جشنواره‌ای که جنبش شد!

شانزدهمین جشنواره فیلم عمار در حالی آغاز به کار می‌کند که این رویداد فرهنگی، دیگر صرفاً یک جشنواره فیلم نیست، بلکه به یک جنبش جدی در سینمای انقلاب و هنر متعهد در سپهر فرهنگی کشور تبدیل شده است. جشنواره‌ای که از نخستین دوره‌های برگزاری خود، با هدف مقابله با انحصار، عبور از حلقه‌های بسته سینمای رسمی و بازتاب دادن صدا‌های کمتر شنیده شده به میدان پا گذاشت، امروز به درختی ریشه‌دار بدل شده که پشتوانه اصلی آن، اعتماد و همراهی مردم است.
جشنواره عمار از ابتدا کوشید تعریف رایج از سینما را به چالش بکشد. در نگاهی که سینما را به سالن‌های خاص، مخاطبان خاص و جریان‌های خاص محدود می‌دانست، عمار مسیری متفاوت را برگزید؛ مسیری که در آن، هنر نه برای ویترین جشنواره‌ای، بلکه برای اثرگذاری اجتماعی و فرهنگی تولید می‌شود. این رویکرد، عمار را به بستری برای بازنمایی دغدغه‌های واقعی جامعه و روایت موضوعاتی تبدیل کرده است که کمتر مجال حضور در جریان غالب سینما را داشته‌اند.
یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های جشنواره فیلم عمار، ایده مردمی‌سازی سینما از طریق اکران‌های گسترده و خلاقانه است. در حالی که اغلب رویداد‌های سینمایی به چند شهر بزرگ و سالن‌های مجهز محدود می‌شوند، عمار با عبور از مرز‌های جغرافیایی و طبقاتی، سینما را به دل جامعه برده است. مساجد، مدارس، حسینیه‌ها، روستا‌های دورافتاده و حتی خانه‌های شهدا، به پایگاه‌های نمایش فیلم تبدیل شده‌اند. این اقدام نه‌تنها دسترسی عادلانه‌تری به محصولات فرهنگی فراهم کرده، بلکه مخاطب را از مصرف‌کننده صرف به مشارکت‌کننده فعال در جریان فرهنگی انقلاب بدل کرده است.
از سوی دیگر، جشنواره عمار نقشی مهم در کشف و پرورش استعداد‌های جوان و فیلم‌سازان نوقلم ایفا کرده است. بسیاری از جوانانی که امکان ورود به ساختار‌های رسمی و پیچیده سینمای بدنه را نداشتند، در عمار فرصت بروز و تجربه یافتند. این جشنواره با تأکید بر محتوا، جسارت و صداقت در روایت، به فیلم‌سازان جوان این پیام را منتقل کرده که برای اثرگذاری، بیش از امکانات پرهزینه، به ایمان، دغدغه و نگاه مسئولانه نیاز است. بی‌تردید، بخش قابل توجهی از نیرو‌های فعال امروز در جبهه فرهنگی انقلاب، نخستین تجربه‌های جدی خود را در همین فضا کسب کرده‌اند.
اکنون و در آستانه برگزاری شانزدهمین دوره، انتظار می‌رود جشنواره عمار با بهره‌گیری از تجربیات گذشته، گامی پخته‌تر و اثرگذارتر بردارد. تقویت سینمای انقلاب، به معنای بازگشت آگاهانه به آرمان‌هایی است که هنر را ابزار تبیین حقیقت، عدالت‌خواهی و امیدآفرینی می‌دانند. تجربه عمار نشان داده است می‌توان همزمان با مردم بود، برای مردم فیلم ساخت و در عین حال، به کیفیت هنری و غنای محتوایی نیز وفادار ماند.
شانزدهمین جشنواره فیلم عمار فرصتی دوباره است تا هنر انقلابی، با زبانی صریح و صادقانه، خود را بازتعریف کند. امید آن می‌رود که این رویداد فرهنگی، همچنان صدای رسای نسلی باشد که هنر را نه برای شهرت، بلکه برای تعالی انسان و جامعه می‌خواهد.