پاشینیان در ارمنستان و بازی هدفمند ترکیه و جمهوری آذربایجان فراهم شد.
ایجاد گذرگاه یا کریدور«زنگزور»، «دالان تورانی» یا «مسیر ترامپ برای صلح و رفاه بین‌المللی» نام جدیدی که «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا در نشست سه جانبه در امضای سندی در «واشنگتن دی سی» با حضور«الهام علیف» رئیس‌جمهور آذربایجان و «نیکول پاشینیان» برآن نهاد‌، بحثی جدید نبوده و از گذشته‌های دور وجود داشته است. به این معنا که حتی از زمان خلافت عثمانی این بحث‌ها مطرح بوده و به دلیل علاقه به منطقه قفقاز جنوبی، دولت عثمانی مرتب با روس‌ها و انگلیسی‌ها در این منطقه در جنگ و نبرد بوده است.ترکیه بعد از عثمانی هم در زمان «آتاتورک» اقداماتی را در این زمینه انجام داده بود که ناکام ماند، ولی بعد از فروپاشی شوروی دوباره این بحث جدی شد.نکته مهمی که باید به آن توجه داشت این است که داشتن فهم و درک ژئوپلیتیکی توسط حاکمان هر کشوری می‌تواند نسخه نجات‌بخش صیانت از داشته‌ها و منافع سرزمینی باشد. امروز این سؤال اساسی مطرح است در شرایطی که می‌دانیم ایجاد این کریدور برای ترکیه در طول حداقل 200 سال اخیر از اهمیت بسزایی برخوردار بوده است و می‌تواند ترکیه را به قطب ترانزیتی و انرژی منطقه تبدیل و طبیعتا برای آنها برتری سیاسی ایجاد ‌کند، چرا این کریدور برای برخی به عنوان یک مسئله جزئی یا کم‌اهمیت جلوه داده می‌شود. تصور کنید دولت عثمانی برای رسیدن به چنین کریدوری همواره با انگلیسی‌ها و روس‌ها در جنوب قفقاز در حال درگیری و تنش بوده و حکومت رضاخانی به‌دلیل نداشتن درک ژئوپلیتیکی تصمیم می‌گیرد بخشی از خاک کشور را در منطقه «قره سو» به حکومت آتاتورک فقط به جهت اینکه مجذوب برخی ظواهر حکومت او شده و تغییرات اجتماعی ترکیه و کشف حجاب در آن را منشا تحول در ایران می‌دانست، واگذار کند و مسیر پیوند زمینی مستقیم ترکیه با جمهوری خودمختار نخجوان را فراهم سازد. پیوندی که بعدها به یکی از محورهای فشار ژئوپلیتیک بر ایران تبدیل شد. آیا 
با توجه به موضوعی با این اهمیت را باید تنها اجاره بخشی از خاک یک کشور به طول 43 کیلومتر به کشور دیگر دانست یا آنکه این منطقه گذرگاهی است که می‌تواند سرنوشت یک منطقه را با ورود آمریکا و ناتو و بلندپروازی‌های ترکیه و جمهوری آذربایجان دچار تغییر کرده و منطقه را با ناامنی‌های گسترده و چه بسا آغاز جنگ جدیدی در منطقه‌، به حساب آورد.
ایجاد کریدور زنگزور یا هر نامی که امروز بر آن می‌نهند طبیعتا به مثابه از دست رفتن حاکمیت ارمنستان بر بخش مهمی از خاک خود خواهد بود و شاید امروز نخست‌وزیر ارمنستان از درک اهمیت امضایی که پای سندی که در آمریکا با حضور ترامپ انجام داده است‌، عاجز باشد ولی بعدها متوجه خواهد شد که کشورش را به زمین بازی ترکیه، باکو و آمریکا (ناتو) تبدیل کرده است و چه بسا زمینه تجزیه و فروپاشی کشورش را با این امضاء فراهم کرده است. 
درک این قضیه سخت نیست که با تقویت نقش ناتو در قفقاز جنوبی و حضور دائمی آنها در این منطقه دسترسی به اروپا از طریق دریای سیاه توسط کشورهای ترکیه و ناتو بلوکه می‌شود و رنگین‌کمانی ضدایرانی از نیروهای ناتو، وهابی‌ها، تکفیری‌ها، تجزیه‌طلبان قوم‌گرا، پان‌ترک‌ها و صهیونیست‌ها شکل می‌گیرد و ایران را در تنگنای امنیتی قرار می‌دهد. با درک همین اهمیت است که رهبر حکیم انقلاب در دیدار با نخست‌وزیر ارمنستان در مرداد 1403 در‌باره راه‌اندازی چنین کریدوری هشدار دادند و فرمودند: «جمهوری اسلامی ایران مسیر زنگزور را به ضرر ارمنستان می‌داند و همچنان بر این موضع خود ایستادگی دارد.»
یکی از دغدغه‌های مهمی که برای واگذاری این منطقه به آمریکا با هر عنوانی؛ اجاره 99 ساله برای سرمایه‌گذاری یا اهداف دیگر وجود دارد‌، حضور بی‌واسطه رژیم صهیونیستی در مرزهای سرزمینی ایران است. فراموش نکنیم که رژیم صهیونیستی در جنگ 12 روزه از همه ابزارهای نفوذ و جاسوسی خود در کنار حملات هوائی استفاده کرد به امید آنکه بتواند ایران اسلامی را تسلیم کرده و شکستی را علیه کشورمان رقم بزند که با مدد الهی و ایستادگی ملت ایران نقشه آنها نقش بر آب شد. اما چه بسا با در اختیار داشتن این منطقه توسط آمریکا و رژیم صهیونیستی که باکو در سال‌های اخیر حیات خلوت این رژیم بوده است‌، زمینه تجاوز زمینی به کشورمان یا ورود عناصر تروریستی به ایران برای دشمن صهیونیستی فراهم شود. به خاطر داشته باشیم که «جولانی» حاکم خودخوانده سوریه که سابقه‌ای دو دهه در اقدامات تروریستی در عراق و سوریه دارد اخیرا سفری به باکو داشته و با الهام علی‌اف دیداری داشته است و علی‌اف هم به کشور آلبانی سفر کرده و دیدارهای مشکوکی با برخی سران منافقین داشته است که همه اینها نشان از تشکیل یک شبکه ضدایرانی دارد. هر چند تاکنون اقدامات صهیونیست‌ها تیری در تاریکی بوده است و بارها اقدامات آنها در کردستان عراق با واکنش به موقع و جدی ایران مواجه شده است و حملات راکتی ایران در ۱۲ مارس ۲۰۲۲ علیه مرکز استراتژیک دستگاه‌های اطلاعاتی رژیم در اربیل اقلیم کردستان نشان داد که کوچک‌ترین حرکت این رژیم از نگاه ایران دور نمانده است ولی اگر این تحولات را در کنار تلاش‌هایی که اسرائیل برای باز کردن یک مسیر زمینی از سمت کردستان عراق به سمت ایران می‌کند و حملاتی که اخیرا به جنوب سوریه و دمشق انجام داده است‌، بگذاریم مشخص می‌شود هدف رژیم صهیونیستی ایجاد یک مسیر بزرگ زمینی به سمت مرز ایران است. به عبارت دیگر ایجاد این کریدور، زمینه‌ای است برای هم‌مرز شدن ایران و رژیم صهیونیستی در مرزهای شمال، شمال‌غرب و غرب کشور‌.
در واقع‌،این موضوع همان طرح آمریکایی خاورمیانه بزرگ است. طرحی که بر اساس آن هیچ کشوری در منطقه غرب آسیا، نباید باقی بماند که قدرت و جمعیت زیادی داشته باشد که تهدید‌کننده منافع اسرائیل باشد‌،لذا ایجاد کریدور زنگزور یکی از پازل‌های تکمیل این طرح است. این کریدور در واقع عقبه لجستیکی رژیم صهیونیستی خواهد بود و به رژیم کمک می‌کند تا از انزوا خارج شود. متاسفانه روسیه هم در این میان به واسطه تحریم‌هایی که غرب به بهانه جنگ اوکراین علیه‌شان اعمال کرده است‌، درک درستی نسبت به این کریدور و حضور آمریکا و ناتو بیخ گوش خود ندارند و به این کریدور به عنوان جایگزین مسیری برای ارتباط تجاری خود نگاه می‌کنند، خصوصا که ترکیه از طریق تنگه بسفر مشکلاتی را برای روس‌ها ایجاد کرده و آنها را در تنگنا قرار داده است. برخی منابع خبری از دیدار قریب‌الوقوع ترامپ با پوتین برای اولین بار در «آلاسکا» در شرایط حاضر خبر می‌دهند و باید به انتظار نشست‌، اگر چنین دیداری انجام شود توافقات حاصل از آن چه خواهد بود. آیا این توافقات صرفا درخصوص درگیری‌های لفظی «دیمیتری مدودف» معاون رئیس شورای امنیت ملی روسیه با مقامات کاخ سفید در‌باره زرادخانه‌های هسته‌ای است یا فراتر از آن‌، تحولات منطقه اعم از جنگ اوکراین و واگذاری کریدور زنگزور و غیره را نیز شامل خواهد شد.آنچه مهم است اینکه روس‌ها باید به این نکته توجه داشته باشند که قفقاز به ویژه قفقاز جنوبی با توجه به تلاش آمریکا برای گسترش ناتو به این منطقه‌، نمی‌توانند نسبت به عمق استراتژیک خود بی‌توجه باشند و همچون برخی مقامات کشورمان کریدور زنگزور یا احداث هرگونه گذرگاهی در شمال غرب کشورمان را از «مسائل جزئی» بدانند.
برخلاف این نگاه که کریدور‌ها در رابطه با همسایگان‌، از مسائل جزئی و شاید کم اهمیت است‌، نباید از نظر دور داشت که احداث کریدور زنگزور با نقش‌آفرینی فعال آمریکا‌، در واقع یک جنگ واقعی از نوع «جنگ کریدورها» است که از غرب آسیا و خلیج‌فارس تا قفقاز و آسیای مرکزی را در بر می‌گیرد و از اهداف کلیدی آن کنار گذاشتن ایران، چین و روسیه از مسیرهای تعیین‌کننده در توسعه‌یافتگی است.آنهم در شرایطی که آمریکا هر روز در حوزه اقتصاد‌، ضعیف و ضعیف‌تر و رقیب بلامنازع او چین قوی‌تر می‌شود‌،تلاش مقامات کاخ سفید آن است که از یک سو جلوی شتاب چینی‌ها در جنگ تجاری را با در اختیار داشتن این کریدور‌ها بگیرند و از سوی دیگر، با محاصره ایران ضمن ایجاد اختلال در حوزه تجارت‌، مانع حوزه نفوذ معنوی ایران در منطقه و فرامنطقه شوند. در چنین شرایطی، مسئولان جمهوری اسلامی نه تنها مجاز به دادن پالس‌های منفی مبنی بر کم‌اهمیت بودن هر گونه توافق در‌باره کریدور زنگزور نیستند‌، بلکه باید پیش از نهائی شدن هرگونه توافقی در این رابطه‌، پیام خود را به ‌روشنی به طرف‌های ارمنستانی‌، آذربایجان و ترکیه انتقال دهد و از هیچ اقدامی برای خنثی‌کردن این توطئه دریغ نورزد.

یکی از درس‌های بزرگ جنگ تحمیلی ۱۲ روزه دشمن شناسی و شناخت عمق کینه‌ها نسبت به ملت ایران و دین و دانش به مثابه دو بال مهم برای رشد و پیشرفت می‌باشد. صهیونیزم و استکبار از ملت عقب مانده و توسعه نیافته نمی‌هراسند. تمرکز آنها روی جمهوری اسلامی به خاطر پیشرفت و جایگاه علمی آنها در دنیاست. امر مهمی که رهبر حکیم انقلاب اسلامی در مراسم بزرگداشت شهدای اقتدار مورد اشاره قرار داده و فرمودند: «آنچه استکبار جهانی و در رأس آن، امریکای جنایتکار با آن مخالف است، همین دین شما و دانش شما است؛ با دین شما مخالف‌اند، با این ایمان گسترده مردم مخالف‌اند... اینکه جمهوری اسلامی در عرصه‌های گوناگون علم و دانش ــ چه دانش‌های انسانی، چه دانش‌های فنی، چه دانش‌های دینی ــ بتواند سخن نو به میان بیاورد، اینها را ناراحت می‌کند؛ اینها با این مخالف‌اند. آنچه به عنوان [قضیه]هسته‌ای و غنی‌سازی و حقوق بشر و امثال این چیز‌ها می‌گویند بهانه است؛ اصل قضیه آن است.»
مقابله دشمنان انقلاب اسلامی با علم و دانش ایرانی که در قالب‌های تحریم، ترور، جنگ، اغتشاش، ارعاب و جذب نخبگان علمی کشورمان صورت گرفته، به خاطر تاثیر و رابطه مستقیم پیشرفت‌های علمی و فناوری بر قدرت دفاعی و اقتدار نظامی است. در این رابطه اظهارات دو تن از شهدای والامقامی که در جنگ ۱۲ روزه تحمیلی ناجوانمردانه به دست تروریست‌های دولتی به شهادت رسیدند، گویای تاثیر رشد علمی بر توان دفاعی کشور می‌باشد: شهید حسین سلامی می‌گوید: 
«پایان نامه فارغ التحصیلی من دینامیک پرواز موشک هدایت شونده بود که چگونه این خط دید باید به موازات خود حرکت کند تا در یک نقطه اینها با هم تلاقی کنند. مثل موشک پدافند هوایی که باید یک شیء متحرک در آسمان را که با سرعت صوت حرکت می‌کند یا ماوراء آن، این هم به آن برسد در یک نقطه در فضا تلاقی کنند؛ واقعا این فناوری­‌ها سخت و پیچیده است و ما در حالی به این فناوری‌ها رسیدیم که هیچ کس حتی دوستان ما این فناوری‌­ها را به ما ندادند. ولی ما در فضای تحریم و محاصره مطلق و ترور دانشمندان‌مان به این فناوری رسیدیم. اینکه شما موشک بالستیک را روی هدف متحرک نقطه زن کنید، خیلی مهم است. تقریباً به ظاهر ممکن نیست. ولی ما این کار را کردیم.» شهید عزیز و بزرگوار هسته‌ای کشورمان دکتر طهرانچی در همین زمینه می‌گوید:
«عزیزان هشیار باشید تاریخ علم را نگاه کنید. قبل از جنگ جهانی اول علم برای نظریه آفرینی بود، علم برای علم بود ولی بعد از جنگ جهانی اول، علم برای فناوری‌های نظامی تعریف شد. جالب این است که بدانید پایان جنگ را در کدام کشور اعلام کردند؟ در ایران!. ایران چه‌کاره جنگ بود؟ چرا سه تا صندلی در ایران گذاشتند؟ چون اینجا محور تحول دنیا است. تمدن در اینجا شکل می‌گیرد و خواستند پیروزی‌شان را اینجا اعلام کنند وگرنه جنگ در اروپا بود. پس از جنگ جهانی از ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۶ دوران امریکا سالاری با پرتاب اسپوتنیک تمام شد و پرتاب این موشک آغاز جنگ سرد اول شد. در اینجا علم شد برای اقتدار، یک موشک برای این کشور، یک موشک آن کشور، یک اسلحه این کشور و یک اسلحه آن کشور. این شد شرایط جدید حاکم بر شرایط جنگ سرد و به خصوص دانشمندان فیزیک و در رتبه بعد بقیه دانشمندان در خدمت علم برای اقتدار تعریف شده‌اند.» 
با عنایت به تاثیر علم و دانش بر اقتدار نظامی کشور و تمرکز دشمن بر کاهش قدرت علمی کشور بر نخبگان علمی، دانشگاه ها، وزارت علوم و سایر دستگاه‌های آموزشی لازم است راهبرد «خط مقدم» را در دستور کار خویش قرار دهند. خط مقدم از نگاه فرماندهی معظم کل قوا جایی است که دشمن حضور دارد و اگر نیروی خودی آنجا نباشد دشمن پیشروی خواهد کرد. بدخواهان ما در مواردی در خطوط مقدم‌اند؛ پس ما باید خودمان را در مقابل بدخواهانمان قادر بر دفاع کنیم، و این نمی‌شود مگر اینکه به خطوط مقدم برسیم. 
نکته حائز اهمیت این است که اولا بر خطوط مقدم تأکید شده که بر کثرت میادین و ترکیبی بودن جنگ دشمن دلالت دارد و عرصه دفاعی یکی از آنهاست. ثانیاً تصریح شده است دشمنان ما آنجا حضور دارند، که مفهوم آن عقب ماندگی علمی در برخی از انواع جنگ هاست. ثالثا اگر حضور پیدا نکنیم دشمن پیشروی می‌کند که معنای آن نابرابری و عدم موازنه قدرت است. این درحالی است که موقعیت نظام اسلامی ایجاب می‌کند علاوه بر قدرت برتر باید از توان بازدارندگی لازم جهت کاهش هزینه‌ها بهره گیرد. توانی که نیازمند جهش علمی در ابعاد جنگ ترکیبی موجود است

مهدی حسنی

دولت ترامپ در حالی ۶ ماهگی خود را پشت سر گذاشت که رسانه‌های آمریکایی از دولت او به عنوان یکی از بدترین ۶ ماه‌های نخست ریاست جمهوری آمریکا سخن می‌گویند. بتازگی مجله آتلانتیک گزارشی نوشته و در آن، بخوبی وضعیت دولت ترامپ را نشان داده است. این مجله می‌نویسد وضعیت جنگ تعرفه‌ها و وعده سبک‌سرانه‌اش برای پایان یک روزه جنگ اوکراین، معیارهای خوبی برای قضاوت وضعیت او است: «میل ترامپ برای رویارویی در حال به ‌چالش کشیده شدن با ۲ ضرب‌الاجل کلیدی‌ای است که خودش در دوره دوم ریاست‌جمهوری‌اش تعیین کرده؛ یکی مربوط به تعرفه‌ها و دیگری درباره‌ جنگ اوکراین و هر دو، تصمیماتی دشوار پیش روی ترامپ قرار می‌دهند، آن هم زمانی که او با مجموعه‌ای از بحران‌ها دست و پنجه نرم می‌کند. رئیس‌جمهوری که کمتر از یک سال پیش بازگشت سیاسی - تاریخی‌ای را رقم زد و به ‌سرعت برای سلطه بر واشنگتن و جهان پیش رفت، اکنون با موانعی روبه‌رو است که از زمان آغاز به کارش بی‌سابقه است». آتلانتیک می‌نویسد ۳ وعده در رابطه با اوکراین، جنگ تعرفه‌ها و البته وضعیت غزه و پایان جنگ در خاورمیانه، بخوبی نشان می‌دهد اوضاع سیاست خارجی دولت ترامپ چقدر وخیم است: «۳ وعده‌ اصلی کمپین انتخاباتی ترامپ یعنی پایان دادن به جنگ‌های اوکراین و غزه و رونق اقتصادی، اکنون در وضعیت بحرانی قرار دارند و برای نخستین‌بار در ۲۰۰ روزی که از بازگشتش به کاخ سفید گذشته، نشانه‌هایی از نافرمانی برخی هم‌حزبی‌هایش در کنگره هم مایه نگرانی دولت شده است. مهلت ۲ هفته‌ای که ترامپ به روسیه برای دستیابی به آتش‌بس با اوکراین داده بود، به پایان رسیده است. ترامپ از ناتوانی‌اش در پایان دادن به این جنگ ناخرسند است. او تهدید کرده اگر توافقی حاصل نشود، تحریم‌هایی علیه روسیه اعمال خواهد کرد که چنین اقدامی، به ‌معنای مجازات واقعی ولادیمیر پوتین خواهد بود. در همین حال، ترامپ از نحوه‌ پیشبرد جنگ توسط اسرائیل در نوار غزه نیز خشمگین شده است. جنگ در نواز غزه ممکن است بزودی وارد مرحله‌ای خطرناک‌تر شود، چرا که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، روز جمعه اعلام کرد ارتش صهیونیستی قصد دارد به ‌طور کامل نوار غزه‌ گرفتار قحطی را اشغال کند. ضرب‌الاجل دیگر، مربوط به وعده تازه ترامپ درباره اعمال تعرفه‌هاست که از هفته اول آگوست برای ۶۰ کشور اجرایی شده و نرخ آنها از ۱۰ تا ۴۱ درصد متغیر است.
 واقعیت اما این است که از زمان اعلام پرهیاهوی تعرفه‌ها در روز موسوم به «آزادی» در ماه آوریل، وال‌استریت یاد گرفته به اظهارات پراکنده ترامپ بی‌تفاوت باشد اما اقتصاد آمریکا نشانه‌های تازه‌ای از ضعف نشان داده؛ قیمت‌ها همچنان بالا مانده‌اند و ممکن است به دلیل این تعرفه‌ها باز هم افزایش یابند. افزون بر این، گزارش اشتغال اخیر چنان ضعیف بود که ترامپ عصبانی شد و به مسؤول تهیه آن تاخت. او هفته گذشته رئیس اداره آمار اشتغال را بدون ارائه هیچ مدرکی، به ارائه آمار جعلی متهم و اخراجش کرد. این اقدام بی‌سابقه و ناشی از قهر شخصی، می‌تواند اعتماد وال‌استریت به اقتصاد را متزلزل کرده و وعده انتخاباتی ترامپ برای بازگرداندن «عصر طلایی اقتصاد» به آمریکا را تضعیف کند».
آتلانتیک می‌نویسد ترامپ بسیار از ناتوانی‌اش در پایان دادن به جنگ اوکراین، برخلاف آن چیزی که پیش از به قدرت رسیدن تصور می‌کرد، سرخورده شده است: «در یک ماه اخیر، فضای کاخ سفید سنگین‌تر شده، چرا که مشکلات ترامپ عمیق‌تر شده‌اند. به گفته ۲ مقام کاخ سفید و یکی از مشاوران، جنگ جاری بین روسیه و اوکراین بشدت ترامپ را ناامید کرده است. او واقعاً باور داشت رابطه‌اش با پوتین به پایان سریع درگیری منجر خواهد شد اما برعکس، پوتین از تمایل ترامپ به سازش سوءاستفاده کرده و آشکارا خواسته‌های او را نادیده گرفته و حتی «تحقیرش کرده». پوتین نه‌تنها به درخواست‌های آتش‌بس بی‌توجهی کرده، بلکه حملات به شهرهای اوکراین را هم تشدید کرده است. ترامپ هم در هفته‌های اخیر پوتین را شدیداً مورد انتقاد قرار داده و در حال بررسی گزینه‌های [تنبیهی] بعد خود است».
وضعیت جنگ غزه نیز برخلاف آنچه ترامپ تصور می‌کرد می‌تواند پیش ببرد، در حال رقم خوردن است و اسرائیل کاملاً در حال حرکت به سمت تصرف کامل است: «اگرچه اسرائیل این هفته با ورود بخشی از مواد غذایی بیشتر موافقت کرد، بحران انسانی همچنان ادامه دارد. ترامپ که بشدت خواهان پایان جنگ است، باور دارد نتانیاهو عمداً در ادامه‌ درگیری نقش دارد و به مشاورانش گفته نسبت به طرح جدید اسرائیل برای تصرف غزه بدبین است. با این حال، منابع آتلانتیک گفتند بعید است ترامپ به ‌طور جدی از نتانیاهو فاصله بگیرد یا با او قطع رابطه کند».
شکست بعد ترامپ کجاست؟ ترامپ شاید در خواب هم نمی‌دید چنین فراگیر در معرض یکی از بزرگ‌ترین رسوایی‌های اخلاقی دهه‌های اخیر، یعنی ماجرای «اپستین» قرار گیرد. آتلانتیک می‌نویسد ترامپ از ماجرای اپستین بسیار سرخورده است و احساس خیانت از طرف هواداران خود می‌کند: «ترامپ با تمام وجود آرزو دارد این داستان به پایان برسد. او احساس می‌کند از سوی طرفداران وفادار جنبش «ماگا» بشدت مورد خیانت قرار گرفته؛ کسانی که نمی‌خواهند بپذیرند داستان‌ها در رابطه با ترامپ حدس بی‌اساس است. ترامپ بر سر خبرنگارانی که درباره اپستین سوال کرده‌اند داد زده، به رئیس مجلس نمایندگان، مایک جانسون گفته جلسه کنگره را زودتر تعطیل کند تا جلوی رأی‌گیری درباره انتشار اسناد پرونده گرفته شود و حتی از روپرت مرداک، دوست قدیمی‌اش، بابت گزارشی در وال‌استریت ژورنال که گفته بود ترامپ سال ۲۰۰۳ کارت تولدی با محتوای زننده برای اپستین فرستاده، شکایت کرده است».
آتلانتیک می‌نویسد فشار ماجرای اپستین چنان سنگین است که ترامپ هر کار می‌کند تا از آن خلاص شود اما تنها وضعیت این پرونده را بدتر می‌کند: «تلاش‌های خود ترامپ برای کنترل این ماجرا، فقط به شعله‌ور شدنش کمک کرده است. روایت او هم از اینکه چرا حدود ۲۰ سال پیش رابطه‌اش با اپستین به هم خورد، بارها تغییر کرده. یکی از مقامات کاخ سفید به آتلانتیک گفت مشاوران بارها به ترامپ هشدار داده‌اند دیگر نگوید حق دارد شریک سابق اپستین، «گِیسلین مکسول» را که به جرم قاچاق جنسی و جرائم مرتبط به ۲۰ سال زندان محکوم شده، عفو کند، چون این حرف‌ها فقط دوباره توجه‌ها را به دوستی قدیمی‌اش با اپستین جلب می‌کند. با وجود امیدها برای فروکش ماجرا در تعطیلات ماه آگوست، کاخ سفید خود را آماده کرده ترامپ در هفته‌های پیش رو فشار بیشتری از سوی جمهوری‌خواهان تحمل کند».
بهترین بند این گزارش، بند پایانی گزارش آتلانتیک است؛ ترامپ سیاستمدار دروغگویی است که می‌کوشد واقعیت را برای خودش خلق کند و فکر می‌کند با اراده کردن می‌تواند مشکلات را ناپدید کند: «ترامپ وقتی پای جایگاه سیاسی خودش وسط باشد، می‌کوشد واقعیت خودش را خلق و با اراده کردن، مشکلات را ناپدید کند! ترامپ اخیراً مصاحبه‌ای با شبکه CNBC داشت و در آن مصاحبه گفت: «بهترین آمار محبوبیت تاریخش» را دارد و ادعا کرد میزان رضایت از او بالای ۷۰ درصد است اما مجری به او گفت این عدد فقط میزان محبوبیتش بین جمهوری‌خواهان را نشان می‌دهد. در واقع، میزان محبوبیت کلی او حدود ۴۰ درصد است. وقتی اصلاحش کردند، تنها کاری که توانست بکند این بود که همه چیز را «جعلی» بخواند».