و مرغ و... انجام داده است.
2- داستان را باید از فروردین سال ۹۷ تعقیب کرد. پس از تصمیم دولت آقای روحانی مبنی بر اعلام قیمت 4200 تومان برای دلار، روزنامه‌های سازندگی (ارگان حزب کارگزاران) و اعتماد، عناوین اول خود را به این عبارت‌ها اختصاص دادند: «بازگشت جهانگیری؛
معاون اول رئیس‌جمهور به ستاد فرماندهی اقتصادکشور بازگشته است»؛ و «بازگشت اسحاق؛ اعتماد از حضور مقتدرانه جهانگیری برای حل بحران ارزی گزارش می‌دهد». روزنامه حزب کارگزاران، آن روز در طرح تمام قد صفحه اول خود، معاون اول روحانی را به شکل «سوپرمن» کشیده بود که در حال پایین آوردن قیمت دلار است. اما همان روزنامه، حدود چهار سال بعد (29 دی ماه 1400) از قول آقای مرعشی دبیرکل کارگزاران، تیتر «استخوان در گلو» را برای وضعیت دولت جدید انتخاب کرد.
روزنامه اعتماد هم ۲۲ آبان، تحلیل مشابهی را به قلم یکی از محکومان پرونده «جعل نظرسنجی و فروش اطلاعات به بیگانگان» منتشر کرد و تیتر زد: «دلار ۴۲۰۰ تومانی؛ استخوانی در گلوی دولت». همان فرد، یک هفته بعد (30 آذر 1400)، با وقاحت بیشتری که نشان می‌داد مدعیان اعتدال و اصلاحات، دولت جدید را گرفتار چه چالش پیچیده‌ای کرده‌اند، در توئیتر نوشت: «دو پوست موز زیر پای دولت است. اول ادامه دلار ۴۲۰۰ تومانی. دوم حذف دلار ۴۲۰۰ تومانی. انتخاب کنید که کدام گام را برخواهید داشت؟»! اینها وابسته به همان طیفی هستند که برخی اعضای نشاندار آن، صراحتا گفتند اقتصاد کشور را مین‌گذاری کرده‌اند و هدف شان رساندن کشور به «نقطه جوش» بوده است!
3- نقطه پایان نهادن بر تصمیم ویرانگری که در دولت قبل اتخاذ شد، یک ضرورت است. آن تصمیم، قیمت گذاری 4200 تومانی، و واگذاری ناهوشمندانه ارز، از جمله برای واردات کالاها بود. اتفاقی که رخ داد، این بود که دولت وقت، ابتدا خزانه را جارو کرد و 60 میلیارد دلار از ذخائر کمیاب ارزی را در شرایط جنگ اقتصادی بر باد داد. سپس، از سال 1399، به نقطه‌ای رسید که تمام بودجه ارزی اختصاص یافته برای واردات کالاهای اساسی را هزینه کرد و هنگامی که کم آورد، بدون
سر و صدا سراغ حذف تدریجی ارز واردات رفت. بنابراین، گرانی گسترده بسیاری از کالاها از همان سال 99 آغاز و در سال 1400 تداوم پیدا کرد.
4- وقتی دولت رئیسی در اواسط مرداد 1400 روی کار آمد، تمام ارز اختصاص یافته برای واردات کالاهای اساسی، در همان چهار ماه اول سال (چهار ماه آخر دولت روحانی) پیش‌خور شده بود! بر اساس پاسخ روحانی به نامه نوبخت، خزانه در ماه پایانی آن دولت، خالی بود و حتی برخی وزرا و معاونین در جلسه با آقای رئیسی -که هنوز دولتش تشکیل نشده بود- اعلام می‌کردند دولت قادر به پرداخت حقوق کارکنان در شهریور 1400 نیست. سید ابراهیم رئیسی، دولت را نه با خزانه خالی، بلکه با کسری بودجه ۴۵۰ هزار میلیارد تومانی و بدهی ۱۵۰۰ میلیاردی تحویل گرفت. صادرات نفت هم به 400 تا 500 هزار بشکه کاهش یافته و درآمد نفتی شدیدا افول کرده بود که با اهتمام دولت، به 1/5 میلیون بشکه افزایش یافت. در واقع، دولت رئیسی از زیر صفر شروع کرد و نه از صفر.
5- تصمیم ‌سازی‌های غیر کارشناسی و نمایشی دولت مدعی تدبیر، مانند پایین نگه داشتن غیر واقعی قیمت بنزین و سپس سه برابر کردن آن، و یا اختصاص ارز 4200 تومانی و سپس حذف بی‌سر و صدای آن، اقدامات نمایشی پر تناقضی است که بیشتر، برای کتمان کاهش ارزش پول ملی و قدرت خرید مردم انجام شد و آثار آن تا سال‌ها باقی خواهد ماند. یکی از سوء تدبیر‌ها که اکنون آثار خود را نشان می‌دهد، ترجیح واردات گندم و اختصاص ارز برای آن، به جای خرید از کشاورزان به قیمت مناسب و حمایت از تداوم خودکفایی است. یارانه‌ای که می‌شد صرف حمایت از کشاورزان و تولیدکنندگان ایرانی شود، به جیب تولیدکنندگان خارجی و واردکنندگان رفت؛ و حالا که دنیا با بحران کمبود گندم و مواد غذایی مواجه شده، ما هم باید گرفتار این مسئله باشیم.
6- نهاد دولت، هم پارسال و هم امسال از سوی مجلس، مکلف به اصلاح ابعاد و پیامد‌های سوء تدبیر سال 97 بوده است؛ هر چند که دولت دوازدهم، حاضر به جبران و اصلاح سوء تدبیر خود نشد.
یکی از ابعاد ماجرای واردات با ارز 400 تومانی، پایین بودن محسوس قیمت بسیاری از اقلام، در مقایسه با کشورهای همسایه است که موجب رواج قاچاق شده است. این، دو سر ضرر برای کشور است. کشوری که دارای مضیقه‌های درآمدی ارزی است، با زحمت فراوان، برای واردات و تامین کالاهای اساسی ارز اختصاص می‌دهد، اما محصولات تامین شده، سر از کشورهای دیگر در می‌آورد و ضمنا، نیاز داخلی را متاثر می‌کند. چالش دیگری که ضرورت اصلاح روند را دو چندان کرده، تبعات جهانی جنگ میان روسیه و اوکراین است، دو کشوری که قبل از وقوع جنگ، مجموعا یک سوم (30 درصد) گندم، 75 درصد از صادرات دانه‌های روغنی و 20 درصد ذرت مورد نیاز کشورهای دنیا را تامین می‌ کردند. توقف بخش مهمی از این صادرات، موجب تورم جهانی کم سابقه شده و دامنه آن، در قالب گرانی و کمیابی کالا به کشورهای اروپایی هم رسیده است. در همین شرایط، نرخ تورم در ترکیه، به رقم بی‌سابقه 70 درصد افزایش یافته است. در چنین وضعیتی، طبیعی است که تشدید قاچاق از ایران شدت یابد.
7- نقطه پایان نهادن بر تصمیم اقتصادی خسارت‌باری که چهار سال قبل اتخاذ شد، یک ضرورت است. این‌،به یک جراحی اورژانسی و اجباری شبیه‌تر است، تا جراحی از موضع اختیار و سر فرصت. فرصت، همان سه سالی بود که در دولت قبل سوزانده شد. اما در عین حال، از این ضرورت و اجبار، نباید جراحی به هر قیمت و به هر روش را استنباط کرد؛ چنانکه لیبرال‌های مدعی تعدیل اقتصادی به فاصله
سه دهه، در دولت‌های‌هاشمی و روحانی انجام دادند و رکوردهای تورمی را سر سفره مردم آوردند. عوارض هر جراحی، باید پیش‌بینی و مهار شود. در موضوع اخیر، آنچه متاسفانه در 12- 13 سال اخیر مغفول مانده، باز توزیع هوشمندانه یارانه‌ای است که باید برای دهک‌های پایین اختصاص یابد. در دولت نهم و دهم، موضوع هدفمند‌سازی یارانه‌ها به درستی در دستور کار قرار گرفت، اما متاسفانه از همان زمان تا امروز، یارانه‌ها به شکل مساوی و غیر هدفمند پرداخت شده، و بیش از مردم مستضعف، به دست طبقات برخوردار و پر مصرف و یا رانت‌خواران رسیده است. این ماجرا، در موارد بسیاری درباره یارانه اختصاصی به مصرف کنندگان و تولید کنندگان رخ داد.
8- علت را باید در فقدان سامانه‌ها و ساز و کار‌های شفافیت آفرین در عرصه‌هایی مثل شناسایی دقیق «دهک‌های درآمدی و میزان برخورداری»، «تولید و تجارت و صادرات و واردات» و همچنین «سرنوشت تسهیلات و یارانه‌های کلان اختصاص یافته» جست و جو کرد. شرط نزدیک شدن به عدالت، صرفا عادلانه کردن یارانه پرداختی به مصرف کنندگان و طبقات پایین نیست -که در جای خود، ضرورت دارد- بلکه از آن مهم تر، سرنوشت منابع کلان ارزی و تسهیلات ریالی اختصاص یافته به نام حمایت از تولید و صادرات، و یا واردات کالاست. و در کنار آن، مطالبه‌گری و مواخذه مدیران دولتی و مسئولان بانکی که اهتمامی به سرنوشت تسهیلات کلان واگذار شده نداشته‌اند.
9- ما مجبور نیستیم بین دو رویکرد غلط، یکی را انتخاب کنیم. هم باید قاطعانه، با واگذاری غیرهدفمند و ناهوشمندانه ارز دولتی و انواع یارانه‌ها که جیب رانت خواران را در ازای تحمیل فشار به مردم پر می‌کند، مخالفت کرد و نقطه پایان بر آن گذاشت؛ و هم از نتیجه گیری غلط و مغالطه بعدی، مبنی بر اینکه «چاره کار، حذف بدون جبران یارانه‌ها و ارز اختصاصی برای واردات کالاهای اساسی است»، اجتناب کرد. این مغالطه هم، نوعا از سوی لیبرال‌های اقتصادی دوآتشه عنوان می‌شود، و حال آنکه حتی در غرب هم، دولت‌های لیبرال مجبور شدند به دولت رفاهی میل کنند و برخی از حمایت‌ها را در نظام تامین اجتماعی احیا کنند. (هر چند که به دلیل انحراف بنیادین آن نظام‌های سیاسی- اقتصادی، موجب رفع بی‌عدالتی و شکاف طبقاتی نشد).
10- فهرست طولانی بی‌تدبیری و سوء تدبیر‌های دولت گذشته، چیزی از مسئولیت دولت مستقر نمی‌کاهد. اولا رفتار دولتمردان، باید در قالب یک کل به هم پیوسته باشد و پازل راهبرد کلان دولت را تکمیل کند. ثانیا بدون روشنگری و تبیین لازم، و در شرایط بمباران رسانه‌ای سنگین از سوی جریان تحریف، نمی‌توان مردم را به عنوان پیشران اصلاحات ضروری اقتصادی بسیج و همراه کرد. ثالثا، باید به موازات اصلاحات، و پیش از آن، تدابیر لازم برای جبران فشار‌ها به مردم، اجرا شود. از طرف دیگر، در کنار اصلاح روند‌های اقتصادی، نباید از مبارزه قاطع و هوشمندانه و بی‌امان با مفسدان اقتصادی و سیاسی که در هم تابیده شده‌اند، غفلت کرد. غده‌های چرکین اقتصادی که در قالب محرومیت معیشتی و فشار اقتصادی بر طبقات پایین خودنمایی کرده، غالبا در اثر مماشات با مفسدان و سودجویان و زالو صفتان پدید می‌آید. از دو حال خارج نیست. یا باید بر مردم سخت گرفت، یا بر رانت جویان و مفسدان و اخلالگران. بیان امیر مومنان‌(ع) درباره سیره پیامبر اعظم (ص)، برای بازشناسی مسئولیت دوگانه مسئولان بسیار گویاست: «طَبِيبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ قَدْ أَحْكَمَ مَرَاهِمَهُ وَ أَحْمَى مَوَاسِمَهُ يَضَعُ ذَلِكَ حَيْثُ الْحَاجَهًْ إِلَيْهِ». پيامبر(ص) طبيبى سیّار براى درمان بيماران بود. مرهم‏‌هایی که برای تسکین و شفای دردها می‌گذاشت، محکم و استوار بود؛ اما به این بسنده نمی‌کرد و هر جا که نیاز به داغ نهادن بر زخم و عفونت بود، از گذاشتن داغ‌های سوزان بر موضع عفونت دریغ نمی‌کرد. باید در کنار اصلاح روند‌های غلط اقتصادی که موجب رانت خواری و قاچاق و... می‌شود، ارتکاب جرائم بزرگ اقتصادی را برای مرتکبان، بسیار پر هزینه کرد.

اقدامات و اظهارات اخیر مسئولان ترکیه در کنار دیگر رویدادهای این روزها حاکی از وقوع تحرکات و طراحی‌هایی به منظور تغییر موازنه‌های منطقه‌ای است. اگر از حضور چندی پیش ترکیه در کنار رژیم صهیونیستی و پشتیبانی از جمهوری آذربایجان در جنگ قره‌باغ بگذریم؛ سخنان جنجال‌برانگیز و مداخله‌جویانه اردوغان درباره رود ارس، نخستین نشانه‌ای بود که ذهن ناظران را به این نکته معطوف کرد که برنامه‌های جدیدی برای آینده منطقه در حال اجراست. اگرچه برخی با اما و اگرهایی نیت و مقصود اصلی اردوغان را تحلیل کردند ولی چند روز بعد که او از عادی‌سازی و افزایش سطح روابط ترکیه با رژیم صهیونیستی سخن گفت، دیگر جای شکی باقی نماند که ترکیه در حال اجرای بازی جدیدی در منطقه است. هرچند که برخی معتقدند ترکیه به عنوان بازیگر اصلی در طراحی مشترک آمریکایی-صهیونیستی در حال نقش‌آفرینی است. این گمانه تحلیلی زمانی تقویت می‌شود که بدانیم همان دستی که در حال تلاش برای نزدیک کردن ترکیه به رژیم صهیونیستی است، در کوششی مضاعف‌ تلاش دارد تا اختلافات قطر با عربستان و امارات را نیز حل و فصل کند بنابراین از منظر کلان، در این طراحی جدید تلاش می‌شود محورها و موازنه‌های منطقه‌ای به نفع رژیم صهیونیستی و با هدف احتمالی منزوی سازی ایران دچار تغییرات اساسی شود  به این معنا که محور اخوانی شامل ترکیه و قطر را به محور ارتجاع با تمرکز بر سعودی و امارات نزدیک کند و این کشورها را که طی سال‌های اخیر به شدت روابط خصمانه‌ای داشتند به سوی حل اختلافات و همگرایی سوق دهد. سفر اخیر رجب طیب اردوغان رئیس‌جمهور ترکیه به عربستان هم در همین راستاست. درباره چرایی این تغییر رویکرد نظام ترکیه  نیز دلایل متعددی را می‌توان برشمرد ولی شاید مهم‌ترین آن، فشارهای تحمیلی عمدتا اقتصادی بر ترکیه از سوی آمریکا (تصویب تحریم‌ها ذیل قانون کاتسا) و اروپا باشد که ترکیه تضعیف شده بر اثر بحران‌های اقتصادی، توانایی مواجهه با آن را ندارد و در نتیجه به دنبال حل و فصل این مشکلات از طریق استفاده از کارت ارتباط با سعودی، رژیم صهیونیستی و همراهی با ایالات متحده است. برای مثال می‌توان به سقوط غیرمترقبه لیر ترکیه اشاره کرد که برخی از مقامات حزب حاکم عدالت و توسعه از جمله شخص اردوغان به نقش عوامل بیرونی معتقد بودند و همین امر ظن اصلی را به سمت اسرائیل، امارات و عربستان و همچنین آمریکا می‌برد و بر همین اساس بعد از این که ترکیه به انعطاف سیاست‌های خود در قبال این طرف‌ها پرداخت و باب آشتی را با آن‌ها باز کرد، روند کاهش ارزش لیر متوقف شد و همین موضوع نقش این طرف‌ها را در ایجاد مشکلات اقتصادی ترکیه و کاهش ارزش پول آن تا حدود زیادی تقویت کرد. از این منظر ترکیه و اردوغان به سمت آشتی با امارات، عربستان و اسرائیل کشانده شدند و در ادامه اردوغان هم با سفر به ریاض با محمد بن سلمان دیدار کرد. به هر روی، بر اساس آمارهای رسمی منتشرشده، نرخ تورم سالانه ترکیه در آوریل به علت درگیری‌های روسیه و اوکراین و افزایش قیمت انرژی و کالاهای اساسی و به دنبال سقوط ارزش لیر در سال پیش، به بالاترین میزان در دو دهه گذشته یعنی 69.97درصد رسید و موجی از اعتراض‌های خیابانی در زمستان، در آستانه انتخابات سراسری سال آینده، ‌به محبوبیت اردوغان لطمه وارد کرد. افزون بر این پس از حمله روسیه به اوکراین، آنکارا بیشتر ترغیب شد برای ترمیم اقتصاد ورشکسته اش به بسیاری از کشورهای حاشیه جنوبی خلیج‌فارس نزدیک شود. در همین چندماه اخیر که روابط ترکیه با امارات  هم به‌شدت گرم شده، ابوظبی‌ میلیاردها دلار سرمایه را به سمت ترکیه سرازیر کرده است. امارات در ابتدای زمستان قراردادی تجاری به ارزش 4.9میلیارد دلار با ترکیه بسته و قرار است 10میلیارد دلار در ترکیه سرمایه‌گذاری کند. بی‌تردید رفع موانع صادرات کالاهای ترکیه به عربستان نیز خبر خوبی است که اردوغان پس از بازگشت به ترکیه می‌تواند به بازرگانان کشورش بدهد. خلاصه آن که آن چه این روزها برای آنکارا و اردوغان مهم است، نه پیگیری پرونده قتل خاشقچی (نسبت به عربستان) و نه موضوع جنایت علیه فلسطینیان (نسبت به اسرائیل) است بلکه آنکارا در رؤیای کسب منابع اقتصادی کلان و تشکیل صف بندی‌های جدید منطقه‌ای است؛ حتی اگر به قیمت سرپوش گذاشتن بر جنایت سعودی‌ها یا صهیونیست‌ها باشد.

تحرکات جدید صهیونیست‌ها در مسجد الاقصی وتلاش آن‌ها برای تقسیم زمانی و مکانی مسجد یا یهودی‌سازی شهر قدس که بامقاومت گسترده فلسطینیان مواجه شده است، ناشی از شکست‌های پی در پی «ارتش شکست‌ناپذیر» صهیونیست‌ها وبه ویژه تضعیف موقعیت حامی اصلی آن‌ها یعنی متجاوزان امریکایی ناشی از تحولات منطقه‌ای وبین المللی است، نکته‌ای که در بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در روز قدس که به زبان عربی برای مسلمانان وبه ویژه مردم عرب زبان در جهان ایراد شده بود، بر آن تأکید شده است. معظم‌له در بخشی از این سخنان یادآور می‌شوند: «امروز «اراده شکست‌ناپذیر» در فلسطین و همه منطقه غرب آسیا، جایگزین «ارتش شکست‌ناپذیر» صهیونیست شده است. امروز آن ارتش جنایتکار ناچار شده است آرایش تهاجمی خود را به تدافعی تبدیل کند. امروز در میدان سیاسی، مهم‌ترین حامی رژیم غاصب، یعنی امریکا، خود دچار شکست‌های پی‌درپی شده است: شکست در جنگ افغانستان، شکست در سیاست فشار حداکثری بر ایران اسلامی، شکست در برابر قدرت‌های آسیا، شکست در کنترل اقتصادی جهان، شکست در مدیریت داخلی خود، و پدیده شکاف عمیق در حاکمیت امریکایی. رژیم غاصب در هر دو میدان سیاسی و نظامی، در شبکه درهم تنیده‌ای از مشکلات دست و پا می‌زند.»
اگرچه تردیدی نیست که پیامد‌های افول قدرت امریکا به منطقه غرب آسیا خلاصه نشده وحتی اقدام نظامی روسیه علیه اوکراین را نیز باید در زمره پیامد‌های این افول ومتأثر از شکست امریکا از حرکت انقلاب اسلامی دانست، اما در طول ماه‌ها و سال‌های اخیر یکی از موضوعات چالشی رژیم صهیونیستی وحکام مرتجع منطقه، نگرانی نسبت به آینده است. چرا که آن‌ها امنیت خود را به حمایت امریکا گره زده بودند و حالا که هژمونی امریکا با خطر مواجه شده است، بد‌ترین سناریوی ممکن برای آن‌ها در حال شکل‌گیری است. به ویژه آنکه حکام مفلوک خلیج فارس، برای حفظ و تحکیم این حمایت، ناچار شده بودند که حقارت تشبیه شدن به گاو‌های شیرده امریکا را بپذیرند، با این امید که در چرخه امریکایی ایران هراسی که طی سال‌های اخیر آن‌ها را احاطه کرده است، احساس آرامش کنند.
اما در این میان مشکلات صهیونیست‌ها مضاعف است چرا که موضوع افول قدرت و نفوذ امریکا دغدغه اصلی حال و آینده رژیم صهیونیستی است، زیرا این رژیم امنیت خود را به ایالات متحده گره زده است و در صورتی که ایالات متحده نتواند همانند گذشته در نظم بین الملل جدید ایفای نقش کند، رژیم صهیونیستی از سوی عوامل تهدیدزای مختلف با چالش همراه خواهد شد. به گونه‌ای که آینده حیات این رژیم و همچنین صهیونیست‌های ساکن سرزمین‌های اشغالی با چالشی بزرگ همراه شده است. در این بین پدیده ناامیدی از آینده رژیم صهیونیستی و همچنین موج مهاجرت معکوس به عنوان دو موضوع اصلی درونی رژیم و تهدیدات محور مقاومت وپیامد‌های جنگ اوکراین به عنوان عوامل بیرونی بروز یافته است.
حال و روز دیگر حکام منطقه هم که زلف امنیت خود را به امریکایی‌ها گره زده بودند، بهتر از صهیونیست‌ها نیست، کمتر از سه روز بعد از بیانات رهبر معظم انقلاب، ترکی فیصل ترکی الفیصل رئیس سابق سازمان امنیت سعودی در مصاحبه خود با عرب نیوز می‌گوید که این احساس وجود دارد که کشورش در رویارویی با تهدیدات امنیتی و فعالیت‌های حوثی‌های متحد ایران در منطقه، از سوی ایالات متحده «تن‌ها گذاشته شده» است. به گزارش دویچه وله وی با اذعان به تنها ماندن رژیمش در منطقه، می‌گوید: سعودی رابطه با واشنگتن را از آغاز مناسباتی استراتژیک دانسته، اما در حال حاضر احساس می‌کنیم که تنها گذاشته شده‌ایم. ما فکر می‌کردیم امریکا و سعودی باید در رویارویی با چیزی که ما آن را نه فقط تحریک، بلکه خطری برای ثبات و امنیت منطقه می‌دانیم، کنار هم باشند.»
در طول سال‌های اخیر رژیم‌های مذکور در سایه حمایت امریکایی‌ها توانسته بودند به عنوان بازیگرانی که می‌توانند هرجنایتی را انجام دهند و پاسخ گوی عملکرد خود نباشد، خود را برمنطقه تحمیل کنند، که شاهد مثال آن سکوت مراجع بین المللی برابر جنایات صهیونیست‌ها در فلسطین وجنایات امریکا وامارات در یمن وهمچنین فجایعی که کشور‌های غربی ومتحدان آن‌ها بر سر مردم دیگر کشور‌های منطقه نظیر لیبی، سوریه، عراق و... آورده‌اند.
این در حالی است که با تحکیم موقعیت محور مقاومت، دومینوی شکست‌ناپذیری رژیم صهیونیستی به عنوان ارتش شکست‌ناپذیر به پایان رسیده است و این رژیم اکنون توانایی رویارویی با کوچک‌ترین عضو محور مقاومت که عبارتند از گروه مقاومت فلسطینی همچون حماس و جهاد اسلامی، را ندارد و قدرت گرفتن حزب‌الله در لبنان، انصارالله در یمن و حشدالشعبی در عراق و همچنین خنثی‌سازی فتنه تروریسم علیه دولت سوریه باعث شده است که این محور در بهترین شرایط ممکن قرار بگیرد و امریکا با وجود همه توطئه‌های خود از تحریم تا ترور و جنگ‌های نیابتی نتوانسته است در اوج قدرت خود بر این محور پیروز شود. این درحالی است که ایالات متحده در دوره فعلی که در حال افول است، به مراتب توانایی کمتری نسبت به گذشته در برابر این گروه و دولت‌ها دارد. رژیم صهیونیستی هم به خوبی این را فهم کرده است که حلقه محاصره این رژیم توسط محور مقاومت نسبت به گذشته تنگ‌تر و تنگ‌تر شده است.
نگرانی از تکرار سناریو افغانستان برای دیگر شرکای واشنگتن، ناتوانی امریکا ومتحدان در برابر توان تجهیزاتی و موشکی ایران ونیرو‌های جبهه مقاومت، ناکامی برای شکل‌دهی به ائتلاف منطقه‌ای علیه ایران از دیگر دلایل تزلزل صهیونیست‌ها ودیگر متحدان منطقه‌ای امریکا در منطقه است، سناریویی که در طول سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی با تشکیل شورای همکاری خلیج فارس آغاز و آخرین آن تلاش صهیونیست‌ها در اجلاس نقب بود که تنها یک و نصفی از کشور‌های منطقه در آن شرکت و بعضی از آن‌ها نیز همان اول صراحتاً اذعان کردند که حضور آن‌ها در این نشست به معنی ضدیت با ایران نیست. مجموعه این تحولات به معنی ناتوانی امریکا در مهار ایران و نیرو‌های مقاومت است. نکته‌ای که ژنرال مکنزی فرمانده سنتکام (یا همان تروریست‌های امریکایی در منطقه) در روز‌های پایانی مأموریتش بر آن اعتراف کرده و می‌گوید‌: درس پایدار دوران مأموریت او برای منطقه این است که ایران سر جایش هست و جایی نمی‌رود؛ که امریکا باید در آینده با حضور ایران در منطقه به یک سازگاری دست یابد.