کم سو نشو!

«پیر چشمی» بخشی از روند طبیعی افزایش سن است و زمانی اتفاق می‌افتد که عدسی چشم قابلیت انعطاف خود را به تدریج از دست می‌دهد. معمولاً این حالت را حدود ۴۵–۴۰ سالگی تجربه می‌کنند و در نتیجه افراد با دید طبیعی و بدون ضعف چشم احتیاج به عینک مطالعه پیدا می‌کنند، در ضمن افراد نزدیک‌بین یا دوربین به دو عینک یکی برای دور و یکی برای نزدیک یا عینک دو دید احتیاج پیدا می‌کنند. افراد پیرچشم در مشاهده اجسام نزدیک مشکل دارند و اجسام دور را خوب و واضح می‌بینند. با استفاده از عینک، لنز، جراحی یا کاشت لنز می‌توان این مشکل را اصلاح کرد. در حدود ۶۵ سالگی وضعیت پیر چشمی بدتر شده و عدسی چشم بیشتر سفت می‌شود تا جایی که به مرور توانایی تمرکز نور روی شبکیه چشم از بین خواهد رفت. البته برخی از جوان‌تر‌ها هم ممکن است به علت بیماری زمینه‌ای، بیماری چشم یا مصرف دارو‌های خاص، دچار پیر چشمی شوند. به این عارضه در جوانان پیرچشمی زودرس می‌گویند. افرادی که دچار پیرچشمی می‌شوند ممکن است از سردرد و فشار چشم شکایت داشته باشند و اشیا را دورتر از چشم خود نگه دارند تا بتوانند به خوبی ببینند. برای انجام کار‌هایی با دید نزدیک نیاز به نور بیشتر پیدا می‌کنند و برای مشاهده راحت‌تر کتاب یا گوشی باید آنها را از فاصله دورتری ببینند، این افراد برای مشاهده اجسام نزدیک مشکل دارند و ازتاری دید رنج می‌برند. اگر شما هم دچار این علایم هستید و دید نامناسب روی فعالیت‌های روزمره‌تان تأثیر گذاشته و با توجه به شرایط پیش آمده احساس خوبی را تجربه نمی‌کنید، به چشم پزشک مراجعه کنید؛ چرا که بهترین کار این است تا برای انتخاب بهترین روش درمانی، با پزشک متخصص مشورت کنید.