آمریکا با وجود فلج‌شدن ساختار اداری خود در این روزها که برای اولین بار بیش از یک ماه تعطیلی دولت و صف کشیدن‌های طولانی شهروندانش را برای دریافت غذای روزانه تجربه می‌کند، در صحنه منطقه‌ای تلاش دارد خلأ ناکارآمدی در داخل را با نمایش قدرت در خارج جبران کند. از حمله مستقیم به سه مرکز هسته‌ای ایران در جنگ 12روزه در امتداد سیاست «فشار بدون مذاکره» تا هشدار تازه به عراق به نقل از «ثابت العباسی» وزیر دفاع این کشورکه سه روز پیش در یک مصاحبه تلویزیونی اظهار داشت که «پیت هگست» همتای آمریکایی‌اش او را از تحرکات نظامی قریب‌الوقوع مطلع کرده و نسبت به مشارکت گروه‌های عراقی در این عملیات‌ها هشدار داده است، تا عملیات روانی و ترساندن کشورهای منطقه از رژیم رذل صهیونیستی، همه نشان از آن دارد که رژیم آمریکا بیش از هر زمان دیگری مستحق شعار «مرگ» است. چرا که این تضاد‌های نمایان، امروز جوهره سیاست آمریکایی را برهنه‌تر ساخته است. سیاستی که در بحران، به جنگ پناه می‌برد و برای پوشاندن ضعف‌های درونی خود، آتش بیرون را می‌افروزد.
ایران اما در جایگاه نماد استقلال در منطقه، این وضعیت را صرفاً یک تهدید نظامی نمی‌داند؛ بلکه نشانه‌ای از فروپاشی اقتدار واقعی آمریکا و غرب تلقی می‌کند. نشانه اینکه نظم تک‌قطبی در سراشیبی سقوط است. در چنین لحظه‌ای، فریاد «مرگ بر آمریکا» دیگر یک شعار تاریخی که منشأ آن را در تسخیر لانه جاسوسی سال 1358 باید دانست‌، نیست، بلکه موضعی اصولی در برابر قدرتی است که از درون پوسیده و برای پوشاندن این پوسیدگی خود از بیرون خشونت تولید می‌کند. با توجه به همین شناخت است که امسال، پس از جنگ ۱۲ روزه و حمله آمریکا به مراکز هسته‌ای کشورمان و یاوه‌گویی‌های این چند ماه مقام آمریکایی‌، این فریاد نه فقط بار دیگر از حلقوم ملت ایران، دانش‌آموزان و دانشجویان کشورمان تکرار شد، بلکه محکم‌تر، رساتر‌،آگاهانه‌تر و متحدتر طنین‌انداز گردید. زیرا هرچه ساختار‌های قدرت در واشنگتن بیشتر ترک بردارد، صدای مردم ایران بلندتر طنین‌انداز می‌شود.با همین نگاه است که رهبر معظم انقلاب در دیدار روز دوشنبه دانش‌آموزان و دانشجویان و جمعی از خانواده‌های شهدای جنگ تحمیلی 12 روزه با انتقاد از افرادی که سردادن شعار «مرگ بر آمریکا» را علت خصومت آمریکا با ملت ایران می‌دانند، فرمودند: «این شعار مسئله‌ای نیست که آمریکا به ‌خاطر آن این‌گونه با ملت ما معارضه کند. مسئله آمریکا با جمهوری اسلامی، ناسازگاری ذاتی و تقابل منافع است». بنابراین، شعار مرگ بر آمریکا فراتر از یک شعار و ناشی از خصومت ذاتی آمریکا با ملت ایران است.به همین جهت‌، در چرایی فریاد مرگ برآمریکا در 13 آبان امسال دلایل زیادی وجود دارد: 
1- حوادث ماه‌های اخیر در منطقه و ایران، بازتاب مرحله تازه‌ای از تقابل تاریخی میان منطق استقلال‌خواهی ملت‌ها و منطق سلطه‌طلبی قدرت‌های غربی است. حمله مستقیم آمریکا به سه مرکز هسته‌ای ایران، در آخرین روزهای جنگ ۱۲ روزه با هدف تنفس مصنوعی دادن به رژیم اسرائیل‌، نشان داد که واشنگتن نه با گروه خاص یا دولت مشخص، بلکه با «منش استقلال‌طلبی» ملت‌ها مشکل دارد. این رویارویی از جنس جنگ‌های مرزی نیست؛ بلکه جنگ بر سر معنا و حق حاکمیت بر علم، انرژی و اراده ملی یک کشور است که ایران اسلامی نمی‌خواهد زیر بار سلطه باشد. از همین‌ رو، شعار «مرگ بر آمریکا» در چنین شرایطی صرفاً یک واکنش سیاسی نیست، بلکه بیان فلسفۀ ایستادگی در برابر دشمنی است که به ‌دنبال نفی استقلال یک ملت است.
۲- درک چرایی ضرورت فریاد محکم‌تر این شعار نیازمند درک فلسفۀ وجودی آن است. شعار «مرگ بر آمریکا» از ابتدای انقلاب اسلامی یک شعار ضد ملت یا ضد فرهنگ نبوده است، بلکه شعاری برضد نظام سلطه است. «آمریکا» در این عبارت، اسم خاص یک کشور نیست بلکه نماد نظامی است که طی قرون اخیر کوشیده جهان را بر محور زور، سرمایه و نابرابری سامان دهد. فریاد این شعار یعنی نفی چنان نظمی و اعلام اینکه انسانِ مستقل، ملتِ آزاد و دانشِ بدون وابستگی حق طبیعی هر جامعه است. طبیعی است هر بار که این حق مورد تهاجم قرار می‌گیرد، فلسفه این شعار زنده‌تر می‌شود.
۳- فلسفۀ شعار « مرگ بر آمریکا» نه خشونت‌طلبی، بلکه آگاهی نسبت به ماهیت قدرت سلطه‌گر است. در اندیشۀ حضرت امام(ره) و پس از ایشان در گفتمان رهبر حکیم انقلاب‌، «مرگ» در این شعار نماد پایان سلطه است، نه نابودی مردم یا فرهنگ‌ها. معنای آن، مرگ نظام فکری‌ای است که با استکبار و تحقیر ملت‌ها حیات دارد. در واقع، ما هر بار که می‌گوییم «مرگ بر آمریکا»، اعلام می‌کنیم خواهان مرگ این ذهنیت سلطه‌ای هستیم، نه مرگ انسان‌ها. از این منظر، شعار ما اخلاقی‌ترین اعتراض در برابر بی‌اخلاق‌ترین سازوکار جهانی است.
4- در وجه فلسفی‌تر، شعار «مرگ بر آمریکا» یعنی نفی فلسفۀ مدرن غربی که انسان را ابزار منافع قدرت می‌بیند. وقتی آمریکا به تأسیسات هسته‌ای حمله می‌کند، در واقع می‌گوید علم فقط در خدمت کسی مجاز است که در نظم او تعریف شود. اما از نگاه تمدن ایرانی - اسلامی، علم برای آزادگی و خدمت به انسان است، نه برای سلطه. در نتیجه، تکرار محکم‌تر این شعار پاسخی هویتی است به نظامی که علم و اخلاق را قربانی سیاست می‌کند.
5- بعد از جنگ ۱۲ روزه، روزنامه‌های «نیویورک‌تایمز» و«فایننشال تایمز» به صراحت نوشتند که «تقویت ایران در حوزه بازدارندگی، روح تازه‌ای به جبهه مقاومت داده است». در چنین فضائی، امسال فریاد «مرگ بر آمریکا»‌، هم دفاع از خاک ایران بود و هم دفاع از کرامت جریان مقاومت در سراسر منطقه که با حمایت و چراغ سبز مقامات آمریکایی‌، جنایت صهیونیست‌ها در غزه‌، لبنان و یمن را در دو سال اخیر رقم زدند.
6-در تحلیل‌های فلسفۀ قدرت، هرگاه یک ملت از موضع ضعف به موضع هویت می‌رسد، دشمن خارجی در پی آن است که معنای مقاومت را از درون و افکار عمومی آن کشور تخریب کند. پس شعار در این شرایط نه ‌تنها باید تکرار شود، بلکه باید «محکم‌تر» گفته شود تا جلوی وارونگی معنا را بگیرد. امسال فریاد بلند این شعار در واقع اعلام هشدار به جهان غرب به ویژه سه کشور اروپایی که تصور می‌کنند با مکانیسم ماشه می‌توانند جمهوری اسلامی را وادار به تسلیم و کرنش در برابر غرب کنند‌، بود. ملت ایران در چنین شرایطی نشان دادند که در برابر قدرت‌های زورگو فاقد هر گونه ترسی است و با گذشت 46 سال از تسخیر لانه جاسوسی و قطع رابطه با آمریکا، درک درستی از مفهوم استقلال دارد و این ارزش پسینی انقلاب اسلامی را با هیچ چیزی عوض نمی‌کند.
7- در نگاه رسانه‌ای، شعار «مرگ بر آمریکا» کارکردی مشابه «جان‌واژه مقاومت» دارد؛ یعنی نه تنها انتقال خشم، بلکه تبدیل احساس جمعی به «قدرت بازدارنده نرم» است. دشمن با این تصور باطل که حمله نظامی علاوه ‌بر قدرت فیزیکی‌، قدرت نرم ایران را فرسوده کرده است، 
در صدد تحمیل نسخه تسلیم و وادادگی است، اما ملت ایران امسال بیش از گذشته با فریاد این شعار قدرت نرم خود را تجدید و به رخ دشمن کشاند. در حالی که رسانه‌های جهانی از پذیرش این واقعیت ‌گریزانند؛ 13 آبان امسال نشان داد ایمان و فرهنگ هنوز قوی‌تر از قدرت تکنولوژی است. با توجه به همین بینش است که امروز این شعار تبدیل به ترجمان «نه» بزرگ ملت ایران به منطق زور شده است و محکم‌تر گفتن آن یعنی تثبیت استمرار تاریخی مقاومت در قرنی که غرب می‌خواست آن را پایان ایدئولوژی بنامد.
 8- نکته مهم‌تر آنکه فلسفۀ شعار مرگ بر آمریکا با اصل قرآنی «لن یجعل الله للکافرین علی المؤمنین سبیلاً» پیوند خورده است؛ یعنی نفی هرگونه راه سلطه بر مؤمنان. از این منظر، مرگ خواسته‌ای جسمی نیست، بلکه خواست نابودی راهِ سلطه است. ملت ایران با تکرار آن، در واقع تجدید عهد می‌کند با این اصل دینی که هیچ قدرتی حق سلطه بر اراده مسلمانان را ندارد.
9- در حالی که انقلاب اسلامی گام دوم خود را طی می‌کند و در مسیر ایجاد «تمدن نوین اسلامی» گام‌های بلندی را بر می‌دارد‌، تکرار محکم‌تر شعار «مرگ بر آمریکا» نشانه یک تمدن در حال ظهور است؛ اعلام اینکه ملت ایران هنوز تنها ملتی است که حاضر نشده در برابر قدرت‌های جهانی از ایمان، علم و استقلالش دست بکشد. این شعار نه فقط بازمانده‌ای از تاریخ انقلاب، بلکه سند زنده‌ای است از استمرار فلسفۀ آزادی در جهان معاصر.بنابراین، امروز باید این شعار را نه صرفاً در خیابان، بلکه در رسانه، دانشگاه، مراکز سیاسی و فرهنگ محکم‌تر فریاد کرد؛ زیرا که هر حمله دشمن به استقلال ملت، در واقع تأییدی است بر درستی مسیر ملت ایران.

در جهانی که تصویرسازی‌های رسانه‌ای تلاش می‌کنند حقیقت را در پس پرده‌های رنگی پنهان کنند، صدای وجدان‌های بیدار از قلب تهران تا خیابان‌های نیویورک طنین‌انداز شده است. آنچه امروز در حال فروپاشی است، نه صرفاً ساختار‌های سیاسی یا اقتصادی غرب، بلکه بنیان‌های گفتمانی آن است. غربی که روزی با شعار عقلانیت، آزادی و توسعه، خود را مرجع تمدنی جهان معرفی می‌کرد، اکنون با بحران مشروعیت، اعتراض‌های مردمی و افشای ماهیت سلطه گرانه‌اش مواجه شده است. این تحول، حاصل یک روند تاریخی نیست، بلکه نتیجه مقاومت فکری‌ای است که از سرچشمه‌ای حکیمانه و راهبردی در ایران اسلامی و از سوی امامین انقلاب پی گرفته شد و امروز به زبان مشترک ملت‌های آزاده جهان بدل شده است. 
۱- غرب، از استعمار تا سلطه نرم: ماهیت غرب در قرن‌های اخیر، از استعمار سخت به سلطه نرم تغییر یافته است. اگر در گذشته، لشکرکشی و اشغال سرزمین‌ها ابزار سلطه بودند، امروز رسانه، دانشگاه و نهاد‌های بین‌المللی نقش همان لشکر‌ها را ایفا می‌کنند. اما این تغییر ابزار تغییری در ماهیت ایجاد نکرده است. غرب همچنان در پی تحمیل ارزش‌های خود، کنترل منابع و مهندسی افکار عمومی است. آنچه تغییر کرده، سطح آگاهی ملت‌هاست که با گفتمان مقاومت، به بیداری بدل شده است. 
۲- انقلاب اسلامی، آغاز یک گفتمان تمدنی: انقلاب اسلامی ایران، از همان آغاز، فراتر از تحول سیاسی، یک انقلاب گفتمانی بود. این انقلاب، با نقد بنیاد‌های نظری غرب، از جمله انسان‌محوری افراطی، سکولاریسم، و لیبرالیسم اقتصادی، توانست الگویی جدید برای زیست اجتماعی و سیاسی ارائه دهد. الگویی که در آن، عدالت، کرامت انسانی، و استقلال ملی، جایگزین منطق سلطه و مصرف‌گرایی شد. این گفتمان، برخلاف گفتمان‌های واکنشی، دارای بنیان‌های معرفتی، تاریخی و تمدنی است و همین امر، آن را به یک جریان پایدار و قابل صدور تبدیل کرده است. 
۳- بیداری ملت‌ها، از واکنش به کنش: در سال‌های اخیر، نشانه‌های بیداری ملت‌ها در برابر نظام سلطه غربی، به‌وضوح قابل مشاهده است. اعتراض‌های مردمی در کشور‌های غربی علیه جنگ‌افروزی، حمایت از ملت‌های مظلوم، و نقد سیاست‌های دوگانه، نشان می‌دهد که افکار عمومی دیگر تابع رسانه‌های رسمی نیست. این بیداری، حاصل نفوذ گفتمانی‌ای است که با منطق عقلانی، اخلاقی و تاریخی، توانسته ذهن‌های آزاد را به تأمل و بازنگری وادارد. 
۴- افول پروژه‌های غربی در جهان جنوب: در آسیا، آفریقا و امریکای لاتین، پروژه‌های غربی دیگر آن جذابیت سابق را ندارند. وعده‌های توسعه، دموکراسی و حقوق بشر، با واقعیت‌های تحمیل‌شده، فاصله‌ای عمیق یافته‌اند. ملت‌ها، با تجربه‌های تلخ از مداخلات غربی، به بازخوانی تاریخ و بازسازی هویت مستقل خود روی آورده‌اند. در این میان، الگوی مقاومت ایران، به‌عنوان نمونه‌ای موفق از ایستادگی در برابر سلطه، مورد توجه نخبگان و مردم قرار گرفته است. 
۵- گفتمان مقاومت، از تهران تا دانشگاه‌های غرب: گفتمان مقاومت، دیگر محدود به مرز‌های ایران نیست. در دانشگاه‌های غربی، میان نخبگان مستقل و حتی در میان اقشار مردمی، پرسش‌هایی بنیادین درباره ماهیت غرب، نقش رسانه‌ها و حقیقت تحولات جهانی مطرح شده است. این پرسش‌ها، نشان‌دهنده نفوذ گفتمانی‌ای است که از منظری برخاسته که سال‌هاست با نگاه راهبردی، تمدنی و اخلاق‌محور، به نقد ساختار سلطه پرداخته و مسیر رهایی را ترسیم کرده است. 
۶- رسانه انقلابی، وظیفه تاریخی در عصر افول غرب: در این شرایط، رسانه‌های انقلابی وظیفه‌ای تاریخی بر دوش دارند. آنان باید با تولید محتوا‌های تحلیلی، هنری و انگیزشی، گفتمان مقاومت را به زبان‌های مختلف ترجمه کنند. هر مقاله، مستند، پادکست و برنامه تلویزیونی می‌تواند سهمی در رهایی ملت‌ها از بند اسارت غرب داشته باشد. رسانه انقلابی، باید سنگر بیداری باشد، سنگری که در آن، حقیقت با زیبایی و قدرت بیان می‌شود. 
جهان در آستانه یک تحول گفتمانی است، تحولی که در آن، سلطه‌گران مجبور به عقب‌نشینی و ملت‌ها در مسیر بیداری و استقلال قرار گرفته‌اند. انقلاب اسلامی ایران، با گفتمانی برخاسته از منظری حکیمانه و تمدن‌ساز، توانسته نه فقط ملت خود، بلکه وجدان جهانی را مخاطب قرار دهد. آنچه که به اختصار بیان شد، بازتابی از آرا، اندیشه‌ها و منظومه فکری امام خامنه‌ای است که سال‌هاست با صلابت، روشنگری و امید، مسیر مقاومت را برای ملت‌ها ترسیم کرده است. اکنون، زمان آن رسیده است که این گفتمان، با زبان رسانه، هنر و تحلیل، به جریان غالب در عرصه جهانی بدل شود. غرب، در آستانه افول است و این افول، نه با جنگ، بلکه با بیداری رقم خواهد خورد.