«ایمان» و «امید» دو عامل نرم‌افزاری و به وجودآورنده تحولات عظیم تاریخی بود که به بیان رهبر معظم انقلاب، امام عزیز ما با این دو ابزار اتفاقات بزرگی را نه تنها در کشور، بلکه در جهان ایجاد کردند. رهبر انقلاب در مراسم امسال سالگرد امام راحل در تبیین این نگاه راهبردی امام فرمودند: هرکسی و هر مجموعه و جریانی که به «ایران، منافع ملی، بهبود اوضاع اقتصادی، پیشرفت کشور و عزت ملی» علاقه‌مند است، باید همه سعی خود را در تقویت «ایمان» و «امید» مردم و جامعه به کار گیرد.
رهبر حکیم انقلاب در طول سال‌های اخیر چندین بار کلید واژه امید را نقطه اتکا و پیشرفت کشور و ناامیدی را عامل بی انگیزگی و رخوت مردم جامعه معرفی کرده‌اند که اگر دولت‌ها و بخش‌های اجرایی و صاحبان تریبون، تاکنون توجه کافی به آن می‌کردند حتماً امروز به میزانی که شاهد دلسردی جوانان و بخش‌هایی از جامعه هستیم، نبودیم. رهبر انقلاب پیش از این در دیدار با ائمه جمعه سراسر کشور، یکی از مصادیق رعایت تقوا را، «اجتناب از ناامید کردن جوانان» برشمردند و یاد آور شدند‌: برخی‌ها در مدارس، دانشگاه‌ها و حتی در محیط‌های کسب‌وکار، به‌گونه‌ای صحبت می‌کنند که جوان از آینده ناامید می‌شود. ناامید کردن جوان یعنی گرفتن فرصت و قدرت عنصر جوان از کشور و جامعه اسلامی و این خود یک منکر است. رهبری انقلاب با توجه به تمرکز دستگاه‌های تبلیغاتی دشمن بر «ناکارآمدنمایی نظام» و «ناامید کردن مردم» بار‌ها تأکید داشتند که باید با بیان واقعیات امیدبخش، مردم را در مقابل هجوم رسانه‌های بیگانه کمک کرد.
اعتماد به حاکمیت، پشتوانه‌ای است تا حاکمیت بتواند کار‌های بزرگ انجام دهد. کار‌هایی که در نهایت منتج به ارتقای شاخص‌های توسعه اجتماعی: رفاه، امنیت شود. امید اجتماعی حتی می‌تواند روی توسعه اقتصادی تأثیر بگذارد. امید می‌تواند امنیتی همه‌جانبه را در جامعه فراهم کند. حتی در ادارات و سازمان‌ها و نهاد‌ها که مدیر آن اداره در آن دستگاه امید را افزایش می‌دهد، انگیزه تلاش در کارکنان افزایش می‌یابد و همین باعث افزایش بهره‌وری در سیستم می‌شود.
ناامید‌سازی رکن اصلی جنگ نرم دشمن است و انقلاب اسلامی به دلیل تأثیری که بر روند تحولات منطقه‌ای و جهانی داشته و دارد، از لحظه پیروزی انقلاب تاکنون، در معرض گسترده‌ترین وپیچیده‌ترین شکل جنگ نرم وعملیات روانی دشمنان بیرونی و داخلی قرار داشته و دشمنان نظام اسلامی به دلیل ناتوانی از شکست انقلاب از طریق امنیتی و نظامی، سیاست تبلیغی و رسانه‌ای خود را بر مأیوس‌سازی مردم و حتی مسئولان و مدیران متمرکز کرده و با خبر‌سازی‌های دروغ، تحلیل‌های مغرضانه، وارونه نشان دادن واقعیت‌ها، پنهان کردن جلوه‌های امیدبخش، بزرگ کردن عیوب کوچک و کوچک نشان دادن یا انکار محسنات بزرگ نظام، تلاش کرده ومی کنند تا نظام را بدون آینده جلوه داده ومردم وبه ویژه جوانان را از رسیدن به اهداف و آرزو‌های فردی و اجتماعی مأیوس ساخته واز این طریق با خدشه بر پایگاه مردمی نظام، زمینه فروپاشی آن را از درون را فراهم آورند. دشمنان در این مسیر از تمامی ظرفیت‌های اقتصادی، رسانه‌ای و حتی نظامی خود استفاده می‌کنند تا با مانع تراشی و جلوگیری از تحقق برنامه‌ها وراهبرد‌های نظام، القائات و سیاه نمایی وناکارآمد نمایی نظام اسلامی را باور پذیر سازند.
در این مسیر کار دولت سیزدهم بسیار سخت و سنگین است. از یک سو باید با اقدامات دشمن در ناامید‌سازی جامعه و خبرسازی‌های دروغ و تحلیل‌های مغرضانه و مأیوس‌کننده دشمنان مقابله کند و از سوی دیگر باید با اقدامات امیدوارکننده و انجام کار‌های اثر بخش شرایط جامعه را به سمت پایداری و پیشرفت کشور هدایت کند. با همه انتقاد‌هایی که به برخی ناکارآمدی‌های دولت سیزدهم می‌رود، دولت رئیسی در دوسال گذشته کار‌هایی را به انجام رسانده که دوست و دشمن به آن معترف‌اند و توانسته ریل رخوت و بی عملی دولت گذشته را تاحدود زیادی به سمت انجام کار‌های بزرگ و امیدواری جامعه تغییر دهد. آنچه این روز‌ها در سفر رئیس‌جمهور در تبریز و استقبال با شکوه مردم از وی انجام شد، نشان از درک مردم از کار‌هایی است که این دولت انجام داده و آن‌ها را به صف استقبال کننده‌ها بدون تعطیلی مدارس و ادارات کشانده است.
احیای دریاچه ارومیه و تزریق میلیارد‌ها متر مکعب آب به آن، استقلال مس آذربایجان و تحقق مطالبه قدیمی مردم آذری‌نشین، پایان انتظار ۲۲ ساله مردم راه‌آهن بستان‌آباد- تبریز و کاهش مسافت و صرفه جویی سالانه ۵/۱ میلیارد لیتر سوخت، احیای ماشین‌سازی تعطیل شده تبریز و ۲۲۰ کارخانه در این استان و ایجاد ۶۷ هزار شغل جدید، راه‌اندازی خط تولید شرکت خودروسازان دیزلی آذربایجان شرقی که از شهریور سال گذشته پروژه آن با ظرفیت تولید ۴ هزار دستگاه درسال آغاز شد، راه اندازی خط تولید تراکتور شالیزاری برای نخستین بار در کشور و جلوگیری از خروج ۱۵ میلیون دلار و اشتغال‌زایی برای ۳ هزار نفر و راه اندازی ده‌ها پروژه بزرگ و کوچک دیگر همگی در کمتر از یک سال، بهترین دلیل برای استقبال پرشور مردم تبریز از رئیس‌جمهورکشورشان و امیدواری جوانان آذربایجانی به آینده خود در شرایطی است که برخی دشمنان در همسایگی هر روز بر طبل ناامیدی می‌کوبند تا در بستر همین ناامیدنمایی‌ها، بذر بدبینی را حاکم و ایمان به آینده را در مردم کشورمان سست کنند.

مخاطبان اول «امیدآفرینی»

دکتر حامد رحیم‌پور

«باید در میدان بمانیم و بدانیم عامل حفظ ملت، امید و وحدت ملی است.»، «امید مهم‌ترین ابزار پیشرفت است و دشمن روی این متمرکز شده است.»،  « مهم‌ترین شاخص اثبات ایران‌دوستی هر فرد، «پرهیز از یأس‌آفرینی و امیدسوزی» و «ترویج روحیه کار و تلاش و امید» است.»، «توصیه‌‌ من تقویت ایمان و امید است و آماج دشمن هم همین ایمان و امید است.» این تأکیدات رهبر انقلاب بر نقشِ عنصر امید در پیشرفت ملی کشور از جمله نکات کلیدی مطرح شده در بیانات اخیر ایشان به ویژه درمراسم سی‌وچهارمین سالگرد ارتحال حضرت امام (ره) بود. البته اگر به بیانات حضرت آیت ا... خامنه‌ای در سال‌های قبل و حتی در اوایل انقلاب نیز نگاهی داشته باشیم، مسئله امیدآفرینی و مقابله با ایجاد یأس در مردم همواره مورد تأکید ایشان قرار گرفته و در زمان‌های مختلف بر ضرورت این امر تأکید داشته‌اند.اما چرا رهبر انقلاب امید و امیدآفرینی در کشور را یک ضرورت مهم می دانند؟واقعیت این است که آن چه امروز بیش از همه افکار عمومی اغلب ایرانیان را درگیر خود کرده، «ناامیدی از فردا» است. اگر چه در واقعیت بیرونی، اوضاع عمومی کشور نابسامان و در حال سقوط نیست، اما ناامیدی به آینده و ایجاد تصویری سیاه‌‎تر نسبت به گذشته و اکنون، به ‎‌مراتب مخرب‎‌تر از آن چیزی است که به‌صورت واقعی در حال رخ دادن است.از سوی دیگر، این ناامیدی بیش از آن که در عرصۀ فردی نمایان شود، در عرصۀ اجتماعی بروز می‌کند. در جامعه کنونی ما اغلب افراد به ‌صورت شخصی و درونی انگیزه و امید دارند و برای آن تلاش می‎‌کنند و به ‌نوعی به آن‎‌ها دل‌بسته‌اند. اما همین افراد موانع رسیدن به اهداف و امیال خود را اوضاع اجتماعی و معیشتی  می دانند.برای مثال، سال‌هاست که مسئولان ارشد کشورمان بر لزوم افزایش میزان رشد جمعیت اصرار داشتند و درباره‌ آن ابراز نگرانی می‌کردند.برخی نسخه‌های ناقص نیز به عنوان تلاش‌هایی در این عرصه تجویز شده که از جمله آن قانون جوانی جمعیت است. اما متاسفانه این نسخه‌ها هسته اصلی مسئله را هدف نگرفته است. مسئله اصلی برای زوج ها،«ناامیدی،نگرانی وترس از فردا» است. زوج هایی به سمت فرزندآوری می‌روند که نگرشی مثبت  وامید آفرین درباره آینده دارند. با منفی بودن این نگرش، فرزندآوری که نمادی از آینده است هم منتفی می‌شود. درواقع امید و تصحیح واقعی شرایط به ویژه در عرصه اقتصاد، هسته اصلی برای فرزندآوری است. از همین جا مشخص می شود که چه کسانی در صف اول «امیدآفرینی» هستند.تقویت یا تضعیف امید درباره  آینده‎‌ و امکان یا عدم امکان رفع و حل مسائل کشور ارتباط مستقیمی با مسئولان و اقدامات آن‌ها دارد. گرچه عوامل بسیار دیگری را نیز می‌توان در تقویت یا تضعیف امید و امیدآفرینی  موثر دانست مانند رسانه ها،شبکه‌های خارج‌نشین، روشنفکران امروزی و... اما تردیدی نیست که مخاطب توجه دادن به امر امید و امیدآفرینی در درجه نخست مسئولان اجرایی کشورند. آن ها هستند که با گفتار و رفتار خود می توانند بذر امید را در دل مردم بکارند.گرچه امیدآفرینی آنان  نباید به معنای دادن وعده برای حل یک شبه مشکلات باشد که چنین عملی نه تنها اخلاقی نیست، بلکه در مدت کوتاهی خود باعث گسترش ناامیدی و عمیق تر کردن احساس منفی عمومی است. این خطایی است که متاسفانه در عرصه سیاسی کشور کم و بیش از همه جریان های سیاسی سرزده است. امیدآفرینی مسئولان اجرایی کشور به تلاش صادقانه در حل مشکلات با استفاده از نظرات کارشناسی و مطرح کردن صادقانه پیچیدگی هایی است که در این راه وجود دارد و  صد البته کسب موفقیت و بیان آن در حوزه هایی است که با تکیه بر آن این احساس به مردم منتقل شود که ضمن رفع برخی مشکلات در کوتاه مدت، امید به حل مشکلات سخت تر در آینده نیز متصور خواهد بود. برای افکار عمومی دیدن این موفقیت ها و نشانه های تلاش و وصول به موفقیت های آتی زمینه ای است که باعث ایجاد روحیه امید می شود.خلاصه آن که راه برون‌رفت امروز جامعه از احساس ناامیدی برخورد منطقی و واقع بینانه، مطابق با نظرات کارشناسی  و همراه با تلاش صادقانه مسئولان برای حل مشکلات است.

حقوق مسلح، شهروند چریک

تئوری مرگ قانون‌گذار (مرگ مؤلف) شاید به بیان دیگر همان تفاوت فلسفی وجود قانون و قانون‌گذار است. انگار زمانی که حرفی زده شد، دیگر متعلق به فرد گوینده نیست؛ چه می‌خواهد در دادگاه باشد، چه پارلمان یا چه در جای دیگر! یعنی معنا با اشخاص حقیقی و حقوقی هیچ ارتباطی ندارد و اصولا نمی‌تواند رابطه‌ای میان این دو باشد؟ اساسا ممکن است که قانون‌گذار خودش نداند چه گفته است؛ مثل شاعری که بعدها معنای شعرش را می‌فهمد. به لحاظ فهم هنری دقیقا مشابه مفهوم خیانت تصویر است؛ اما اینجا این کلمه است که به حق خیانت می‌کند. خیانت کلمه حالا مهم‌ترین چالش قانون‌گذاری‌ است. این یعنی قانون‌گذاربودن هستی، همان چیزی که در ادبیات مکتب حقوق طبیعی از آن تحت عنوان حق الهی نام برده می‌شود؛ پس چه دلیلی دارد که اصولا بخواهیم اراده قانون‌گذار را فهم کنیم؟ اصولا چه فرقی دارد که قانون‌گذار چه کسی بوده و چه می‌اندیشیده است؟ او صرفا جعل قانون کرده است. علم هرمنوتیک و تأویل متن حالا امر غیرقانونی را قانونی می‌کند و برعکس. پاسداری از قانون‌گذار بی‌معنی است و بی‌شرمانه‌تر از نگهبانی برای قانون و نظم حقوقی به نظر می‌رسد. انگار در درون هر قانون میان حق و عرف یک صلح صورت می‌گیرد، صلحی که بیانگر یک جنگ است و آن را صلح مسلح می‌نامیم. اینجا همه علیه یکدیگر به سلاح‌های سنگین عقلانی مسلح هستند؛ اما احدی جرئت چکاندن ماشه را ندارد. یک شلیک می‌تواند این صلح مسخره اما قانونی را به هم بزند. صلح مبانی و ماهیت‌ها در متن قانون پیش‌‌تر انجام شده. قانون زندان است و پشت آن موجودی به نام دولت کمین کرده. با توهم قانون‌گذاری و به اسارت گرفتن روح جهان از طرف او، واژگان در برابر هم صف‌آرایی می‌کنند. قانون مدرن‌ترین اسارت و زندان بشری‌ است؛ اما تفسیرهای رهایی‌بخش هم راه فراری از بردگی قانونی است. در واقع نظام سرواژ و برده‌داری هرگز از بین نرفته؛ بلکه این خشونت غیرحقانی توانسته به‌راحتی وارد قانون شود. یک جنبش فراروانی انگار در وجود قانون‌گذار اتفاق می‌افتد و قانونش هم مشوش و پرتضاد و تناقض می‌شود و تفسیرش هم غیرممکن می‌شود. انکار وجود قانون هم راه خوبی‌ است. از دید برخی بهترین کار منع وجود قانون پدرانه و از بالا به پایین است. نباید این را حقانیت انگاشت؛ چون حکمت شفاهی به کمک ما می‌آید و شفاهتی حقانی برای نجات از بند قانون ایجاد می‌کند. پس قانون شفاهی همان قانون عرفی و حقوق طبیعی است؟ نه به این راحتی! حقوق وضعی و وضعیت‌ساز اینجا معنا 

پیدا می‌کند.

 البته این فراتر از ظرفیت زبانی ماست. امروزه حقوق خودش با قانون به اسارت خطوط الفبا گرفته می‌شود. انکار مالکیت معنوی آن هم از آنجا نشئت می‌گیرد که مالکیت بر معنا بی‌مفهوم بوده و در عصر انفجار اطلاعات دیگر کاملا چرند می‌نماید. اعتراض در برابر قانون جدید و حق عصیان و حق مقاومت هم دیگر قدیمی و منسوخ است؛ بلکه اکنون زمان انکار معنای قانون است. حق مسلح همین‌جا زاده می‌شود. حقوقی که جامع این حق‌ها باشد، همگی قاعده‌گریز و ایده‌پرور هستند. آنها ضد ماهیت‌های ارتجاعی عمل می‌کنند؛ چون خود ماهیت هستند و حاصل کشمکش‌های اجتماعی حول دال مرکزی عدالت. ایجاد یک پدافند حقوقی غیرعامل در جنگی هیبریدی علیه سرمایه‌داری حقوقی حاکم بر جهان هدف نگارش این کتاب است.

 شهروندان امروز حق‌وندان فردا هستند و آزادی آنان از فاکتورهای کلیشه‌ای حقوق مدرن شایسته مسلح‌شدن به آگاهی‌های حقوقی‌ است. این مقاله به شکل اجتهادی نگارش شده و شامل دغدغه‌های نویسنده است؛ پس از ارجاعات کلیشه‌ای آکادمیک و منبع‌نگاری‌های عجیب‌و‌غریب در آن خبری نیست.

حق یک پدیده نیست. حق موجود هم نیست؛ بلکه خود وجود است. وجودی پر‌تنش و آگاه به خویش. دایره آگاهی حق بسیار گسترده و وسیع است. باید حق را مدام از وابستگانش تمیز داد تا دو نشود. «شبه‌حق»ها و «من‌»ها کاملا حق را تحت محاصره قرار داده‌اند. از سویی اشباح حق مثل ارزش، ایدئولوژی، اخلاق، مصلحت و... از طرف دیگر «من‌»ها حقوق را در بر گرفته‌اند و سبب زایش نوعی آنارشیسم شده‌اند. 

در این گیر‌و‌دار توان تمیز حق از غیر آن از بین می‌رود و در نتیجه خلوص آن پایین خواهد آمد. یکی از این اشباح و نظایر معروف «انصاف» است. انصاف برندگی حق را ندارد و فقط جهت ترازی و توافق به وجود آمده و ارتباط خوبی با ارزش عدالت نیز ندارد.

 انصاف خود ارزش نیست؛ بلکه یک هنجار یا «باید» است که در فضای ایدئالیسم زیست می‌کند. نیز حقوق عرصه رئالیسم نیست و در فضای ایدئالیسم زیست می‌کند. ذهن‌گرایی حقوقی تنها نتیجه حق‌گرایی طبیعی و الهیاتی نیست؛ بلکه از ذات بشر سرچشمه می‌گیرد. در حقوق با «هست‌»ها هیچ سروکاری نداریم؛ چرا‌که آنان در حوزه جامعه‌شناسی عمدتا کاربرد دارند. 

حقوق‌شناسان معمولا مانند زیست‌شناسان در پی شناخت گونه‌های زیست حقوقی هستند و کمتر پیش می‌آید که به دنبال ساختن آن باشند.

 ممکن است به همین دلیل باشد که حقوق‌دان‌های چپ، طبیعی‌گرایان و اصولا همه حقوق‌دانان را محافظه‌کار و حامی وضع موجود معرفی می‌کنند. حق به‌عنوان یک وجود قائم به ذات وامدار هیچ ارزش و مذهب و اخلاق و مرامی نیست. 

 

چرا از جلوه‌های امیدبخش عصبانی شده‌اید؟! 

مسعود اکبری

بسیاری از تحلیلگران و کارشناسان مسائل بین‌الملل در این خصوص ‌اشتراک نظر دارند که جنگ امروز در دنیا، جنگِ اراده‌ها است. بر همین اساس هر طرفی که اراده‌ قوی‌تر و ثبات بیشتری داشته باشد، پیروز میدان است. یکی از فاکتورهای اصلی در جنگ اراده‌ها، امید و اعتماد به نفس است.
در این میان، برخی سهواً و برخی از روی تعمد- بخوانید به واسطه اجرای مأموریتی که دشمن به آنها محول کرده- با هدف قراردادن امید مردم، امیدآفرینی را معادل پنهان کردن نقاط ضعف و خودفریبی قلمداد کرده و این رویکرد تحسین برانگیز را مذمت می‌کنند.
این در حالی است که رهبر حکیم انقلاب با شناخت دقیق نقشه راه دشمن، در مقاطع مختلف بارها و بارها به مسئله امید و امیدآفرینی و ابعاد مختلف آن‌ اشاره کرده‌اند. در همین رابطه ایشان از ابتدای سال جاری تاکنون حداقل 4 مرتبه درباره «امید» سخن گفته‌اند.
اما یکی از جامعترین تعاریف ایشان درباره مسئله امید و بازیگران آن، در بخشی از بیانیه گام دوم انقلاب مطرح شده است و آن اینکه:«پیش از همه‌چیز، نخستین توصیه‌ من امید و نگاه خوش‌بینانه به آینده است. بدون این کلید اساسیِ همه‌ قفلها، هیچ گامی نمی‌توان برداشت. آنچه می‌گویم یک امید صادق و متّکی به واقعیّت‌های عینی است. اینجانب همواره از امید کاذب و فریبنده‌ دوری جسته‌ام، امّا خود و همه را از نومیدی بیجا و ترس کاذب نیز برحذر داشته‌‌ام و برحذر می‌دارم.»
در ادامه آمده است:«در طول این چهل سال- و اکنون مانند همیشه- سیاست تبلیغی و رسانه‌ای دشمن و فعّال‌ترین برنامه‌های آن، مأیوس‌‌سازی مردم و حتّی مسئولان و مدیران ما از آینده است. خبرهای دروغ، تحلیل‌های مغرضانه، وارونه‌ نشان دادن واقعیّتها، پنهان کردن جلوه‌های امیدبخش، بزرگ کردن عیوب کوچک و کوچک نشان دادن یا انکار محسّنات بزرگ، برنامه‌‌ همیشگی هزاران رسانه‌ صوتی و تصویری و اینترنتی دشمنان ملّت ایران است؛ و البتّه دنباله‌های آنان در داخل کشور نیز قابل مشاهده‌اند که با استفاده از آزادی‌ها در خدمت دشمن حرکت می‌کنند.»
رهبر معظم انقلاب در ادامه تصریح کرده‌اند:«شما جوانان باید پیش‌گام در شکستن این محاصره‌ تبلیغاتی باشید. در خود و دیگران نهال امید به آینده را پرورش دهید. ترس و نومیدی را از خود و دیگران برانید. این نخستین و ریشه‌ای‌ترین جهاد شما است. نشانه‌های امیدبخش -که به برخی از آنها‌ اشاره شد- در برابر چشم شما است. رویش‌های انقلاب بسی فراتر از ریزشها است و دست‌ و دلهای امین و خدمتگزار، به‌مراتب بیشتر از مفسدان و خائنان و کیسه‌دوختگان است.»
در حال حاضر یکی از اصلی‌ترین کارویژه‌های دشمن و دنباله‌های داخلی آن، پنهان کردن جلوه‌های امیدبخش است. به این موارد توجه کنید:
1- جناب آقای رئیسی، رئیس‌جمهور محترم کشورمان به همراه اعضای هیئت دولت، در روزهای پنجشنبه و جمعه گذشته در پنجمین مقصد از دور دوم سفرهای استانی دولت مردمی به آذربایجان شرقی سفر کرد. در این سفر، فاز دوم راه آهن میانه- تبریز افتتاح شد. به واسطه این پروژه بسیار مهم، ترانزیت ریلی ایران برای نخستین‌بار به اروپا متصل می‌شود. این مسیر ریلی همچنین زمان سفر تهران تا تبریز را ۱۱۴ کیلومتر کوتاه کرده است. نکته قابل توجه این‌جاست که درآمد سالیانه این پروژه
۲/۳ هزار میلیارد تومان است.
رئیس‌جمهور همچنین در این سفر از کارخانه ماشین ‌سازی تبریز بازدید کرد. این کارخانه در دولت روحانی به صورت غیراصولی و بدون رعایت ضوابط، به فردی فاقد صلاحیت واگذار شد. براساس مستندات منتشر شده، مالک این کارخانه در دولت قبل و با دریافت «دلار 4200 تومانی»، 420 میلیون دلار برای واردات قطعات به کشور برای این کارخانه دریافت کرد، اما در بازار آزاد آن را به فروش رساند. رسیدگی به اتهامات مالک این کارخانه در سال 98 صورت گرفته و این فرد به حبس و رد مال و جریمه محکوم شد.
در حال حاضر به واسطه سلب مالکیت از این فرد و رسیدگی ویژه به مشکلات این کارخانه از سوی دولت و قوه قضائیه، کارگران ماشین ‌سازی از حدود 800 نفر در سال 98 به 2100 نفر رسیده و حقوق عقب مانده در کارخانه وجود ندارد و تولید در حال جان گرفتن و پیشرفت روزافزون است.
عملیات گازرسانی به 105 روستا، دستور پرداخت ۵ هزار میلیارد تومان تسهیلات به ۱۲ هزار کشاورز، جشن احیاء ۲۲۰ واحد راکد استان و افتتاح دهها پروژه آب و برق و سلامت در استان، بخشی از جلوه‌های امیدبخش در سفر اخیر رئیس‌جمهور محترم کشورمان به آذربایجان شرقی است.
از زمان روی کارآمدن دولت سیزدهم، بارها شاهد اخبار امیدبخش و خوشحال‌کننده به واسطه عملکرد دولت بوده‌ایم، از خوزستان تا سیستان و بلوچستان و از کردستان تا خراسان شمالی. اما این جلوه‌های امیدبخش از یک‌سو توسط رسانه‌های معاند و از سوی دیگر توسط رسانه‌های مدعی اصلاحات در داخل سانسور شده است.
2- به رغم فضا‌سازی‌ کشورهای غربی و رژیم صهیونیستی علیه ایران، نشست اخیر شورای حکام بدون صدور قطعنامه علیه ایران خاتمه یافت. نکته قابل تأمل این‌جاست که همین چند روز پیش ایران از موشک ‌هایپرسونیک «فتاح» رونمایی کرد.
قطعا نمی‌توان ادعا کرد که رونمایی از این توانمندی دفاعی و نظامی، علت عدم صدور قطعنامه علیه ایران بوده است؛ اما به قطعیت می‌توان گفت که «دیپلماسی مقتدرانه» در کنار «حضور عزتمندانه در میدان»، دشمن را از گستاخی و زیاده‌خواهی منصرف کرده و هزینه اقدام علیه ایران را به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد.
این هم‌افزایی دیپلماسی و میدان، از جلوه‌های امیدبخش است که میوه‌های آن را در حوزه‌های مختلف و از جمله در سیاست خارجی می‌توان چید و از آن بهره برد. گذشت آن ایامی که با ایجاد دوگانه دروغین «دیپلماسی- میدان»، عزت مردم و منافع ملی لگدمال شده و اقداماتی از قبیل رونمایی از موشک، تنش‌زایی و سنگ‌اندازی در مسیر دیپلماسی قلمداد می‌شد.
و گذشت آن ایامی که برای گرفتن بهانه از آمریکا، «در قلب رآکتور هسته‌ای بتن ریخته شد». در حال حاضر قطار پیشرفت ایران در حوزه‌های مختلف و از جمله هسته‌ای، نظامی، دیپلماسی اقتصادی و...بدون توقف در حال حرکت است و دشمن نیز می‌داند که مانع‌تراشی در این مسیر، هزینه‌های هنگفتی برایش در پی دارد.
خروجی نشست شورای حکام و هذیان گویی مقامات آمریکایی، انگلیسی و صهیونیستی در روزهای گذشته در واکنش به رونمایی موشک ‌هایپرسونیک فتاح، از دیگر جلوه‌های امیدبخش است که بازوهای رسانه‌ای دشمن در خارج از کشور و دنباله‌های داخلی آن با شامورتی بازی در پی کم اهمیت جلوه دادن آن هستند.
3- در روزهای اخیر، روند کاهشی قیمت دلار، سکه، مسکن و طلا، دلالان را عزادار کرده است. البته به غیر از دلالان و سوداگران، جریان غربگرا و رسانه‌های منتسب به این طیف نیز عصبی و پریشان شده‌اند. نشان به آن نشان که این روند نزولی قیمت، هیچ جایی در رسانه‌های آنان نداشته و به نشانه اعتراض، آن را سانسور کردند.
البته این مسئله اصلا عجیب و غیرمنتظره نیست. جریانی که فسادهایی از جمله واگذاری مسئله‌دار «کارخانه رشت الکتریک» و «هفت تپه» و «صندوق ذخیره فرهنگیان» و «کرسنت» و «توتال» و «استات اویل» و «حقوق‌های نجومی» و حیف و میل کردن 60 میلیارد دلار ارز دولتی و 60 تن طلا را در کارنامه دارد، باید هم از انتشار این قبیل اخبار عصبی و پریشان شود.
4- رئیس‌جمهور در حاشیه سفر اخیر به آذربایجان شرقی با ‌اشاره به اتصال ایران به زیرساخت‌های سازمان‌ شانگهای، اتحادیه اوراسیا و فراهم‌شدن مقدمات عضویت ایران در گروه بریکس، گفت:«امروز در بازارهای دنیا حضور داریم و مسئولان عالی برخی کشورها رسما بسیاری از تولیدات ما را درخواست دارند.» تقریبا همزمان با این اظهارنظر، نمایندگی ایران در سازمان ملل اعلام کرد:«هیچ توافق موقت که بخواهد جایگزین برجام شود در دستور کار نیست.»
این یعنی، رویکرد دولت سیزدهم در رها‌سازی سیاست خارجی از بند برجام و FATF همچنان با قوت در حال پیگیری است. اصلا به همین خاطر است که همزمان با کاهش قیمت دلار، مسکن، سکه و طلا و به فاصله کوتاهی پس از حضور ایران در اجلاس بریکس، شایعه «توافق موقت» از سوی رسانه‌های غربی و رسانه‌های معاند و رسانه‌های جریان غربگرا در داخل ضریب داده می‌شود. چرا؟! به این خاطر که اولا با شعبده‌بازی، کاهش قیمت دلار به خبر توافق موقت ربط داده شود و پس از آن با عملیات روانی و انکار توافق از سوی طرف غربی، در روند کاهشی قیمت دلار و برخی دیگر از بازارها اخلال ایجاد شود.
قطعا اخبار امیدبخش به موارد مذکور ختم نمی‌شود و بررسی و ذکر تمامی آنها از حوصله این وجیزه خارج است. ما با توکل به خدا و با تلاش مسئولان و همراهی مردم عزیز کشورمان، ان‌شاءالله در جنگ اراده‌ها، پیروز میدان خواهیم بود. اما در کنار آن، مطالبه قاطبه ملت عزیز ایران این است که با شبکه همکار با دشمن در داخل کشور که «امید» مردم را نشانه گرفته‌اند، قاطعانه و بدون اغماض برخورد شود.

جلوه ایمان و امید جمهور

محمد سلحشور

دومین دور سفرهای استانی دولت سیزدهم در شرایطی آغاز شد که کشور در یک شرایط ملتهب امنیتی و اقتصادی قرار داشت. انباشت بحران‌های معیشتی که حاصل یک دهه عقب‌ماندگی و درجا زدن کشور بود، از یک‌سو و آشوب‌های خیابانی از سوی دیگر، باعث شده بود تردیدهای جدی نسبت به بازخورد مثبت مردم به سفرهای رئیس‌جمهور به وجود آید. با این حال آغاز سفرهای حجت‌الاسلام والمسلمین سیدابراهیم رئیسی با افزایش استقبال عمومی از سوی مردم استان‌های مختلف همراه شد؛ استقبالی که شاید بتوان گفت با حیرت دولتمردان نیز مواجه شد. در آخرین مورد این سفرها رئیسی میهمان مردم آذربایجان شرقی بود. این سفر با استقبال گرم و کم‌نظیر مردم تبریز همراه بود؛ استقبالی که در کنار قوت قلب دادن به دولتمردان باعث دلسردی و عصبانیت ضدانقلاب نیز شد. آنها که در ماه‌های گذشته در این توهم بودند که میان مردم و نظام یک گسست ترمیم‌ناپذیر شکل گرفته، این بار شاهد تراکم جمعیتی بودند که به استقبال رئیس قوه مجریه آمده است.

پرسش کلیدی در چنین شرایطی این است: راز استقبال مردم از رئیس‌جمهور چیست؟

یقینا پاسخ این سوال را در متغیرهای متعددی باید پیدا کرد. شاید نخستین عامل در ادامه این استقبال‌ها باور مردم به پویایی و عزم دولت برای تغییر شرایط است، به این معنا که اگرچه هنوز بسیاری از مشکلات حل نشده است اما این تصور و باور وجود دارد که دولت سیزدهم- برخلاف دولت سابق- نسبت به مشکلات بی‌تفاوت نیست. عامل دیگری که مصادیق آن عیان‌تر است، غیرنمایشی بودن دور نخست سفرهای استانی است. حالا مردم هر استان شاهد تحقق تدریجی وعده‌های دولت هستند که با تحقق هر وعده، رضایت مردم هر شهر از دولت افزایش می‌یابد. دیگر عاملی که در این میان تاثیرگذار بوده، مشی دولت در ارتباط‌گیری با مردم است که دولت و ملت را همدل کرده است.

قاب ماندگار استقبال مردم از رئیس‌جمهور در تبریز را باید جلوه روشنی از «ایمان و امید» جامعه نسبت به امکان بهبود شرایط و عبور از بزنگاه دشوار فعلی دانست. مردم ایران در برهه‌های مختلف این قاعده را ثابت کرده‌اند که در سخت‌ترین شرایط نیز قدردان نیروهای خدوم خواهند بود. بر همین مبنا آنچه را در دور دوم سفرهای استانی جلوه‌گر شده است باید مهم‌ترین سرمایه دولت در مواجهه با مشکلات دانست.

 

چند برداشت از یک استقبال

مسعود پیرهادی
۱. قبل از هر چیز و هر کس باید از مردم نوشت. اما چه کسی صالح‌تر و شایسته‌تر از امام امت برای تعریف امت؟ هم‌او که فرمود: «من با جرأت مدعی هستم که ملت ایران و توده میلیونی آن در عصر حاضر بهتر از ملت حجاز در عهد رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله و کوفه و عراق در عهد امیرالمؤمنین و حسین‌بن‌علی صلوات‌الله‌وسلامه‌علیهم می‌باشند.» حال که چنین است، مبادا  قدر این مردم، دانسته نشود و در قبال آنان کم بگذاریم.
این مردم به‌تعبیر مقام معظم رهبری حفظه‌الله، صبور و شکورند. بر مصائب و مشکلات و بلایا صبر می‌کنند و نسبت به نعمت‌ها، خدمت‌ها و زحمت‌ها قدرشناس و شکرگزارند. کارگزاران و حکام نیز باید در قبال مردم، صبور و شکور باشند. در برابر لغزش‌های احتمالی و اختلافات، صبر پیشه کنند و مقابل همراهی و تبعیت و قدرشناسی مردم، سر تعظیم فرود آورند و قدردان آنان باشند.
استقبال پرشکوه مردم آذربایجان شرقی از رئیس‌جمهور، مصداق کاملی از امیدواری و قدردانی این مردم شریف است که باید قدر این امید و قدرشناسی را دانست. حتی آنانکه بابت بیان انتقاد، مطالبه یا رساندن نامه برای دادخواهی و تظلم‌خواهی آمده‌اند، عزیز و محترم‌اند؛ چراکه حضور این افراد، بیش و پیش از هرچیزی فریاد عملی یک کلمه است: «امید». کسی که امید به اصلاح و بهبود ندارد، سختیِ طی طریق و انتظار و استقبال را به خود هموار نمی‌کند. ما باید قدر این امید را بدانیم و آن را قبل از قول با فعل، روزافزون کنیم. بخش عمده‌ای از مردم هم بابت تغییرات مثبت در طرح‌ها و برنامه‌هایی که در سفر قبلی مطرح شده بود، حاضر شدند و این‌گونه از اقدامات دولت، تشکر کردند.
۲. دولت فعلا دارد بدهی‌های خود و دولت‌های قبلی را به آذربایجان و اقصی نقاط کشور پرداخت می کند؛ اما همین عزم به پرداخت بدهی و خود را مدیون و بدهکار دانستن به مردم، ارزشمند و شایسته تحسین است. هنوز ۸ سال تاریک دولتی که حاضر به هم‌نشینی و مجالست با مردم نبود را فراموش نکردیم و فارغ از هر انتقادی به این دولت، باید تأکید کرد که مردم‌داری و حسن خلق با مردم، سجیه گران‌بهایی است که دیده و فهمیده می‌شود.
اما آنچه در تبریز مشاهده شد، ثمرات عینی خدمت به مردم هم بود؛ تکمیل و بهره‌برداری از طرح‌هایی مثل خط‌آهن تبریز – میانه که بیش از ۲۳ سال وقفه داشته یا آب‌رسانی به مردم میانه که ۲۰ سال تعلل در آن صورت گرفته، مردم را مجاب کرد که علی‌رغم همه فشارهای اقتصادی و معیشتی و سایر چالش‌هایی که در زندگی روزمره خود دارند به استقبال رئیس‌جمهور بیایند و بگویند: مردم می‌بینند و بالاتر از هر عدد و رقم و شاخصی، مشخص می‌کنند که شخص یا طرحی موفق بوده یا خیر.
۳. پیش‌تر در مطلبی با عنوان «ضرورت توجه به مفهوم «کشورداری»» قدری از سختی‌ها و مفهوم کشورداری نوشته بودم. در همان راستا باید دانست که سفری با چهار، پنج ثمر و خبر بزرگ، مهم و امیدبخش، شاید تنها یک‌روز خوراک رسانه‌ها را تأمین کند و از فردای آن، مسائل روز و مطالبات دیگری جای آن را می‌گیرد و باید پاسخ آنان را آماده و مهیا کرد. راضی کردن مردم یک امر حیاتی است و راضی نگاه‌داشتن آنان، امر دیگر و چه‌بسا مهم‌تر. با اتمام هر عملیات در دستگاه‌های حاکمیتی اعم از قوای مجریه، مقننه و قضائیه و سایر نهادها، وقت جمع غنائم فرانمی‌رسد؛ حتی در پایان عملیات، وقت استراحت هم نیست؛ فقط و فقط وقت اجرای عملیات بعدی و احیانا آسیب‌شناسی و ترمیم عملیات قبلی است و همین است که کار کشورداری را جهادی و بی‌وقفه می‌کند و برای پیشرفت حقیقی تنها راه چاره همان است که رهبر معظم انقلاب فرمودند: «در راه پیشرفت، توقف ممنوع است؛ خودشگفتی ممنوع است؛ غفلت ممنوع است؛ اشرافی‌گری ممنوع است؛ لذت‌جویی ممنوع است؛ به فکر جمع‌کردن زخارف دنیا افتادن، برای مسئولین ممنوع است. با این ممنوعیت‌هاست که می‌توانیم به قله برسیم.»