مأموریت بزرگ حضرت بقیة الله الاعظم (عج)، یعنی گسترش توحید و برپایی دولت عدل الهی در سراسر جهان، هدفی است که قلب هر مؤمن منتظری را به تپش وا می‌دارد. اما پرسشی که در این میان مطرح می‌شود، این است که ما، به عنوان منتظران این حرکت عظیم الهی، چه جایگاهی در شکل‌گیری این انقلاب جهانی داریم؟ آیا بسنده کردن به عبادات فردی و دوری گزیدن از جامعه، می‌تواند ما را به این هدف والا نزدیک کند؟ پاسخ روشن است: خیر! انتظار واقعی، فراتر از انزوای فردی و محدود شدن به اعمال شخصی است؛ انتظار، تکلیف‌مداری است و تکلیف اصلی ما در این عصر، خودسازی بر مبنای تربیت ایمانی و جهادی است.
در روایات و آیات الهی، انتظار به عنوان مهم‌ترین وظیفه در دوران غیبت معرفی شده است. انتظار، نه یک حالت منفعلانه، بلکه یک تعهد فعال و پویا به اهداف بزرگ الهی است. این مفهوم، انسان را به سوی تعلق قلبی به آرمان‌های امام زمان (عج) سوق می‌دهد. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعیداً* وَ نَراهُ قَریباً» (معارج/۶۷). این آیه به ما یادآوری می‌کند که حتی اگر تحقق وعده الهی به نظر برخی دور آید، برای مؤمنان منتظر، این وعده نزدیک و قطعی است. انتظار حقیقی، یعنی ایمان به این وعده و زیستن برای آن، حتی در میان سختی‌ها و تأخیرها. شیطان در کمین است تا این رشته ارتباط با هدف بزرگ را قطع کند، اما منتظر حقیقی با تمسک به ایمان و امید، این پیوند را حفظ می‌کند.
خودسازی، به عنوان رکن اصلی انتظار، دو بعد اساسی دارد: تربیت ایمانی و تربیت جهادی. تربیت ایمانی، یعنی پرورش ایمانی عمیق به وجود مقدس امام زمان (عج) و باور به غیب، چنان‌که خداوند در توصیف متقین می‌فرماید: «الذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ» (بقره/۳). این ایمان، ارتباط قلبی و روحی با امام را در پی دارد. منتظر حقیقی، وجود امام را در زندگی خود حس می‌کند و با مناجات و دعا، مانند «اَللّهُمَّ اَرِنیِ الطَّلْعَةَ الرَّشیدَةَ، وَالْغُرَّةَ الْحَمیدَةَ، وَاکْحُلْ ناظِری بِنَظْرَة منِّی اِلَیْهِ»، از این ارتباط لذت می‌برد. چنین فردی، نه تنها خود به ظهور امیدوار است، بلکه تلاش می‌کند این امید را به جامعه نیز منتقل کند. او ظهور را نزدیک می‌بیند و با این باور، دیگران را نیز به ایمان به وعده الهی دعوت می‌کند.
در بعد تربیت جهادی، منتظر با پرورش روحیه مقاومت و مبارزه، خود را برای سربازی در رکاب امام آماده می‌کند. حرکت امام زمان (عج) در زمان ظهور، حرکتی جهادی است که در برابر استکبار جهانی ایستادگی می‌کند. از این‌رو، منتظر باید روحیه‌ای داشته باشد که در دفاع از ارزش‌های مهدویت، تردید نکند و از فداکاری در راه حق دریغ نورزد. این آمادگی، تنها با تمرین و تربیت جهادی ممکن است؛ تربیتی که منتظر را به انسانی شجاع، مقاوم و فداکار تبدیل می‌کند.
امروزه، جریان‌هایی مانند «سلام فرمانده» به عنوان نمادی برجسته از تربیت ایمانی و جهادی در عصر انتظار، نقش مهمی در نزدیک‌سازی جامعه به آرمان‌های مهدویت ایفا می‌کنند. این حرکت عظیم، با ترویج فرهنگ انتظار فعال، جوانان و آحاد جامعه را به سوی خودسازی و آمادگی برای ظهور هدایت می‌کند. چنین جریان‌هایی، با ایجاد انگیزه و تقویت روحیه ایمانی و جهادی، زمینه‌ساز تحقق دولت عدل الهی هستند.
انتظار هم به یک معنا همین است که آدم بزرگ بشود و از تعلق به اهداف کودکانه خودش جدا شود «وَ ما هذِهِ الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلاَّ لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِیَ الْحَیَوان» (عنکبوت/۶۴) این دنیا با همه بزرگیش بازی است و بازیچه‌هایش دست به دست می‌شود. منتظر آن کسی است که وعده خدا را قطعی می‌داند و می‌داند که قطعا واقع می‌شود و به تحقق آن وعده امیدوار است و بعد آرام آرام خودش را مهیا می‌کند؛ لذا در روایاتی که در باب انتظار آمده تعبیر این است که بر امامتان حبس نفس کنید. انسان باید اهداف امام را بفهمد و به آن هدف‌های بزرگ دل ببندد و تعلق داشته باشد تا بزرگ بشود و بعد هم یقین و اطمینان و امید داشته باشد و بعد هم با امیدواری امکاناتش را بیاورد و برای حضرت مهیا کند. این جمله‌ای که در زیارت جامعه کبیره آمده و مکرر در زیارت ائمه آمده برای همین است «قَلْبِی لَکُمْ مُسَلِّمٌ وَ رَأْیِی لَکُمْ تَبَعٌ وَ نُصْرَتِی لَکُمْ مُعَدَّة» قلب که عرش وجود انسان است باید تسلیم امام بشود. تا او تسلیم نشود قوای دیگر تسلیم نمی‌شود. فکر انسان و قوای دیگر انسان ذیل قلبش است. در قلب چیزی جز امام نباید نباشد و قلب انسان باید میزان بشود و قلبش با امام عالم را ترازو کند و دنبال اهداف او باشد و آرائش هم دنبال رأی امام باشد و برای خودش در عرض امام رأی نداشته باشد.
جان کلام اینکه انتظار، به معنای واقعی کلمه، زیستن برای هدفی بزرگ‌تر از خود است. منتظر حقیقی، کسی نیست که صرفاً در انتظار رفع مشکلات شخصی خود باشد، بلکه کسی است که خود را به اهداف والای امام زمان (عج) متصل کرده و برای تحقق آنها زندگی می‌کند. این مسیر، مسیری است که با ایمان، امید و تلاش جهادی پیموده می‌شود و هر گام در آن، ما را به لحظه موعود نزدیک‌تر می‌کند.