دولت اگرچه باید نماینده تعادل و توازن در جامعه باشد، اما در برخی جوامع و نظام‌های سیاسی، دولت‌ها بیش از آنکه نماینده تعادل و توازن طبقاتی یا به عبارتی، جایگاه و محل مصالحه منافع متضاد گروه‌ها و طبقات مختلف اجتماعی و سیاسی باشند، در عمل خود به یک سر منازعه تبدیل می‌شوند و ماهیت ابزارگونگی پیدا می‌کنند، یعنی به جای آنکه نیروی تعادلگر و توزان‌بخش در جامعه باشند، در عمل خود درگیر منازعات طبقاتی، سیاسی و... می‌شوند. 
این امر سبب می‌شود آن دولت نتواند کارویژه‌های خود را با قوت انجام دهد. به عبارت دقیق‌تر، نقیصه اساسی پیش‌روی دولت‌های مختلف که کارآمدی آن‌ها را به چالش می‌کشد، همین قضیه است. درواقع، بی‌توجهی دولت‌ها به جایگاه خود در ماتریس جامعه، اقتصاد، فرهنگ و سیاست سبب می‌شود که دولت از کارویژه تعادل‌بخشی خود فاصله بگیرد و اساساً خود یا به کانونی برای منازعه تبدیل شود یا اینکه به یک سر منازعه وصل شود. در ایران نیز این نقیصه کم و بیش در برهه‌هایی خود را نشان داده است؛ بدین ترتیب که برخی دولت‌ها، به‌ویژه در برهه بعد از جنگ بیشتر ماهیت جریانی – جناحی داشته و تلاش کرده‌اند به جای نمایندگی کل جامعه، گروه‌ها و طبقات اجتماعی مختلف، بخشی از آن‌ها را نمایندگی کنند. همین امر نه تنها سبب تشدید منازعه سیاسی میان نخبگان و جریان‌های سیاسی شده و در عین حال، دولت را به کانونی برای منازعه تبدیل کرده، بلکه ظرفیت تعارض در جامعه را نیز تا حدودی تقویت کرده است. متأثر از این وضعیت، دولت‌ها نتوانسته‌اند یا نخواسته‌اند از کل ظرفیت‌های موجود در جامعه، به‌خوبی استفاده کنند. همین نقیصه یکی از مهم‌ترین دلایل ضعف دولت و عدم‌شکل‌گیری دولت قوی در ایران است. 
دولت چهاردهم در حالی سکان اداره جامعه را برعهده می‌گیرد که اولاً کشور با چالش‌هایی به‌ویژه در حوزه اقتصادی- معیشتی مواجه است و ثانیاً این دولت باید ادامه‌دهنده راه شهید رئیسی باشد و ثالثاً در حوزه روابط خارجی هم احتمالاً شاهد تداوم فشار‌های حداکثری و جامع دشمنان باشیم. براین اساس، دولت در گام نخست باید قوی باشد تا بتواند با موفقیت، این شرایط دشوار را مدیریت و از آن عبور کند. ضمن اینکه نباید فراموش کرد که شعار آقای پزشکیان در جریان انتخابات هم «انسجام داخلی» بود که نشان‌گر آن است که ایشان درک درستی از مسئله و راه‌حل دارند. حال، سؤالی که در این میان مطرح می‌شود این است که دولت چهاردهم در چه صورتی می‌تواند قوی باشد یا برای قوی شدن چه باید بکند. دولت چهاردهم باید بتواند محیط عملیات سیاسی و اجرایی خود را تا حدود زیادی همگن‌سازی کند. درواقع، پیش‌شرط اینکه دولت آینده دولتی قوی باشد، این است که این دولت، راه غلط برخی دولت‌های سابق را تکرار نکند؛ بدین صورت که نه از موضع جریانی و سیاسی، بلکه از موضع جایگاه تعریف‌شده دولت به عنوان نیروی تعادل‌گر و توازن‌بخش در جامعه ظاهر شود. در این صورت، این دولت باید مبتنی بر این نگاه که کارگزار اداره کشور است و باید از ظرفیت همه نیرو‌های موجود در کشور استفاده کند، بایستی از دوگانه‌های جریانی خود را خارج کند و در ورای بازی این دو جریان، ضمن استفاده از همه ظرفیت‌های کشور، بتواند به بسیج حداکثری ظرفیت‌ها برای حل چالش‌ها همت گمارد. این امر سبب می‌شود تا دولت آینده از دام خودساخته دولت‌های سابق بگریزد و بتواند خود را در مقامی ورای منازعات سیاسی و جریانی تعریف کند. این امر نه تنها مانع از تبدیل شدن دولت به کانون منازعه یا تعریف شدن به عنوان یک طرف منازعه میان نخبگان و جریان‌های سیاسی می‌شود، بلکه با ایجاد نوعی اطمینان نزد نیرو‌های اجتماعی و نخبگان سیاسی مبنی بر عدم‌طرد کامل آنها، آرامش و ثباتی را در فضای سیاسی کشور حاکم می‌کند که اتفاقاً می‌تواند اثرات مفیدی هم بر وضعیت اقتصادی و نوسانات بازار داشته باشد. ضمن اینکه در خلق سرمایه اجتماعی برای دولت بسیار می‌تواند راه‌گشا باشد. 
به بیان دیگر، دولت اگر می‌خواهد قوی باشد، بایستی بتواند چتر حاکمیت خود را بر فراز تنوعات سیاسی و اجتماعی و به منظور ایجاد توازن میان این تنوعات و در نهایت، مدیریت آن‌ها بگسترد. بنابراین، رسالت نخستین دولت چهاردهم آن است که از موضع توازن‌بخشی سیاسی – اجتماعی و به عنوان دستگاه حاکم که قرار است از همه ظرفیت‌ها و استعداد‌های کشور استفاده کند، ظاهر شود. اتفاقاً در این زمینه به نظر می‌رسد که نشانه‌های امیدوارکننده‌ای در رویکرد دولت آینده وجود دارد که از زمره آن‌ها می‌توان به تأکید رئیس‌جمهور منتخب مبنی بر غیرحزبی بودن ایشان اشاره کرد. 
بنابراین، دولت چهاردهم باید به جامعه، نیرو‌های اجتماعی و به‌ویژه جریان‌های سیاسی این پیام مهم را صادر کند که وی در موقعیت رقیب آن‌ها نیست که بخواهد آن‌ها را در محاق قرار دهد، بلکه در موقعیت اداره کشور قرار دارد و تنها با همکاری همه آنهاست که می‌تواند با موفقیت کشور را اداره کند. البته که این مهم، ضرورتی عقلانی است و موجب می‌شود تا انرژی و ظرفیت‌های دولت، به جای مصروف شدن در منازعات سیاسی که خود آفتی برای کارآمدی دولت هستند، معطوف به حل و رفع چالش‌های کشور و زندگی مردم شود.

تجربه ارزشمند

محسن پاک آیین

انتخابات چهاردهمین دوره ریاست‌جمهوری برگزار و آقای مسعود پزشکیان به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد و اکنون ملت ایران منتظر است تا مقدمات تشکیل دولت چهاردهم فراهم شود. از موضوعات مهمی که در دولت جدید مورد توجه قرار می‌گیرد مسأله سیاست خارجی است.

درچنین شرایطی باتوجه‌به تجربه دوران ریاست‌جمهوری شهید آیت‌ا... رئیسی دراین‌حوزه چنانچه دولتمردان آینده اعم از رئیس‌جمهور و وزیر خارجه برخی از رویکرد‌های دولت سیزدهم را درعرصه دیپلماسی دنبال کنند به نظر می‌رسد که جمهوری اسلامی ایران می‌تواند دستاورد‌های خوبی را در سیاست خارجی کسب کند. اولین رویکرد، تقویت روابط کشور‌های همسایه در چهارچوب سیاست همجواری است. با توجه به این‌که ایران ۱۵همسایه دارد و با احتساب کشور‌هایی که با فاصله یک کشور به‌عنوان همسایگان دور ما محسوب می‌شوند، ما شاید ۲۵ همسایه دور و نزدیک داریم که می‌بایست روند خوب تقویت روابط با همسایگان کماکان ادامه پیدا کند و در دستور کار دولت آینده قرار گیرد. جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان پل متصل‌کننده آسیا به اروپا برای همسایگان فرصت مغتنمی است و ما می‌توانیم از موقعیت‌های تجاری، ترانزیتی، حمل‌و‌نقل و حوزه‌های انرژی همسایگان بهره ببریم. در قالب امنیتی در حوزه مبارزه با تروریسم و قاچاق مواد‌مخدر هم می‌توان تعاملات مشترکی را با همسایگان تعریف کرد.
نکته دیگر موضوع نگاه به شرق است و این همه از رویکرد‌های مثبت دولت سیزدهم بود. با توجه به خصومت‌هایی که آمریکا و هم‌پیمانان این کشور نسبت به ایران داشتند و به نظر نمی‌رسد که در آینده‌ای نزدیک شاهد برطرف‌شدن این دشمنی‌ها باشیم. سیاست نگاه به شرق رویکرد بسیار سازنده‌ای است که در دو حوزه سیاسی و جغرافیایی می‌توان این سیاست را دنبال کرد. در حوزه جغرافیایی، ما می‌توانیم در کشور‌هایی که در شرق ایران و به‌ویژه شرق آسیا قرار دارند و در مفهوم سیاسی کشور‌هایی که مخالف سیاست‌های خصمانه غرب علیه جمهوری اسلامی و منتقد سیاست یکجانبه‌گرایی آمریکا هستند، دوستان زیادی داشته باشیم و به نوع روابط خود تنوع بدهیم.
موضوع بعدی مسأله تقویت حضور در غرب آسیاست که بسیار کار مهمی است و حضور ما در این منطقه باعث قدرتمند شدن ایران و دیگر کشور‌های این حوزه شده و همکاری ما با کشور‌های محور مقاومت در حوزه مبارزه با تروریسم، صهیونیسم، سلطه‌گری و مداخله غرب در امور داخلی این کشور‌ها مقابله کردیم واین نوع همکاری باعث بهره‌مندی ما و دیگر کشور‌های این حوزه شده است؛ بنابراین موضوع تقویت محور مقاومت باید در دستور کار دولت جدید قرار گیرد. در این عرصه تجربه دولت سیزدهم در هماهنگی کامل میان میدان و دیپلماسی باید دنبال شود و همکاری لازم با نیرو‌هایی که به‌صورت کاملا مشروع در حوزه دیپلماسی مشغول فعالیت هستند هماهنگی‌های لازم صورت گیرد.
موضوع دیگر مسأله مذاکرات ۱+۴ است که جمهوری اسلامی ایران کماکان این گفتگو‌ها رامی‌بایست ادامه بدهد؛ البته با هدف رفع تحریم‌ها و به صورت عزتمندانه درپی این باشیم که تعهدات خودمان رادرقبال اجرای تعهدات طرف مقابل عملیاتی کنیم و در وهله اول این غرب ودررأس آن آمریکاست که اگر برخلاف گذشته آمادگی عملی خودرابرای بازگشت به تعهدات خودبه اثبات برساند جمهوری اسلامی ایران می‌تواند درقبال اتخاذ یک دیپلماسی فعال در مسیر لغو تحریم‌ها اقدام کند.

عدالت سیاسی و پزشکیان

هوشمند سفیدی

یکی از گفتمان های مورد توجه در فضای سیاسی ایران و به ویژه در بین توده مردم، گفتمان “عدالت طلبی” است؛ گفتمانی که اکثر نامزدهای ریاست جمهوری معمولاً به آن تمسک می جویند. در انتخابات اخیر نیز به این مقوله توجه شد. جناب آقای دکتر مسعود پزشکیان رئیس جمهور منتخب هم، گفتمان و اصل مهم مورد توجه خود را عدالت مطرح کرد. در اکثر میزگردها و مناظرات متأسفانه وجه اقتصادی عدالت بیشتر مدنظر و کمتر به عدالت بعد سیاسی آن عنایت شد، گرچه برخی موارد محتوایی نامزدها به طور غیرمستقیم و پنهانی ،بعد سیاسی عدالت را مورد توجه قرار می‌دهد. حال که دکتر مسعود پزشکیان، این توفیق را دارد تا در نقش رئیس جمهور به اقامه عدالت روی آورد، انتطار می رود تنها در بعد اقتصادی آن متوقف نشود.
بلکه عدالت سیاسی (Political Justice) را در مرکز ثقل گفتمان خود مورد توجه نظری و عملی قرار دهد؛ از طرفی این مقوله در مباحث اصلاح طلبی از وزن بیشتری برخوردار است و از طرف دیگر، صاحبنظران سیاسی، عدالت سیاسی را مقدم بر عدالت اقتصادی و اجتماعی می دانند.
سوم آنکه، اصولاً تا عدالت سیاسی نباشد، عدالت اقتصادی پایدار شکل نمی گیرد. براین اساس، باید سیاست را هم در بعد داخلی و هم در بعد خارجی، بستر عدالت سیاسی نام نهاد، عدالتی که زمینه ساز اجرای عدالت در سایر ابعاد است. اما عدالت سیاسی چگونه به بار می نشیند؟ اگر حاکمیت، نگاه بایسته و شایسته ای به همکاری افراد و گروهها داشته باشد و آنان را در تصمیم سازی ها برای سیاستگذاری عمومی شریک سازد، خواسته های آنان را محترم شمارد و از کرامت انسانی آنان صیانت کند، به افکارعمومی بها بدهد و خود را وکیل و امانتدار ملت برشمارد می توان گفت در مسیر تحقق عدالت سیاسی قرار گرفته است. حوزه عدالت سیاسی، حوزه ای گسترده و بسیار حائز اهمیت است؛ فصل سوم قانون اساسی که از آن به عنوان “حقوق ملت” یاد می شود، کاملاً در حوزه عدالت سیاسی قرار می گیرد و اجرای هر یک از اصول مرتبط با آن می تواند گامی به سمت تحقق عدالت سیاسی باشد.
از مهمترین این اصول می توان به اصول حمایت از حقوق انسانی و جان و مال و مسکن اشخاص (اصل ۲۲) آزادی مطبوعات -رسانه- (اصل ۲۴) آزادی احزاب و جمیعت ها (اصل ۲۶) آزادی شغل (اصل ۲۸)امنیت قضایی (اصول ۳۲ تا ۳۹) به ویژه اصل برائت (اصل ۳۷) قانونی بودن مجازات و دادگاه (اصل ۳۶) ممنوعیت شکنجه برای اخذ اقرار و شهادت (اصل ۳۸) منع سوء استفاده از حق (اصل ۴۰) احترام به مالکیت مشروع (اصول ۴۶ و ۴۷) و آزادی اعتراض و اظهارنظر (اصل ۱۲۷) اشاره کرد. البته اصول دوم و سوم، یکصد و هفتم، نوزدهم، بیستم و سی و چهارم نیز برای تحقق عدالت سیاسی مهم هستند.
نکته پایانی آنکه در عدالت سیاسی می توان مهمترین فاکتور را توزیع برابر فرصت ها و مناصب سیاسی دانست و اینک که دولت دکتر پزشکیان قرار است مصدر امور را به دست بگیرد، باید در این زمینه اهتمام ورزد.
امیدآنکه، عدالت سیاسی نیز همسان با سایر ابعاد عدالت مدنظر قرار بگیرد و به آن توجه شود؛ صرف کاهش ضریب جینی نمی تواند پیامی برای اجرای کامل عدالت باشد، باید توزیع فرصت ها و مناصب سیاسی را اولویت بخشید و در اجرای اصول فوق الذکر اهتمام ورزید.

پیش به سوی تحول، رفاه، امید و زندگی

دولت چهاردهم؛ دولت تراز

۱- پاپ رهبر مسیحیان جهان در مجمع سالانه کاتولیک‌های جهان بی‌تفاوتی مردم را سرطان دموکراسی نامیده و گفته ؛ «دموکراسی در جهان وضع خوبی ندارد.»(۱)
او به چهار نکته کلیدی اشاره‌کرده و نگرانی‌های خود را فهرست کرده است:
الف- مردم رأی نمی‌دهند من نگران این اتفاق هستم.
ب- بحران دموکراسی، ملت‌ها را گرفتار کرده است.
ج- قطبی‌سازی‌ها، دموکراسی‌ها را تهدید می‌کند.
د- سیاست‌های پوپولیستی دموکراسی‌ها محروم شده‌اند.
بیش از دو قرن است سخن از حکومت مردم و مردم‌سالاری است. فیلسوفان سیاسی غرب دموکراسی را تنها گزینه حکمرانی خوب می‌دانند. عقلانیت سیاسی همین شیوه را می‌پسندد. قرار است در مردم‌سالاری ، حاکم از میان آرایی که به صندوق‌ها ریخته می‌شود انتخاب شود، نه چکاچک شمشیرها ! همه به این نتیجه باید ملتزم باشند.
غرب با ظهور انقلاب اسلامی اعلام کرد ؛ نتیجه دموکراسی اگر منافع غرب را تهدید کند یا قدرت غرب و سلطه سرمایه‌داران را محدود کند را نمی‌پذیرد.لذا هیچ‌گاه آمریکا و اشرار اروپا حاضر نشدند انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی را به رسمیت بشناسند. نظام ما ۴۵ سال با تهدید، تحریم، تخریب و ... غرب روبه‌رو است.
از زمانی که جرج سوروس یهودی اعلام کرد ؛ می‌شود زیر میز بازی دموکراسی زد و نتیجه را نپذیرفت، حیات و مشروعیت دموکراسی در جهان زیر سؤال رفت.
او به انقلاب نارنجی در کشورهایی که از زیر یوغ و سلطه غرب خارج می‌شوند نیاز داشت، اما نمی‌دانست این رویکرد روزی گریبان کشورهایی را خواهد گرفت که خود را مهد دموکراسی می‌دانند . آمریکا از دوران ترامپ وارد این وادی شد. فرانسوی‌ها از این مصیبت در امان نیستند کافی است پس از اعلام نتایج انتخابات پارلمانی اخیر، وضعیت این کشور را ملاحظه کرد.
دموکراسی در جهان به تعبیر پاپ ، دچار سرطان است . سخنان پاپ یک رونمایی تلخ از روند دموکراسی‌خواهی در جهان است.
درحالی‌که به روایت پاپ، دموکراسی در جهان از سرطان رنج می‌برد ملت ایران در چهاردهمین انتخابات ریاست جمهوری، بلوغ سیاسی خود را در صیانت از مردم‌سالاری دینی نشان دادند و تصویر زیبایی از دموکراسی‌خواهی را ترسیم کردند.
راه علاج این سرطان ساخت سیاسی «مردم» پایه است نه «سرمایه» پایه!
در هر انتخابات دو قطب با هم نهایتا رقابت می‌کنند.دو قطبی آنتاگونیستی و آشتی‌ناپذیر دشمن دموکراسی است. دوقطبی مسالمت‌آمیز منجر به اقتدار و امنیت ملی و صیانت از منافع ملی می‌شود. غرب با اخلال در دوقطبی مسالمت‌آمیز دنبال منافع خود در کشورهایی است که مردم‌سالاری را برای نوع حکمرانی انتخاب کرده اند.
۲- شهادت آیت‌الله رئیسی، رئیس‌جمهور و امیر عبداللهیان، وزیر خارجه و همراهان یک شوک جدی به روند حکمرانی در ایران بود. در کمتر از ۵۰ روز نظام با تکیه بر آداب مردم‌سالاری دینی یک انتخابات رقابت‌آمیز را در کمال امنیت ، سلامت و آرامش برگزار کرد.
به محض اعلام موفقیت رئیس‌جمهور منتخب ، رقبا به او تبریک گفتند و به راحتی، انتقال قدرت صورت گرفت. از دماغ کسی هم خون نیامد. طی دو دور انتخابات ۵۵ میلیون انسان به پای صندوق‌های رأی آمدند و رئیس‌جمهور خود را انتخاب کردند.
این نظم، آرامش و نحوه مشارکت مردم ، دولت‌های جهان را به شگفتی واداشت و پیام‌های تبریک را به فرد منتخب سرازیر کرد. از تمام کشورها فقط آمریکا و سه کشور شرور اروپایی که دشمن دموکراسی در جهان شناخته شدند خشنود نشدند و حاضر نشدند به منتخب ملت تبریک بگویند و رأی ملت ما را به رسمیت بشناسند.
علت این ناخشنودی آن است که آن‌ها نظام های برخاسته از رای ملت که منافع ملی را نمایندگی می‌کنند، به رسمیت نمی‌شناسند . این چهار کشور با آنکه امضای خود را پای یک پیمان و معاهده برای پایان دادن به تهدیدها و تحریم‌ها گذاشته‌اند، مسیر پیمان‌شکنی را می‌پیمایند به کمترین قول و قرار بین‌المللی و حقوق بین‌الملل پایبند نیستند. اساس کار آن‌ها نقض حقوق بشر و نقض آزادی‌های انسانی است. آنها یک تهدید جدی برای صلح و امنیت و آینده دموکراسی در جهان هستند.
رئیس‌جمهور منتخب باید پاسخ این گستاخی و بی‌احترامی را بدهد. او باید ثابت کند دنیا فقط این ۴ کشور شرور نیست. در دنیا بیش از ۲۰۰ کشور وجود دارد که اغلب آن‌ها از جنایات آمریکا و هم‌پیمانان اروپایی او بیزار هستند.
پی‌نوشت :
۱- سخنان پاپ در شهر تریسته در شمال شرقی ایتالیا ۱۴۰۳/۴/۱۶

 

آتش جنگ شعله‌‌ور می‌شود؟

مهدی بختیاری

در طول 9 ماه اخیر پس از شروع عملیات توفان الاقصی، هیچگاه جنگ در شمال فلسطین اشغالی و جنوب لبنان تا این اندازه محتمل نبوده است.

در حقیقت هر چه نتانیاهو و ارتشش بیشتر در باتلاق غزه فرو می‌روند، شروع جنگ دیگری در شمال فلسطین محتمل‌تر می‌شود. اگر چه همه می‌دانند یک جنگ جدید آن هم با نیرویی که به هیچ وجه با حماس قابل مقایسه نیست و در جغرافیایی که زمین تا آسمان با غزه فرق می‌کند، به نفع صهیونیست‌ها نخواهد بود اما نتانیاهو مانند غریقی که برای نجات خودش به هر چیزی چنگ می‌زند، چاره‌ای جز ادامه جنگ و درگیر شدن با حزب‌الله در جنوب لبنان ندارد.

مقامات عالی‌رتبه اسرائیل نبرد زمینی در غزه را 20 روز پس از عملیات توفان الاقصی در 7 اکتبر با چند هدف اصلی و اعلامی آغاز کردند که مهم‌ترین آنها آزادی اسرا بدون مذاکره و از بین بردن کامل حماس و تغییر اساسی در ساختار حکمرانی غزه بود اما هیچ کدام از این اهداف (به رغم گستردگی حملات، کشتار وسیع مردم بی‌دفاع غزه و از بین بردن بسیاری از زیرساخت‌ها، اماکن، منازل، مدارس، بیمارستان‌ها و... در غزه) محقق نشد و از طرف دیگر، هزینه‌های هنگفت جنگ 9 ماهه برای اسرائیل که امنیت این رژیم را از بین برده، اقتصادش را با چالش‌های سنگین مواجه کرده و چند صد کشته روی دست صهیونیست‌ها گذاشته، دولت نتانیاهو را در لبه پرتگاه سقوط قرار داده و این سقوط برای شخص نتانیاهو به منزله پایان عمر سیاسی‌اش خواهد بود.

در واقع نتانیاهو بین این 2 انتخاب که همین الان با اتمام جنگ، سقوط کند یا جنگ و درگیری را ادامه دهد تا یک یا 2 سال بعد سقوط کند، دومی را انتخاب کرده است و این یعنی قمار بی‌بی بر سر امنیت تمام اسرائیل آن هم به خاطر منافع شخصی خود. حتی ائتلاف موقت با برخی اعضای اپوزیسیون نظیر گانتس هم نتوانست نجات‌بخش دولت نتانیاهو باشد و با خروج گانتس از کابینه جنگ، نتانیاهو بیش از گذشته مجبور است با خواست تندروهای در ائتلاف با دولتش که خواهان جنگ هستند، همراهی کند تا شاید چند ماه بیشتر زمان بخرد. البته نتانیاهو برای شروع جنگ با حزب‌الله موانع زیادی هم دارد و شاید همین موانع، تصمیم‌گیری برای او را سخت کرده باشد.

مخالفت آمریکا به عنوان مهم‌ترین پشتیبان اسرائیل یکی از این دلایل است.

دولت آمریکا همچنان با شروع این جنگ موافق نیست و اسرائیل هم بشدت به لحاظ تجهیزاتی و لجستیک (و البته سیاسی) به آمریکا وابسته است. نبرد سنگین غزه بارها همه انبار مهمات این رژیم را تمام کرد و اگر حمایت بی‌دریغ و همه‌جانبه آمریکایی‌ها نبود معلوم نبود صهیونیست‌ها تا اینجا هم تاب ادامه جنگ در غزه را داشتند یا نه. البته مخالفت آمریکا به هیچ وجه به معنای این نیست که آنها دست از حمایت از فرزند نامشروع خود بردارند. در واقع رفتار آمریکا با اسرائیل شبیه پدری است که می‌داند تصمیم فرزندش غلط است اما اگر همان فرزند دست به اشتباه بزند، پدرش پشت او را خالی نخواهد کرد. حمایت از اسرائیل یک اصل اساسی و هویتی در سیاست خارجی آمریکاست که به هیچ وجه کنار گذاشته نخواهد شد اما مخالفت آمریکا در مواردی نظیر شروع یک جنگ جدید می‌تواند تیغ اسرائیل را در دست زدن به این قمار بزرگ تا حدی (تاکید می‌شود تا حدی و نه کاملا) کُند کند. مانع دیگر، عدم توانایی ارتش اسرائیل برای جنگیدن همزمان در ۲ جبهه است. ارتش این رژیم بیش از 9 ماه است در غزه درگیر شده و این درگیری توان زیادی از آنها را از بین برده است بویژه اینکه ارتش صهیونیستی علاوه بر نیاز به تجهیزات لجستیکی با کمبود شدید نیروی انسانی هم مواجه است.

این کمبود نیروی انسانی موجب افزایش مدت خدمت نیروهای احتیاط شده و همین مساله اعتراض آنها را هم برانگیخته است.

درگیری‌های صهیونیست‌ها با جامعه مذهبی در درون این رژیم که به هیچ وجه حاضر به حضور در ارتش نیستند، برای همین است. در واقع عدم حضور ده‌ها هزار جوان حریدی در سن خدمت در ارتش، این بار سنگین را بر روی دیگر نیروها انداخته و این مساله اعتراض‌های زیادی را در پی داشته است. از طرف دیگر، اگر چه تاکنون وزیر امنیت قومی، رئیس ستاد ارتش و فرمانده نیروی هوایی با جنگ در جنوب لبنان موافقت دارند اما این جنگ طبیعتا به روی زمین کشیده خواهد شد و ارتش اسرائیل مجبور است مجددا نیرو‌های پیاده خود را وارد جنگ، این بار در جبهه نبرد با حزب‌الله کند و اینجاست که اسرائیل با مشکلات عدیده مواجه خواهد شد. حزب‌الله لبنان امروز در آمادگی کامل برای نبرد قرار دارد و پیش از جنگ بسیاری از پایگاه‌های اصلی و موثر اسرائیل در مرز با لبنان را هدف قرار داده و خود را برای یک درگیری زمینی هم آماده کرده است. با همه تفاسیر، نتانیاهو مجبور است این جنگ را به‌رغم همه چالش‌هایش شروع کند و اصرار هم دارد پیش از انتخابات آمریکا این اتفاق بیفتد.