گروکشی با ابزار تحریم

«ریچارد نفیو» نویسنده و سیاستمدار آمریکایی که به‎منزله «معمار تحریم‌های ایران» شناخته می‌شود، در «فارن افرز» نوشت: «بازرسی‌های بین‌المللی با استفاده از آخرین تکنیک‌ها و تجهیزات، عنصر اساسی است که هر توافق باید حول آن بنا شود. هفت سال پس از خروج آمریکا از برجام، ایران سانتریفیوژ‌هایی را ساخته است که زمان گریز هسته‌ای آن را به‎طور دائمی کاهش داده‌اند. ایران همچنین قادر به ساختن تأسیسات غنی‌سازی سری کوچک‌تری است که تشخیص و نابودی آن به‎دلیل تلاش‌های آن برای مدفون‌‎سازی و استحکام آنها دشوارتر است.» نفیو بدون اشاره به تأکید مقام‌های ایرانی مبنی بر اینکه تولید و به‌کارگیری تسلیحات اتمی جایی در دکترین دفاعی ایران ندارد، نوشت: «توافق باید اجازه دادن تهران به آژانس برای راستی‌آزمایی نحوه استفاده ایران از تجهیزات و مواد هسته‌ای را با فهم روشنی از این موضوع الزام‌آور سازد که اگر بازرسان آژانس با مانعی مواجه شوند، واشنگتن حق فسخ توافق را خواهد داشت. این باید صراحتا شامل دسترسی با تأسیسات نظامی نیز باشد.» وی افزود: «یک توافق در زمینه غنی‌سازی اورانیوم همچنان می‌تواند در خدمت هدفی حیاتی برای دولت ترامپ و تهران باشد؛ اینکه آمریکا می‌تواند مقداری غنی‌سازی توسط ایران را با تقویت محدودیت‌ها بپذیرد و ایران نیز می‌تواند بدون اینکه تسلیم در برابر دشمن قسم‌خورده خود به نظر برسد، این محدودیت‌ها را بپذیرد.» وی در بخش دیگری از این گزارش با اشاره به اینکه «دولت آمریکا می‌تواند لغو تحریم‌های خود علیه ایران را وسیله چانه‌زنی بر سر محدودسازی غنی‌سازی آن قرار دهد»، نوشت: «تمایل ایران به لغو تحریم‌ها و در واقع بیش از آنچه برجام آن را امکان‌پذیر ساخت، فضایی برای مذاکرات ایجاد می‌کند. بنابراین، آمریکا باید چارچوب لغو تحریم‌ها را بر اساس یک مقیاس متغیر بنا کند که لغو تحریم‌ها را به محدودیت‌های غنی‌سازی داخلی محدود می‌کند. اگر آمریکا اصرار بر توقف بلندمدت یا دائمی غنی‌سازی اورانیوم در ایران داشته باشد، می‌تواند به تهران نه‌تنها لغو تحریم‌های ثانویه، بلکه پایان برخی از تحریم‌های آمریکا را وعده دهد. برای نمونه، این توافق ممکن است تحریم‌ها بر تجارت در پروژه‌های تولید تجاری و انرژی را لغو کند، در‎حالی‎که تحریم‌ها بر فناوری‌های نظامی یا با کاربری دوگانه، فعالیت‌های سپاه پاسداران و متحدان ایران را حفظ کند.»