عیسی کلانتری نه سیاستمدار خوبی بود و نه فعال محیط‌زیست خوبی است! فعالان این حوزه کلانتری را یکی از بدنام‌ترین رؤسای سازمان حفاظت محیط‌زیست می‌دانند. کسی که اظهارنظر‌های کارشناسی‌اش، کارشناسی نشده‌است و هر چه می‌گوید به حاشیه و چالش منتهی می‌شود و آمار وارقام و پیش‌بینی‌هایش هم اغلب غلط از آب در می‌آید. حالا هم با حاشیه‌سازی در خصوص پروژه انتقال آب دریای عمان برای مصارف صنعتی فولاد مبارکه و دیگر صنایع مستقر در اصفهان از هزینه ۴۰۰ میلیون دلاری این پروژه در سال سخن گفته آن هم در شرایطی که این پروژه با مشارکت شرکت فولاد مبارکه است و آب تصفیه‌شده دریای عمان فقط مصرف صنعتی دارد و کسی که چهار سال بر کرسی سازمان حفاظت محیط‌زیست تکیه زده و حالا هم در قامت یک فعال محیط‌زیستی اظهار نظر می‌کند، باید بداند مصرف آن آب برای چیست.
کلانتری که خودش از طرفداران طرح‌های انتقال آب بوده و در دوره ریاستش بر سازمان حفاظت محیط‌زیست، طرح‌های انتقال آب خوزستان به استان‌های همجوار را طراحی کرده‌است، حالا می‌گوید انتقال ۷۰ میلیون متر مکعب آب در سال ۴۰۰ میلیون دلار در سال هزینه دارد. آن وقت همین ۴۰۰ میلیون دلار آب را می‌خواهند برای کشاورزی در اصفهان استفاده کنند، در حالی که ارزش کل تولیدات زراعی اصفهان، ۱۵۰ میلیون دلار است. 
از نگاه وی اگر این ۱۵۰ میلیون دلار را به کشاورزان مجانی بدهیم، ۲۵۰ میلیون دلار صرفه‌جویی می‌کنیم و آب زیرزمینی اصفهان هم شروع می‌کند به تزریق و از فرونشست جلوگیری می‌شود. 
فارغ از اینکه رئیس سابق سازمان حفاظت محیط‌زیست این آمار و ارقام را از کجا می‌آورد، اظهارات کلانتری در حالی است که مجری و سرمایه‌گذار طرح انتقال آب دریای عمان به فولاد مبارکه دولت نیست! بر اساس قانون برنامه هفتم توسعه که شرکت‌های صنعتی را ملزم به خودتأمینی آب از این طریق کرده‌است، شرکت فولاد مبارکه این پروژه را اجرایی کرده تا دیگر صنایع نیز بتوانند از ظرفیت مازاد آب انتقالی دریای عمان بهره‌مند شوند. 
سعید زرندی مدیرعامل گروه فولاد مبارکه در این باره گفته است: «آب انتقالی از دریای عمان فقط برای مصارف صنعتی استان اصفهان پیش‌بینی شده که بخشی از آن برای شرکت‌های بزرگ و بخش دیگر نیز برای مابقی صنایع در نظر گرفته شده‌است.»
طبق توضیحات وی فولاد مبارکه طبق برنامه‌ریزی‌هایی که انجام داده در تابستان امسال برداشت آب از حوضه آبریز زاینده‌رود را به نزدیک صفر می‌رساند و تقریباً از رودخانه بی‌نیاز خواهد شد. 
این، اما تنها اشتباه فاحش اظهارات و اقدامات کلانتری نیست و کارنامه وی پر از اشتباهات مختلف است. مانند دبیری ۹ ساله‌اش در ستاد احیای دریاچه ارومیه که این دریاچه را به شکلی مطلق نزدیک کرد. کسی که در جایگاه رئیس سازمان محیط‌زیست کشور پروژه حفاظت از یوزپلنگ آسیایی را یک موضوع جزئی دانست و تأکید کرد: «شلوغش نکنید!»
وی همچنین از طرفداران پر و پا قرص تراریخته‌هاست و در مدت زمان حضورش در سازمان حفاظت محیط‌زیست تلاش کرد سختگیری‌هایی را که در زمینه محصولات تراریخته بود، بردارد. 
کلانتری که به اظهار‌نظر‌های عجیبش معروف است در سال ۹۴ در نشست کمیته اقتصادی بنیاد امید ایرانیان با اعلام آمار تکان‌دهنده از ذخایر آبی کشور گفت: «مطابق برآورد‌های علمی، منابع کشش تأمین نیاز‌های جمعیت فعلی ایران را ندارد و در آینده نه‌چندان دور حدود ٧٠‌درصد جمعیت ایران باید از کشور مهاجرت کنند، اما با وضع دیپلماسی خارجی ایران، کدام کشور‌ها حاضرند ٤٠ تا ٥٠‌میلیون ایرانی را اسکان دهند؟!» کلانتری کسی بود که به طرح‌های انتقال آب و سدسازی چراغ سبز نشان داد. همچنین استان‌های مختلف را با اظهارات خود به جان هم انداخت. کلانتری موافق طرح انتقال آب به کویر مرکزی بود. وی می‌گفت در خوزستان آب مازاد داریم و می‌توانیم به راحتی آن را به اصفهان و یزد انتقال دهیم. 
کلانتری همچنین سال ۹۸ که سیل تمام ایران را فراگرفته بود، به غلط گفت: «خوزستان تنها استانی است که حداقل تا ۵۰ سال آینده هرگز مشکل آب پیدا نخواهد کرد. در ۵۰ سال آینده تمام ایران به جز خوزستان و حاشیه رود ارس مشکل آب پیدا می‌کنند.» این در حالی است که پس از سیل ۹۸ خوزستان به مشکل آب برخورده و بسیاری از روستا‌های محروم این استان هم اکنون در تنش آبی هستند. خلاصه‌اش اینکه شاید بهتر باشد آقای رئیس اسبق سازمان حفاظت محیط‌زیست پیش از اظهارنظر، کمی هم مطالعه کند تا کارنامه کاری‌اش را بیش از این با خطا و اشتباهات فاحش از عملکرد مثبت تهی نکند!

محمدعلی صمدی

حوادث جاری در لبنان، طی یک سال پایانی هزاره دوم میلادی، منطقه غرب آسیا را دچار تکانه شدیدی کرد. عقب‌نشینی سریع ارتش اشغالگر «دولت یهود» از جنوب لبنان، پس از 18 سال، گزاره بسیار واضح و روشنی در تاریخ ثبت کرد: «اسرائیل در آستانه ورود به 53 سالگی، پس از ۴ نبرد پیروز با چندین کشور عرب، برای نخستین‌بار، منطقه‌ای را که با قدرت نظامی اشغال کرده بود، بدون گرفتن امتیاز و به صورت یک‌جانبه تخلیه کرد». 
در واقع جایگزینی واژه «تخلیه» با «فرار» آخرین و تنها تدبیر آرامش‌بخشی بود که رسانه‌های گروهی تحت آمریکا علاقه‌مند به «رژیم تل‌آویو» اتخاذ کردند اما تحلیل‌ها در هر حالت یکسان بود: «پروژه تاریخی اسرائیل در لبنان، به‌رغم ۲ دهه پافشاری و هزینه‌های هنگفت، شکست خورد». با زبان‌های مختلف و کلیدواژه‌های متفاوت، یک مفهوم تکرار می‌شد: «اسرائیل بنا داشت در جنوب لبنان بماند، همه تلاشش را هم کرد اما نتوانست». 
نظامیان اشغالگر عقب نشستند، در حصار مرزی را بستند و قفل کردند و کلید آن را هم شکستند و با رقص و پایکوبی، مقابل دوربین‌های تلویزیونی، جان به در بردن از «جهنم لبنان» را جشن گرفتند.  
در سوی دیگر مرز هم دست‌افشانی و پاشیدن برنج بر سر جوانانی که در میان مردم به «شباب» شهرت داشتند (کوتاه شده و صمیمانه عنوان «شباب‌المقاومه») نشان می‌داد حادثه بزرگی رخ داده است. آن روزها تلاش زیادی شد با کوچک‌نمایی آنچه روی داده، سنگینی مصائب صهیونیست‌ها انکار شود اما کار از کار گذشته و تاریخ منطقه موسوم به «خاورمیانه» وارد مرحله جدیدی شده بود. «عملیات صلح برای الجلیل» در خرداد 1361 خورشیدی، با اعتماد به نفسی کامل آغاز شد تا دولت مهاجران 72 ملت یهودی را به یک پیروزی تاریخ‌ساز رسانده و تاریخ را ورق بزند. البته هیچ‌کس ورق‌خوردن تاریخ را انکار نمی‌کرد اما نه به دست اسرائیل و نه در سال 1361، بلکه به دست «حزب‌الله» و در سال 1379 خورشیدی/ ۲۰۰۰ میلادی. حزب‌الله در آن سال تنها 15 سال داشت و رهبری آن به دست جوانی 39 ساله (آیت‌الله شهید سیدحسن نصرالله) بود و میانگین سنی اصلی‌ترین فرماندهان شاخه نظامی حزب هم از همین حدود بالاتر نبود.  
اینک ربع قرن از آن فتح‌المبین خیره‌کننده می‌گذرد و به‌رغم حوادث کوچک و بزرگی که طی این سال‌ها عرصه سیاسی لبنان و منطقه را درنوردیده، هنوز تجربه‌ای در مقیاس آن واقعه تکرار نشده است. حزب‌الله ۲ جنگ تمام‌عیار با رژیم تل‌آویو و یک جنگ طولانی و فرساینده با تروریست‌های چندملیتی در سوریه را تجربه کرد، ترور رفیق حریری، کشور را تا لبه پرتگاه جنگ داخلی پیش برد، عقب‌نشینی سوریه از لبنان، تعادل قوای سیاسی و نظامی را به شکل رعب‌انگیزی بر هم زد، بحران اقتصادی، نظام سیاسی لبنان را تا حد مرگ از نفس انداخت، انفجار مرموز بندر بیروت، جراحتی دردناک بر پیکره اقتصاد لبنان انداخت و خرده اتفاقات دیگری که هر کدام در بستر مستعد لبنان، ظرفیت توسعه در قواره‌های یک چالش بنیان‌برافکن را داشتند... اما با همه اینها تاریخ ورق دیگری نخورد. 
این اعتقاد وجود دارد که «عملیات توفان الاقصی» و در پی آن «نبرد پشتیبانی غزه» (عنوان عملیاتی که حزب‌الله لبنان از فردای شروع «توفان الاقصی» کلید زد) برگ جدیدی از تاریخ را عوض کرد اما شواهد و نتایجی که تا امروز دیده شده است، چنین برداشتی را تایید نمی‌کند یا حداقل می‌توان اینطور بیان کرد که لازم است زمان بگذرد تا با تکیه بر نتایجی دیگر، به قضاوت تاریخی نشست. نباید بالا رفتن سطح درگیری‌ها و افزایش خسارات در میادین جنگ یا شهادت شخصیت‌های بزرگی از «محور مقاومت» را دلیل ورود به مرحله تاریخی جدید تلقی کرد. به عنوان یک مثال تاریخی، ۲ جنگ جهانی در قرن بیستم، تجارب واضحی هستند. جنگ اول جهانی، در مقایسه با جنگ دوم جهانی، ابعاد و خسارات کمتری داشت اما آنچه زمانه را به قبل و بعد از خود تقسیم کرد، جنگ نخست جهانی بود و جنگ جهانی بعدی، یکی از نتایج آن بود، هرچند بزرگ‌تر، خونبارتر و طولانی‌تر بود. حتی با وجود گذشت بیش از یک قرن از جنگ اول جهانی، هنوز می‌توان روزگار را بر مبنای قواعد آن جنگ تفسیر و تاویل کرد.
پیروزی تاریخی سال 2000 میلادی حزب‌الله لبنان، چنان تعاریف متعارف و جاافتاده سیاسی در منطقه و جهان را تحت تاثیر قرار داد که حتی امروز، به‌رغم شهادت تقریبا همه خالقانش، کسی یارای نادیده گرفتن تاثیرات بلندمدت آن را ندارد؛ به این معنا که تمام اتفاقات خیره‌کننده ۲۰ ماه گذشته در غزه و لبنان، تنها بخشی از دامنه تاثیرات وقایع خرداد 1379 در عمق تاریخ است و چنین به نظر می‌آید که تداوم خواهد داشت.