محکومیت جمعی بدون ضمانت اجرایی!

حمله هوایی رژیم صهیونیستی به جلسه رهبران حماس در دوحه، زنگ بیدارباش برای دولت‌های عربی و اسلامی بود که توقف و پایانی بر تجاوزات صهیونیست‌ها در منطقه وجود ندارد ومعلوم نیست بار بعدی نوبت کدام کشور عربی یا اسلامی است!
حمله صورت‌گرفته که بهت و حیرت بسیاری از دولتمردان منطقه‌ای و بین‌المللی را برانگیخت، نشان داد که با وجود ارتباطات و تعاملات عالی دیپلماتیک قطری‌ها با ایالات متحده، اما در بزنگاه‌های حساس امنیتی و سیاسی، عملاً آمریکا هیچ حمایتی را متوجه هم‌پیمانانش نمی‌کند؛ البته این موضوع تازه‌ای نیست؛ تجربه جنگ اوکراین، توافقات هسته‌ای با معمر قذافی، پشت کردن به پهلوی دوم و.. نشانه‌هایی روشن از این موضوع است.
پایتخت قطر در واکنش به حمله نظامی رژیم به این کشور، میزبان جمعی از کشور‌های عربی‌ـ اسلامی درباره نقض آشکار حاکمیت و تمامیت سرزمینی قطر به وسیله رژیم صهیونیستی بود، نشستی که خروجی آن صدور یک بیانیه ۲۰‌بندی بود، بیانیه‌ای که از ضرورت حراست از کشور‌های منطقه سخن می‌گفت!
اجماع جهان اسلام و کشور‌های عرب منطقه درباره لزوم تنبیه کردن و مقابله با تجاوزگری‌های رژیم صهیونی تحسین‌برانگیز است و نشان می‌دهد، همگان فهمیده‌اند که با سیاست سکوت و بی‌طرفی یا حتی تسلیم‌شدگی و انفعال از آسیب‌ها و حملات صهیونیست‌ها در امان نخواهند بود، اما این وفاق سیاسی در صورتی مفید خواهد بود که همراه با اقدامات عملی و ضمانت‌های اجرایی باشد و تنها به صدور یک بیانیه و محکومیت جمعی اکتفا نشود.
در این میان، باید به این نکته هم توجه شود که در زمینه سیاست‌ورزی دولت‌های عربی به‌ویژه قطری‌ها، میان خواستن با توانستن فاصله معناداری وجود دارد و کشوری که صنایع حساس و راهبردی خود را وابسته به غرب و آمریکا نگاه داشته است، عملاً در وضعیت حساس که ضروری است وجهه عمومی و بین‌المللی خود را حفظ کند یا نیاز دارد مستقلاً بر اساس منافع خود اقدامی انجام دهد، عملاً دست بسته است.
از سوی دیگر تصمیمات اشتباه پیشین در زمینه همکاری و رقابت با سایر بازیگران نظام بین‌الملل هم عملاً باعث شده است که چاره و راهکار چندان مؤثری برای برخی از کشور‌های منطقه وجود نداشته باشد. 
همچنین تعارضات و شکاف‌های میان منافع و امکانات بازیگران منطقه‌ای سبب شده است که راهبرد‌های همکاری جمعی برای مقابله با رژیم چندان عملیاتی و راهگشا نشان داده نشود. واقعیت این است که برخی کشور‌ها منافع‌شان با حفظ وضعیت موجود، یا رابطه‌شان با آمریکا یا درباره تأمین امنیت و ثبات منطقه‌ای به نحوی است که نمی‌خواهند وارد رویارویی مستقیم با رژیم شوند. 
با همه این تفاسیر، برگزاری این نشست به‌منزله گام اول در خور تأمل است و نیاز است تا گام‌های بعدی به موازات آن همراه با توجه برای تأمین منافع جمعی بازیگران منطقه‌ای و برگرداندن صلح و ثبات به منطقه برداشته شود. ایده‌هایی، مانند تشکیل ارتش مشترک عربی‌ـ اسلامی یا برقراری پیمان‌نامه‌های دفاعی دوجانبه و چندجانبه، تحریم سیاسی و اقتصادی رژیم و... ایده‌های نسبتاً خوبی ارزیابی می‌شوند.