بمب و بیانیه

* پس از شکست سنگین کشور‌های عربی در مقابل رژیم صهیونیستی در «جنگ شش روزه» سال ۱۹۶۷ میلادی، سران کشور‌های عربی در خارطوم پایتخت سودان جمع شده و کنفرانسی را برگزار کردند. این کنفرانس با انتشار یک بیانیه هفت بندی، به کار خود پایان داد که به «سه نه» معروف شد. در بند سوم قطعنامه نشست خارطوم، تأکید شده بود؛ «سران کشور‌های عربی توافق کردند که تلاش‌های سیاسی خود را در سطح بین‌المللی و دیپلماتیک برای از بین بردن اثرات تجاوز و تضمین خروج نیرو‌های متجاوز اسرائیل از سرزمین‌های عربی که از زمان تجاوز ۵ ژوئن تحت اشغال بوده‌اند، هم افزایی کنند. این امر در چارچوب اصول اصلی که کشور‌های عربی به آن پایبند هستند، یعنی عدم صلح با اسرائیل، عدم به رسمیت شناختن اسرائیل، عدم مذاکره با آن و پافشاری بر حقوق مردم فلسطین در کشور خود انجام خواهد شد.»

حدود دو دهه بعد، برخی کشور‌های منطقه به این تصمیم مشترک و «سه نه» آن پایبند نماندند؛ اسرائیل را به رسمیت شناختند، با آن مذاکره کردند و از در صلح درآمدند. انحرافی که راه را برای تجاوزات، جنایات و اشغالگری‌های بیشتر رژیم، هموار کرد. نشست اضطراری اخیر سران کشور‌های اسلامی و عربی در دوحه، به نوعی یادآور نشست خارطوم است.

بیانیه دوحه که در واکنش به تجاوز هفته گذشته تل آویو -همراه با چراغ سبز آمریکا- به قطر منتشر شد، به نوعی حتی قوت و استحکام بیانیه ۵۸ سال پیش را هم ندارد. در این بیانیه به محکومیت این اقدام تجاوزکارانه بسنده شده و اعضا خواستار لغو عضویت رژیم اسرائیل در سازمان ملل شده‌اند. با نگاهی واقع‌گرایانه می‌توان گفت، خروجی نشست دوحه، عملاً هیچ تهدید و حتی فشاری را متوجه رژیم صهیونیستی نمی‌کند. این در حالی است که آقای پزشکیان رئیس جمهور اسلامی ایران در سخنرانی خود در این نشست به درستی بر لزوم «صراحت و اقدام» تأکید کرده و پیشنهاداتی عملی در این زمینه ارائه کرد؛ «باید متجاوز را منزوی کنیم، تسلیحات و تأمینات مالی او را قطع و رهبرانشان را در دادگاه‌های عدالت پاسخگو نماییم.»

رهبر معظم انقلاب اسلامی بهمن‌ماه سال ۱۴۰۲ و در حالی که کمتر از ۴ ماه از آغاز جنگ غزه می‌گذشت و جنایات رژیم هنوز چنین ابعاد بی‌سابقه‌ای نیافته بود، به این رویکرد معیوب کشور‌های اسلامی نسبت به جنایات رژیم صهیونیستی اشاره کرده‌اند و فرمودند: «مسئولان کشور‌های اسلامی گاهی اجتماع میکنند حرفی میزنند، گاهی مصاحبه‌ای میکنند یک چیزی میگویند، [امّا]کاری که باید بکنند انجام نمیگیرد... شما می‌نشینید چیزی را تصویب میکنید که در اختیار شما نیست. چیز‌هایی هست که در اختیار شما است، آنها را تصویب نمیکنید؛ آن چیست؟ قطع شریان‌های حیاتی رژیم صهیونیستی؛ این در اختیار شما است. شما میتوانید کمک نکنید، پشتیبانی نکنید، ارتباط سیاسی و اقتصادی را قطع کنید؛ این کار‌ها را میتوانید بکنید.»

جولان امروز رژیم صهیونیستی در منطقه و جنایت‌های آن در غزه، بیش از آنکه محصول قدرت شیطانی این رژیم و پشتیبانان غربی آن باشد، نتیجه ضعف کشور‌های اسلامی در اتحاد و اقدام مشترک است و باید توجه داشت با بیانیه‌های بی‌اقدام، نمی‌توان از فرود آمدن بمب‌های این باند جانی ممانعت کرد.