نهاد مقدس

یکی از خصوصیاتی که مؤمن باید داشته باشد و از لوازم ایمان است، احترام به مقدسات است. اینکه نسبت به مقدسات حریم داشته باشد؛ مقدساتی که خود خداوند متعال نسبت به آنها ادبش را به ما در قرآن یاد داده است، احترام گذاشتن به مقدسات را پروردگار به همه یاد داده است. مقدسات چیز‌هایی هستند که رنگ و بوی الهی دارند و خداوند متعال، جلوه و ظهور خاصی در آنها کرده است. چیز‌هایی که ارتباط ویژه با خدا دارند. درست است که همه موجودات و مخلوقات با خدا ارتباط دارند، همه موجودات مخلوق خدا هستند و خدا در همه موجودات جلوه کرده، آیه و نشانه خدا هستند، اما بعضی از امور هستند که خدا ظهور خاص و جلوه خاص در آنها دارد و ارتباط ویژه با آنها برقرار کرده است. مثل کلام الله، کتاب الهی، انبیاء و اولیای الهی، بعضی از زمان‌ها و مکان‌های مقدس، اینها اموری هستند که خدا ارتباط خاصی با آنها برقرار کرده است و پروردگار عالم برای اینها حریمی قرار داده است.... یکی از محترمات و امور مقدس، «خانواده» است. خانواده یک معبد است، محل عبادت است، محلی است که محبوب خداست، شما همه در قرآن خوانده‌اید پروردگار عالم می‌فرماید: «و از نشانه‌های [قدرت و ربوبیت]او این است که برای شما از جنس خودتان همسرانی آفرید تا در کنارشان آرامش یابید و در میان شما دوستی و مهربانی قرار داد؛ یقیناً در این [کار شگفت‌انگیز]نشانه‌هایی است برای مردمی که می‌اندیشند.» (روم/۲۱) اینکه دو نفر با هم ازدواج کنند، بنای خانواده را تشکیل دهند، این از آیات الهی و محبوب خداست. در خانه و خانواده اگر کسی اهل باشد خیلی سهل‌تر راه خدا را پیش می‌گیرد و بالا می‌رود و قرب پیدا می‌کند، لذا در روایات خوانده‌اید: «اگر کسی ازدواج کند نصف دینش را احراز کرده است.» آنجا بهتر و سهل‌تر می‌توان راه خدا را پیش گرفت... عرض بنده این است این سه کلمه را عنایت بفرمایید: خانواده محل عبادت، محل ریاضت و محل تربیت است. هم محل عبادت است. انبوهی از روایات را ما داریم که عباداتی در خانه می‌توان انجام داد و ثواب‌هایی در خانه گیر انسان می‌آید با کار‌های خیلی ساده که به هیچ وجه در مسجد گیر نمی‌آید؛ البته در مسجد هم چیز‌هایی هست که در خانه نیست. ولی منظور این است که خانه معبد و محل عبادت است؛ عبادات عجیب و غریب. در خانه حضرت زهرا (س) و امیرالمؤمنین (ع) آن چیزی که بین این دو و بچه‌های‌شان حاکم بود رفاقت و صمیمیت بود... صمیمی بودند، شوخی می‌کردند، بازی می‌کردند. این خانواده خوش بودند، صمیمی بودند، رفیق بودند با هم دیگر. آن‌وقت در این خانه است که حسنین و زینبین تربیت می‌شود که تاریخ‌ساز بودند. در این خانه صمیمی و با نشاط. اما افسوس که نشاط این خانه خیلی طول نکشید، تا زمانی بود که پیغمبر اکرم (ص) زنده بود، حامی بزرگ‌شان پیغمبر بود. وقتی پیغمبر (ص) رحلت کرد، دیگر غریب شدند، مظلوم شدند، از آن به بعد بود که آن نشاطی که در آن خانه بود ما زالت بعد ابی‌ها در آن ۷۵ روز یا ۹۵ روز بعد از پیغمبر (ص) دیگر حضرت زهرا (س) باکیة العین پیوسته گریه می‌کرد در فراق پدر بزرگوارشان و مصیبت‌هایی که بر آنها وارد شد.