راهکارهای طبیعی برای پیشگیری از اعتراضات و جلوگیری از ایجاد اغتشاش چه چیزهایی است و تجربه کشورهای دنیا در این باره چیست؟

نکته اول این است که در هر صورتی به دلیل اینکه منابع محدود و اولویت­بندی ­ها سلیقه­ ای است، بنابراین اعتراض و تعارض منافع قطعاً وجود خواهد داشت و باید سعی شود که درصد وقوع و همچنین کیفیت آن را مدیریت و کنترل کرد. یکی از بهترین راه­حل­ها برای پیشگیری از وقوع این اعتراضات، نزدیک کردن مردم و مسئولین به یکدیگر و داشتن فهم مشترک از رویدادها و رخدادها می­باشد. اساساً اگر جامعه مخاطب و نهاد حکومتی اندیشه مشترک و هدف واحدی داشته باشند، در این صورت مسیرهای مختلف و روش­های مختلف تعارض جدی ایجاد نخواهد کرد اما اگر اهداف متفاوت باشد، سیاستگذاری­ها و اندیشه­ها متعارض می­شود و تولید خشم، نفرت و اعتراض می­کند.
دومین راهکار این است که احزاب، ان­جی­اوها، انجمن­ها و سندیکاهای مردم­نهاد به عنوان مطالبه­ گر وارد صحنه شوند و صحبت­ ها و اعتراضات مردمی را به صورت طرح، لایحه و شکل­ های حقوقی در اختیار دولتمردان قرار دهند. در این حالت احزاب به عنوان بازیگران سیاسی هیچگاه خواهان براندازی و از بین بردن نظام سیاسی حاکم نخواهند بود؛ چراکه در این نظام در حال کنشگری هستند و بنابراین سعی می­کنند تا با اصلاح رویه­ها و کارآمدسازی آنها در نهایت از قدرت حاکمیتی بهتری برخوردار شوند.
سومین راهکار این است که چهره واقعی دشمنان و بیگانگان  برای مردم تبیین گردد. در این صورت صف اغتشاشگران از صف معترضان جدا خواهد شد. واقعیت این است که هرگاه مردم ایران خواهان اعتراض مسالمت­آمیزی بودند، این حرکت با دخالت عناصر بیگانه و خارجی­ها تبدیل به براندازی و تهدید وجودی حاکمیت شده و طبیعتاً منجر به تولید خشونت و اغتشاشات خواهد شد.
تجربه کشورهای دیگر نیز نشان­دهنده این است که وقوع اعتراضات غیر قابل پیشگیری صددرصدی می­باشد و به نحوی امکان دارد که این اتفاق بیفتد، اما کشورهای دیگر مثل ایالات متحده آمریکا با تقویت احزاب و ان­جی­اوها و گفتمان­سازی و گفت­وگو پیرامون موضوعات چالش­برانگیز سعی در ارائه نظر اکثریت و اجماع­نظر دارند. یا مثلاً در فرانسه سندیکاهای مردمی تلاش می­کنند تا صدای اعتراض و فریاد مردم عادی باشند و مطالبه حقوق آنها از حکومت را بر عهده دارند.