رسانه‌های معاند که در ایام برگزاری انتخابات تمام توان خود را برای تحریم انتخابات و جلوگیری از حضور مردم ایران در پای صندوق‌های رأی به‌کاربرده بودند، پس از شکست و ناکامی در آن مرحله و حضور چشمگیر مردم در پای صندوق‌های رأی که با جهش قابل‌توجه مشارکت مردم در مرحله دوم و افزایش ۱۰ درصدی مشارکت همراه و نشان‌دهنده شکست تلاش آنان در تحریم انتخابات بود، اکنون با تلاش برای جا انداختن خود به‌عنوان حامیان اصلی آقای پزشکیان سعی در ایجاد تقابل میان ایشان با نظام داشته و با تهیه رپرتاژ آگهی‌های متعدد در رسانه‌های معاند و مخالف نظام جمهوری اسلامی درصدد القای این هستند که این دولت قادر به پیشبرد امور نیست و کارشکنی‌های برخی از نهاد‌ها ممکن است به ناکامی این دولت در شکل‌دهی به کابینه و پیشبرد برنامه‌هایش بینجامد. 
رسانه معاند صهیون اینترنشنال که در دوران انتخابات سکوی اصلی دشمنان برای تحریم انتخابات بود، اکنون سردمدار خط تحریف از بیرون شده و مدعی سنگ‌اندازی برخی دستگاه‌ها در مسیر دولت چهاردهم شده و برای مستندسازی نیز به جریان‌سازی برخی از اصلاح‌طلبان داخلی استناد می‌کند. به‌طور مثال این رسانه وابسته به صهیونیزم بین‌الملل با اشاره به متن توئیت جواد امام سخنگوی جبهه اصلاحات که در آن مدعی شده بود که کسانی در دولت رئیسی دارند آب پشت سد‌ها را مصرف می‌کنند تا زمانی که دولت آقای پزشکیان سرکار می‌آید به دلیل کمبود آب با مشکل مواجه شده و نتواند تولید برق کند، خدمتگزاران دولت سیزدهم را متهم کارشکنی در کار دولت چهاردهم می‌کند. 
در داخل نیز این وظیفه جریان‌سازی به برخی از رسانه‌های همفکر سپرده‌شده تا آن‌ها هم خط تحریف را در داخل دنبال کنند که در این میان می‌توان به یادداشت محمدجواد روح در روزنامه هم‌میهن اشاره کرد که مدعی می‌شود یک عده در داخل از هم‌اکنون به تهدید رئیس‌جمهور منتخب پرداخته و حتی مدعی می‌شود آنچه در شرایط کنونی در محافل و مباحث درونی نیرو‌های رئیس‌جمهور منتخب بیشتر مایه نگرانی شده تردید‌هایی است که درباره سازوکار تشکیل دولت و همکاران رئیس‌جمهور وجود دارد و این نگرانی را شکل می‌دهد که مجموعه فشار‌های بیرونی و مناسبات درونی به سمتی می‌رود که نیرو‌های کارآمد و توانمند و باورمند به توسعه و تغییر حاشیه‌نشین شده و کابینه‌ای فاقد توان کافی برای تغییر وضع موجود شکل بگیرد. 
آنچه این روز‌ها سبب نگرانی جریان معاند بیرونی و فرصت‌طلبان داخلی شده، مواضع صریح آقای پزشکیان در حمایت از مقاومت چه در پیام به سید حسن نصرالله که گفته بود «حمایت از مقاومت ریشه در سیاست‌های اصولی نظام جمهوری اسلامی ایران دارد و باقدرت تداوم خواهد داشت» که با پاسخ تشکر سید حسن نصرالله مواجه شد و چه در پیام به آقای هنیه که صراحتاً از مقاومت فلسطین حمایت کرده و می‌گوید «جمهوری اسلامی ایران با پایبندی به اصول و اهداف والای انقلاب اسلامی و در چارچوب آرمان‌های امام خمینی (ره) و رهنمود‌های مقام معظم رهبری دام‌ظله العالی حمایت از ملت فلسطین و مبارزات آن در برابر اشغالگری و آپارتاید رژیم صهیونیستی را وظیفه انسانی و اسلامی خود دانسته و به حمایت همه‌جانبه خویش از ملت مظلوم فلسطین تا تحقق کلیه آرمان‌ها و حقوق خود و آزادی قدس شریف ادامه خواهد داد»، طبعاً به مذاق افراطیون داخلی خوش نیامده و حتی حاضر به بازتاب آن نیستند. آن‌ها که از زمان فتنه ۸۸ تلاش کرده بودند با طرح شعار نه غزه و لبنان در روز قدس آن سال، در برنامه نظام در حمایت از مقاومت ایجاد اخلال کنند و همچون دشمنان بیرونی ملت ایران، به رغم سیاست‌های تحریم و تخریب، این روز‌ها خود را خسران دیده اصلی انتخابات در ایران می‌دانند. 
انتخابات ۱۴۰۳ را با تمام فراز فرود‌های آن را باید گامی درخشان و فراموش‌نشدنی از سوی مردم ایران دانست که در غوغای دست‌ساز تحریم که دشمنان نظام اسلامی از بیرون و داخل به راه انداخته بودند، بار دیگر افق روشنی را در پیش پای ملت ایران گشوده و زمینه‌ای را فراهم کرده است تا منتخب دولت چهاردهم با بهره‌گیری از خدمات و تلاش‌های دولت گذشته، گام‌های اساسی را برای شیرین کردن کام مردم برداشته و اقتدار و قدرت بازدارندگی نظام اسلامی را در منطقه اعتلا بخشد، نکته‌ای که در پیام مقام معظم رهبری خطاب به مردم ایران در پاسداشت حماسه آن‌ها در انتخابات اشاره‌شده و به جناب آقای پزشکیان توصیه می‌کنند که به افق‌های بلند و روشن چشم بدوزند و در ادامه راه شهید رئیسی از ظرفیت‌های بالای کشور به‌ویژه منابع انسانی جوان انقلابی و مؤمن برای آسایش مردم و پیشرفت کشور بهره ببرند. 
اما تحرکات جریان تحریف به این‌ها خلاصه نشده و در روز‌های آینده شاهد فشار به رئیس‌جمهور برای تعدیل مواضع خود در حمایت از مقاومت، سهم خواهی و جریان‌سازی برای ایجاد اخلال در روند انتخاب وزرا و جلوگیری از انتخاب وزرای باورمند به ارزش‌های انقلابی و دینی، جریان‌سازی علیه مجلس شورای اسلامی و... خواهیم بود.

شلیک تروریست به پوپولیست

صلاح الدین خدیو

 ترور نافرجام رهبران سیاسی، موهبتی آسمانی است که به آسانی نصیب همه نمی شود!
نگاهی به تاریخ معاصر نشان می دهد که در حکومت های غیر دمکراتیک، ترور مقامات رژیم به  ابزاری علیه مخالفان قانونی تبدیل می شود.
رژیم می کوشد از رهگذر آن عرصه‌ی عمومی را محدود و جامعه‌ی مدنی و ساحت سیاسی را کنترل کند.
ترور نافرجام شاه در سال ۱۳۲۷ که از قضا مانند ترامپ با جراحات مختصری همراه بود، بهانه‌ای برای منحل کردن حزب توده – بزرگترین جریان اپوزیسیون – شد.
این ترور آغاز روندی بود برای بستن فضای باز پس از شهریور بیست و بازگشت به اختناق دوره رضاشاه.
در همان سال، مصر شاهد ترور ناکام و احتمالا ساختگی جمال عبدالناصر بود. حادثه‌ای که به ماه عسل کوتاه اخوان المسلمین و جنبش افسران آزاد خاتمه داد.
پس از آن یک دوره‌ی سرکوب و حذف مخالفان در مصر آغاز شد که تنها با مرگ ناصر در چهارده سال بعد از آن خاتمه یافت.
ترور ناموفق طارق عزیز در بهار سال ۱۳۵۹ در دانشگاه مستنصریه‌ی بغداد از این حیث رخدادی یگانه و تاریخ‌ساز به شمار می رود.
صدام بلافاصله در محل حادثه حاضر شد و سه بار قسم جلاله خورد انتقام آن را بگیرد.
این حادثه وخامت روابط میان ایران و عراق را به مرحله‌ای غیرقابل بازگشت رساند و چند ماه بعد آتش جنگ میان دو کشور شعله کشید.
فواید ترور به ویژه نوع نافرجام آن برای نظام های غیر دمکراتیک به قدری زیاد است که در صورت کمبود، خود برای خلق آن دست به کار می شوند!
ایجاد هیستری جمعی و تحریک عواطف و احساسات و بازنمایی مظلومیت فرد قربانی، مشروعیت موقت برای اعمال خشونت لگام گسیخته در لحظه‌ای خاص فراهم می‌کند که دولت‌ها نمی‌توانند از آن بگذرند.
به زبان اقتصادی فواید آن در عرصه‌ی قدرت، مانند لحظات نادری در تاریخ است که فرضا بهای نفت مانند سال ۱۳۵۲ سه برابر می شود.
یا یک بارش بی‌سابقه و چند برابر میانگین که افزایش چند برابری تولید کشاورزی در سال بعد را تضمین می کند.
گرچه مواجهه‌ی نظام های انتخاباتی با مقوله‌ی ترور از بنیان با موارد پیش‌گفته متفاوت است، اما آنان هم حریصانه از مواهب آن سود می برند.
ترور ناکام رونالد ریگان در سال ۱۳۶۰ آشکارا به افزایش محبوبیت وی منجر شد.
برای یک هنرپیشه‌ی سابق که در نقش یک مسیحی مومن به مصاف “امپراتوری شر”  رفته بود، چند گلوله‌ی بی هدف، موقعیتی منجی وار آفرید.
گوش خونین و مشت گره کرده در هوای دونالد ترامپ هم که در میان رئیسان پیشین آمریکا بیشترین شباهت را با ریگان سرسخت و جنگجو دارد، موهبتی آسمانی در میانه‌ی یک کارزار انتخاباتی سخت برای حزب جمهوری خواه است.
این ایماژی است که بسیار به کار خلق تصویر قهرمان و ابرمرد از کسی می‌آید که مشتاقانه بیزاریش را از نخبگان و نهادهای سیاسی ابراز و خود را بی واسطه متعلق به مردم می خواند.
گلوله‌ای که بالای گوش راست ترامپ را خراش داد، کمانه کرده و به قلب کمپین تبلیغاتی حزب دمکرات می خورد.
ترامپ از این پس می تواند خود را قربانی دسیسه‌ی نخبگان فاسد بنامد و آن را کفارهی گناهان گذشته‌اش نماید.
او می تواند این تصویر خون آلود را به نمادی از آمریکایی تبدیل کند که به علت جهانی شدن، تعهدات بین المللی، مهاجرت و غفلت از چین،  پیکر آن رنجور و خونین لست و نیروهای شیطانی کمر به نابودی منجی آن بسته اند.
با هر نگاهی برندهی بی چون و چرای حادثه ترور ویسکانسین، دونالد ترامپ است.

سالی که نکوست از بهارش پیداست

یدالله سعدی

‌در ۲۰ روز تبلیغات ریاست‌جمهوری چقدر واژه‌های مردم و سفره مردم، حضور مردم، مردم ولی‌نعمت ما هستند، گوش و روان ما را نوازش می‌داد و داشتیم باور می‌کردیم که اتفاقی در راه است. مردم یک بار دیگر به دولتمردان فرصت اصلاحات بنیادین دادند. من کارم در حوزه فرهنگ و نشر کتاب است، درباره کار‌گروه فرهنگی و اینکه امور ما را از قبیل ممیزی کتاب، اقتصاد فرهنگ، تعامل با صاحبان قلم، یارانه کتاب، آزادی بیان و... حساس بودم که سرنوشت سال‌های آینده ما به چه کسانی سپرده می‌شود.به سراغ فهرست کارگروه فرهنگی رفتم و بارها اسامی افراد را بررسی کردم. دیدم «در بر همان پاشنه قبلی می‌چرخد». مبادا شائبه حضور نمایشی و تشریفاتی مردم به اذهان متبادر شود. آنجا که نوبت تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری‌های کلان و زیربنایی در مدیریت فرهنگی-هنری کشور و اتخاذ رویکردهای اصلاحی در بهبود شرایط فرهنگی کشور و کاستن از دخالت‌های غیرمنطقی دولت در بازار فرهنگ و هنر و رسانه است، با تأسف می‌بینیم که این مهم نیز در انحصار مدیران دولتی سابق و اسبق درآمده است. به نظر می‌آید این رویکرد، ناشی از باور‌نداشتن به لزوم نقش و اراده مردم در ساحت مدیریت کشور است. این خود یکی از مهم‌ترین موانع توسعه فرهنگی است و این رفتار از عادت‌های همه گرایش‌های سیاسی صاحبان قدرت است، اعم از اصولگرایان، اعتدالیون و اصلاح‌طلبان و... . البته انصاف این است که در زمان دولت آقای خاتمی گشایش‌های امیدوارکننده‌ای تجربه شد که متأسفانه بعدا و خیلی زود رو به خاموشی گرایید.