جعفر بلوری

7 ماه و 9 روز از رفتن بشار اسد می‌گذرد. سوریه‌ پس از بشار اسد در این 221 روز حتی یک روز خوش به خود ندیده است. از بمباران زیرساخت‌های نظامی این کشور و اشغال آن از سوی رژیم صهیونیستی، آمریکا و صد البته ترکیه بگیر تا جنگ‌های داخلی و کشتار وحشیانه مردم و اقلیت‌های این کشور، از جمله تحولات پس از بشار اسد در سوریه بوده است. طی چند روز گذشته، درگیری‌های خونینی بین دروزی‌ها و رژیم جولانی که با حمایت ترکیه، جمهوری آذربایجان، آمریکا و رژیم صهیونیستی در سوریه به قدرت رسیده است، رخ داده و این درگیری‌ها دیروز با حملات رژیم صهیونیستی به ساختمان وزارت دفاع سوریه و کشتن شماری از فرماندهان این رژیم ادامه دارد. دیروز حتی اعلام شد، رژیم صهیونیستی که طی این 7 ماه، پایگاه‌های نظامی خود را در خاک سوریه احداث کرده است، خیلی راحت و بدون زحمت به ساختمان ریاست جمهوری سوریه نیز حمله کرد و آن را «هشدار به جولانی» نامید. در سوریه چه خبر است؟ آیا شاهد تجزیه رسمی این کشور هستیم؟ پاسخ غربگرایانی که پس از رفتن اسد تیتر زدند «در ستایش لحظه جادویی رهایی/تصور کن اگر حتی...» یا «به سوریه آزاد خوش آمدید؟» به این شرایط چیست؟ جمله ترامپ که می‌گوید «چنانچه ایران هم مثل سوریه حرف گوش‌کن باشد، تحریم‌هایش را برمی‌دارم»، چگونه با این وضع قابل جمع است؟ آیا علت خوشحالی غربگرایان از رفتن اسد، از «جهل» و «ضعف قدرت تحلیل» ناشی می‌شود یا نه، اتفاقا آنها این روزها را خوب می‌دیدند؟ آیا ما با «نفوذی‌های غرب و رژیم صهیونیستی» طرفیم یا یک عده غربگرا که صرفا فرهنگ غرب، دل و دینشان را برده؟! بخوانید:
1- به نظر می‌رسد، آنچه در سوریه جاری است، تلاش رسمی رژیم صهیونیستی برای تجزیه این کشور است. رژیم صهیونیستی بخشی از خاک سوریه از جمله «جولان» را از قبل در اشغال خود دارد اما طی این 221 روز، پیشروی‌های بیشتری در سوریه کرد و مناطق حساس و استراتژیک متعددی را از آن خود نمود. این رژیم، چندین پایگاه نظامی نیز در همین مدت در خاک سوریه احداث کرد که امروز می‌توان دلیل آن را خیلی خوب فهمید! احتمالا صهیونیست‌ها به دنبال تشکیل کشوری در دلِ سوریه برای دروزی‌ها هستند و تاریخ مصرف رژیم جولانی نیز تمام شده است. دیروز اعلام شد هزاران دروزی از سرزمین‌های اشغالی وارد سوریه شده و پرچم آنها در استان سویدا نیز به اهتزاز درآمده است. دلیل آن هم ارادت این رژیم به دروزی‌های سوریه نیست چرا که همه می‌دانند وضعیت «دروزی»‌ها در سرزمین‌های اشغالی فلسطین خوب نیست و آنها در «اسرائیل» به عنوان شهروند درجه دو و سه شناخته می‌شوند. به این هم توجه داشته باشید که رژیم جولانی در این مدت تمام‌قد در خدمت صهیونیست‌ها بوده و مشکلی با این رژیم نداشته است. بنابراین هدف از حملات دیروز رژیم صهیونیستی به سوریه و ساختمان‌های دولتی این کشور می‌تواند تجزیه این کشور باشد. تجزیه سوریه نیز بخشی از یک برنامه کلان یعنی تغییر مرزها و «باز طراحی نظم منطقه‌ای» است. هیچ‌گاه فراموش نکنید که، دکترین «بن گوریون» می‌گوید، هیچ کشوری در منطقه نباید بزرگ‌تر و قوی‌تر از اسرائیل باشد! راز دشمنی رژیم صهیونیستی با ایران هم دقیقا همین است! حالا کمی به خام بودن تحلیل افرادی که می‌گویند دلیل دشمنی اسرائیل و آمریکا با ایران، شعار «مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل» است، بیندیشید و به حماقتشان بخندید. همین‌طور به تحلیل‌هایی که می‌گویند دلیل دشمنی نظام سلطه با ایران این است که، ما کشور نرمالی نیستیم!
2- جریانی در کشور سال‌هاست که علیه سوریه، فلسطین و به طور کلی «جبهه مقاومت» فعال است. شعار «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران» مال همین جریان است. آنها پس از اینکه دیدند با زخم برداشتن همین غزه و لبنان سد دفاعی ترک برداشت و دشمن به خاک وطن یورش بُرد و معلوم شد، تحلیل‌هایشان چقدر «آبکی» است؛ چند روزی است روی مبارک را به سمت دیگر چرخانده و از لزوم مبارزه با نفوذ، می‌نویسند! در حالی که خود، متهمان ردیف اول مسئله نفوذند و همان‌طور که پیش از این در همین ستون نوشتیم، قوه قضائیه و مراکز امنیتی و اطلاعاتی باید سراغ تک‌تکشان بروند چرا که باید به سؤال‌های زیادی پاسخ دهند. یکی از روزنامه‌های متعلق به این طیف وقتی دمشق سقوط کرد، طی یادداشتی با عنوان «در ستایش لحظه جادویی رهایی» درباره مردم سوریه: نوشت «آنها این روزها در حال تخیل آزادی هستند. این تخیل محقق شود یا نه، باز چیزی از قداست آن لحظه خوش رهایی نمی‌کاهد؛ آن زمان که دیوار ترس فرو می‌ریزد و آدم‌ها می‌بینند که می‌توان جور دیگری هم نفس کشید؛ آن لحظه سرنوشت‌سازی که جای رعایا و حاکمان عوض می‌شود و مردم متوجه می‌شوند عمر هیچ حکومتی بی‌پایان نیست...» این اظهارات و تحلیل‌های رمانتیک! بیش از اینکه بر اساس داده‌ها و واقعیت‌های میدانی باشد، آرزوهایی است که تبدیل به عقده شده و به محض دیدن کوچک‌ترین علائم می‌ترکند. اینجا عقده و نفرت، جای قدرت تحلیل را می‌گیرد، فرد را به جایی می‌رساند که از جایگاه یک تحلیلگر می‌نویسد: مهم نیست پس از رفتن اسد چه اتفاقی برای مردم می‌افتد مهم این است که مردم کمی خوشحالند....! اینکه چنین تحلیل‌هایی از سر نادانی است، خوش‌بینانه است وگرنه آنها باید پاسخ دهند، آیا شرایط خونینی که امروز بر سوریه حاکم شده و در حال چند تکه کردن این کشور است، قابل ستایش است؟!
3- طیفی از همین جریان «واداده» وقتی آمریکا و رژیم صهیونیستی بر کشورمان حمله کرد و همزمان رژیم تروریستی حاکم بر سوریه را از لیست گروه‌های تروریستی خارج و تحریم‌هایش را لغو کرد، تلاش کرد این کشور را به عنوان «الگویی برای ایران» معرفی کنند. به عبارتی بگوید «در سوریه تغییر رژیم انجام شد، تحریم‌هایش هم لغو شد ما هم با تغییر پارادایم و تشکیل مجلس موسسان (بخوانید تغییر رژیم) و... می‌توانیم تبدیل به کشور نرمالی شویم»! ترامپ هم همصدا با این طیف گفت اگر ایران مثل سوریه حرف گوش‌کن باشد، تحریم‌هایش را لغو می‌کنم. سوریه‌ای که دیروز به ساختمان وزارت دفاع، ساختمان ریاست جمهوری، و سایر ساختمان‌هایش حمله شد در حالی که توان و حتی اجازه شلیک یک گلوله نداشت، همان الگویی است که این طیف انتخاب کرده‌اند. آیا اگر بگوییم این طیف همان نفوذی‌ها هستند، خطا کرده‌ایم؟! 
4- بیایید به کمی عقب‌تر برگردیم. به زمانی که داعش را به جان و مال و ناموس کشورهای منطقه انداختند. هدف از راه‌اندازی غائله داعش دقیقا همان هدفی است که امروز دنبال می‌شود. بارها گفته‌ایم، اینجا دوباره تکرار می‌کنیم: «پروژه داعش شکست خورد اما هرگز رها نشد.» امروز رژیم صهیونیستی و آمریکا در منطقه همان هدفی را دنبال می‌کنند که دیروز با ابزار داعش دنبالش بودند و آن چیزی نیست جز تغییر نظم منطقه‌ای به نفع رژیم صهیونیستی از طریق کوچک، ضعیف و چند پاره کردن کشورهای بزرگ منطقه! و ایران عزیز یکی از این کشورهای بزرگ و قدرتمند است که صهیونیست‌ها را «له» کرد که اگر نکرده بودیم، حملاتش لحظه‌ای متوقف نمی‌شد. اگر موشک‌های قدرتمند ما نبود، اسرائیل و آمریکا درخواست آتش‌بس می‌دادند؟! سوریه امروز چنین موشک‌ها و پهپادهایی ندارد چون دو روز پس از رفتن اسد، تمام موشک‌ها و پهپادها و زیرساخت‌های نظامی‌اش از سوی رژیم صهیونیستی منهدم شد! برای همین کاملا بی‌دفاع است و چنین تحقیر می‌شود.
5- اینجا بد نیست کمی هم به اصطلاحاتی بیندیشیم که در دوران یکه‌تازی داعش در سوریه و عراق ساخته و غربگرایان آن را به صورت مویرگی در افکار عمومی ایران تزریق می‌کردند: «دوستان سوریه، ارتش آزاد سوریه، سوریه آزاد و...» و همین‌طور به نامه‌ای که به نام «جمعی از پزشکان ایرانی» منتشر و در آن از بشار اسد خواسته شد، از قدرت کناره‌گیری کند! در حالی که سوریه‌ زیر آتش را تماشا می‌کنید، کمی هم به این فکر کنید که، جمع شدن این همه «نادانی» در طیف غربگرای ایرانی آیا اتفاقی است؟ اصلا این همه خطا در تحلیل از سر نادانی است؟ بعید می‌دانم!

چهارشنبه ۲۵ تیرماه ۱۴۰۴ در دیدار مقام معظم رهبری با رئیس و مسئولان قوه قضائیه، نقطه عطفی در تحلیل راهبردی پیروزی‌های اخیر ایران رقم خورد، آنجا که ایشان از «روحیه و آمادگی مقابله با قدرت‌های سلطه‌گر» به‌مثابه اصلی‌ترین ثمره جنگ ۱۲روزه نام بردند. این بیان کلیدی، پنجره‌ای جدید به فهم این رخداد بزرگ و پیامد‌های آن گشود، نه از دریچه قدرت نظامی صرف، بلکه از منظر اراده‌ملی که امروز پرچمدار معادلات منطقه‌ای است. 
پایان افسانه شکست‌ناپذیری دشمن: جنگ ۱۲روزه، تنها درگیری نظامی نبود، بلکه فروپاشی روانی بلوک دشمن را رقم زد. رژیم صهیونی که سال‌ها خود را «قدرت بلامنازع منطقه» می‌دانست، آنچنان از پاسخ قاطع ایران ضربه دید که به التماس از ایالات متحده افتاد. این واکنش ذلت‌بار، آغاز فصل جدیدی در هندسه قدرت منطقه‌ای بود؛ فصلی که دیگر بر پایه ارعاب نمی‌چرخد، بلکه بر اساس توازن بازدارندگی شکل گرفته از اراده مستقل ملت‌ها بنا شده است. 
اعتمادبه‌نفس ملی، مؤلفه راهبردی نوین: مقام معظم رهبری در سخنان اخیرشان، از اعتمادبه‌نفس ملی به‌عنوان دستاورد بنیادین این نبرد یاد کردند. این اعتماد، نه‌تنها محصول پیروزی در میدان جنگ، بلکه تجلی رشد تاریخی ملت ایران است. ملتی که روزگاری حتی جرئت نقد سلطه‌گران را نداشت، امروز به‌گونه‌ای عمل می‌کند که قدرت‌های بزرگ از ورود به درگیری مستقیم با آن اکراه دارند. این تحول، نقطه عزیمت راهبرد‌های آینده‌نگر در سیاست داخلی و خارجی کشور است. 
دیپلماسی آهنین، مکمل قدرت سخت: پیروزی ایران صرفاً با پرتاب موشک و عملیات نظامی حاصل نشد، بلکه از دل راهبردی مرکب از قدرت سخت و نرم سربرآورد. حمله هدفمند به مراکز جاسوسی دشمن، در کنار تحرکات دیپلماتیک و همراهی افکار عمومی، مجموعه‌ای واحد و درهم‌تنیده ایجاد کرد که دشمن را به زانو درآورد. 
ایران امروز با «دست پر» به میدان می‌آید، از نیروی نظامی آماده تا دیپلماسی فعال و حمایت مردمی هوشمندانه. این ترکیب، به الگویی الهام‌بخش برای کشور‌های مستقل بدل شده و طرح‌های تفرقه‌افکنانه دشمن را از پایه به چالش کشیده است. 
وحدت در کثرت، سلاحی فراتر از تجهیزات: در روز‌های جنگ، آنچه بیش از گلوله و پهپاد، دشمن را به عقب راند، همبستگی فراگیر ملی بود. افراد با گرایش‌های سیاسی و مذهبی متضاد، دانشگاهیان، ورزشکاران، هنرمندان و اقوام گوناگون همصدا شدند: «هر که با ایران دشمن است، با او دشمنیم!» این همگرایی بی‌سابقه، بزرگ‌ترین ناکامی برای پروژه‌های نفوذ فرهنگی و شکاف‌سازی اجتماعی بود. دشمنان سال‌ها برای ایجاد گسل‌های قومی، سیاسی و اعتقادی سرمایه‌گذاری کرده بودند، اما در میدان عمل با دیوار بلند همبستگی ملی مواجه شدند. این پدیده از مؤلفه‌های کلیدی اراده ملی است و نشان می‌دهد امنیت واقعی، برآمده از اعتماد و همدلی داخلی است، نه صرفاً تجهیزات پیشرفته. 
مراقبت از دستاوردها، مسئولیت تاریخی نخبگان: پیروزی جنگ ۱۲روزه، نقطه پایان نبرد نیست، بلکه آغاز مأموریت بزرگی برای ملت ایران است: تبدیل پیروزی نظامی به پیروزی تمدنی. مقام معظم رهبری با درایت هشدار دادند که دو خطر پیش رو، در کمین این مسیر هستند: غفلت از تهدیدات در حال تحول و شتاب‌زدگی در انتظارات عمومی. بر این اساس، نیاز به تقویت نهاد‌های دفاعی، فرهنگی و دیپلماتیک با جهت‌گیری همراستا با عزت ملی بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود. نخبگان، رسانه‌ها و مسئولان فرهنگی باید با هوشمندی، فضای نقد سازنده را حفظ و از جنجال‌های بی‌حاصل و کم‌عمق که برای دشمن فرصت خلق می‌کند، پرهیز کنند. 
تمدن‌سازی در پرتو نصرت الهی: در پایان، مقام معظم رهبری با استناد به آیه شریفه «وَ لَینصُرَنَّ اللهُ مَن ینصُرُه» مسیر آینده ایران را روشن ساختند. نصرت الهی، زمانی جاری می‌شود که ملت‌ها با عزم، بصیرت و ایستادگی در راه حق گام بردارند. 
امروز ایران دیگر صرفاً در موضع دفاع نیست، بلکه قواعد جدید بازی منطقه‌ای را تدوین می‌کند. در ادامه این مسیر، پیروزی‌های اقتصادی، علمی و فرهنگی نیز در دسترس هستند، مشروط بر حفظ همان اعتمادبه‌نفس ملی که این پیروزی را رقم زد. ملت ایران با اتکا بر اراده ملی، نه‌تنها جنگ‌ها را درمی‌نوردد، بلکه آینده تمدن خود را می‌سازد.

جعفر علیان نژادی

 تحلیل رهبر معظم انقلاب از جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، در دیدار کارگزاران قوه قضائیه، معطوف به رويت‌پذیر کردن و به دیده آوردن چیزی بود که در میدان سخت و پرتلاطم جنگ و روزهای بعد از آن، تا حدی نامرئی و نادیدنی شده بود؛ عاملی که بشدت وجود داشت اما بخوبی و با چنین دقتی شناسایی نمی‌شد؛ عاملی با عنوان «اراده، عزم و اعتماد به نفس». نقطه مرکزی سازه تبیینی رهبر انقلاب، صورت‌بندی معنایی این اراده بود؛ اراده‌ای که پیشران نیروی انقلاب بوده و در بزنگاه‌های بحرانی، تعین پیدا می‌کند. اراده معطوف به حقیقت که هم بنیان این بنای باشکوه را گذاشته و هم حافظ و مراقب آن است؛ اراده‌ای که از مهابت حادثه یا بزرگی دشمن، نهراسیده و در عوض نیرو می‌گیرد؛ اراده‌ای که در برابر واقعیت‌های تحمیلی ایستاده و در صف دفاع از حقیقت قرار می‌گیرد. این اراده در دقیقه و لحظه تهاجم تحمیلی، فرم ملی به خود می‌گیرد و همه سلایق و علایق و رنگ‌‌ها را کنار هم قرار می‌دهد؛ اراده‌ای که به ملت و فرزندانش عزم عملیات و دفاع می‌دهد و مشتی کوبنده و پاسخی محکم در برابر هر تعرض و تجاوزی می‌شود. اما این حقیقت که چنین اراده‌ای به او معطوف است و تعلق می‌گیرد، چیست؟ در یک کلمه «استقلال» و «توانایی ملی» است که در 2 میدان نظامی و دیپلماسی دست ما را پر کرده و به ما اعتماد به نفس مواجهه داده است. هم عزم‌ فرود آوردن قدرت نظامی و هم تحمیل منطق ملتی که می‌خواهد روی پاهایش، بیرون از هژمونی سلطه بایستد. امر ملی یعنی همین، یعنی به میدان آوردن چنین اراده‌ای به زبان و کردار. اتحاد ملی صورت زیبایی است که اراده معطوف به حقیقت، حاصل می‌کند. رهبر معظم انقلاب در این سخنرانی، به انحای مختلف توجهات را به این نقطه باشکوه دعوت کردند؛ ضرورت حفظ اتحاد ملی و نگهبانی از آن ورای اختلاف سلیقه‌ای، سیاسی و جناحی. به همین منظور، ایشان توصیه‌های اصلی‌شان را متمرکز روی ذکر امور لازم در حفظ این صورت زیبای جمعی و ترک امور مضر این اتحاد شکل گرفته، کردند: «تبیین و رفع مغالطه‌ لازم است‌ اما به‌ میان کشیدن ایرادهای جزئی و بحث کردن روی آنها مضر است. البته ابطال مغالطه هم باید با هنرمندی و استفاده از بهترین روش و کم‌حاشیه‌ترین مدل آن صورت گیرد. وفاداری به نظام در قول و فعل لازم، تایید سیاست‌های کلی نظام مفید و لازم اما غلیظ کردن اختلاف نظرها در این خصوص مضر است. شور و هیجان عموم مردم و جوانان لازم اما بی‌صبری مضر است، برخی از این بی‌صبری‌ها حاصل ندانستن است. اعتراض به برخی اقدامات مسؤولان نظامی و دیپلماسی، مورد قبول است اما به شرط استفاده از لحن مناسب و تحقیق و خبر‌گیری درست، استفاده از لحن تند و تیز و بیان حدسیات، مضر است».