توان نظامی ایران کلید دیپلماسی

در دنیای پرتلاطم روابط بین‌الملل، دیپلماسی تنها زمانی به نتیجه می‌رسد که پشتوانه‌ای محکم از قدرت نظامی داشته باشد. امروز، کشور‌ها نه فقط با زبان دیپلمات‌ها، بلکه با نمایش توان بازدارندگی خود در صحنه جهانی سخن می‌گویند. این حقیقت تلخ، اما واقعی است: بدون قدرت نظامی، قول‌ها و توافق‌ها شکننده‌اند و روی میز مذاکره، صدایی که پشتوانه نظامی ندارد، به سختی شنیده می‌شود.
ماجرای پرواز جنگنده‌های آمریکایی در جریان دیدار اخیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه و ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا نمونه‌ای روشن از این واقعیت است. این نمایش قدرت، پیامی واضح داشت و آن اینکه در دنیای سیاست بین‌الملل، قدرت نظامی نه‌تنها مکمل دیپلماسی، بلکه تضمین‌کننده وزن حرف‌های یک کشور است. یا مثلاً به آزمایش موشک‌های کروز مافوق صوت «سیرکان» روسیه در دی‌ماه ۱۴۰۰ نگاه کنید. درست در اوج مذاکرات حساس مسکو و واشنگتن بر سر اوکراین، روس‌ها با شلیک ۱۲ موشک از ناوچه و زیردریایی، نشان دادند که قدرت نظامی، اهرم فشاری بی‌بدیل در دیپلماسی است.
این منطق جهانی، نقد‌ها به برنامه موشکی ایران را هم زیر سؤال می‌برد. هنوز یادمان نرفته که در مناظره‌های انتخاباتی ۱۳۹۶، حسن روحانی با لحنی انتقادی از نمایش شهر‌های زیرزمینی موشکی ایران و شعار‌های عبری روی موشک‌ها گله کرد و آن را تلاشی برای تضعیف برجام خواند. اما حقیقت این است که آزمایش‌های موشکی ایران، نه تهدیدی برای دیپلماسی، بلکه ستون اصلی قدرت بازدارندگی و تضمین امنیت ملی ماست. وقتی قدرت‌های بزرگ با نمایش نظامی حرف خود را به کرسی می‌نشانند، چرا ایران نباید از این ابزار برای دفاع از منافع خود استفاده کند؟
حمله اخیر رژیم صهیونیستی به خاک ایران در جنگ ۱۲ روزه، زنگ خطری جدی بود. این رویداد نشان داد که دکترین نظامی ایران نیاز به بازنگری و تقویت دارد. تهدید‌های جدید و تحولات منطقه‌ای، از ما می‌خواهند که توان بازدارندگی‌مان را چندلایه و پیشرفته‌تر کنیم. موشک‌های دقیق‌تر، پدافند ضدبالستیک قوی‌تر و نوسازی توان هوایی، گام‌هایی ضروری برای حفظ امنیت ملی و تقویت جایگاه ایران در مذاکرات بین‌المللی است.
جهان امروز به کشور‌هایی احترام می‌گذارد که نه‌تنها حرف، بلکه قدرت عمل دارند. برنامه موشکی ایران، با تکیه بر نوآوری و فناوری‌های پیشرفته، نه‌فقط سپری برای امنیت ملی، بلکه اهرمی برای دیپلماسی مؤثر است. این توانمندی، ایران را به بازیگری تبدیل می‌کند که نه‌تنها در منطقه، بلکه در معادلات جهانی، حرفی برای گفتن دارد. تقویت این قدرت، یعنی تضمین آینده‌ای امن و پایدار برای ایران؛ آینده‌ای که در آن، دیپلمات‌های ما با پشتوانه‌ای محکم از توان نظامی، پشت میز مذاکره می‌نشینند و صدای ایران را رسا و مقتدر به گوش جهان می‌رسانند.