پایگاه بصیرت، گروه فرهنگی/چهارمین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار، درحالی رو به پایان است که دیگر جایگاه ثابت و محکمی را در فضای فرهنگی و رسانه ای امروز ایران پیدا کرده است. به طوری که حتی عدم حمایت تخصیص بودجه دولت نیز نتوانست مانع از برگزاری چنین جشنواره ای شود.دلیل این استحکام، هویتمندی و رویکرد مردمی این جشنواره است. شاخصه هایی که در سایر جشنواره های مرسوم و معمول سینمایی دیده نمی شود. به این معنی که بقیه جشنواره های سینمایی مانند جشنواره فیلم فجر، جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان و ... تنها ویترینی برای نمایش تولیدات سینمایی در یک مقطع خاص زمانی هستند. اما جشنواره عمار فراتر از یک ویترین و نمایشگاه عمل کرده و به قرارگاهی برای تقویت و تزریق خون تازه در رگ های هنر هفتم ایران تبدیل شده است.یکی از عواملی که سبب شاخص شدن جشنواره عمار شده، موضوعاتی است که در این جشنواره هدف قرار گرفته است؛ نقد درون گفتمانی، بیداری اسلامی، تاریخ معاصر، فتنه سال 88، جنگ نرم و اقتصاد مقاومتی به این جشنواره ارسال کنند.هویت انقلابی تنها به موضوعات فیلم های جشنواره عمار محدود نمی شود، بلکه شیوه برگزاری این جشنواره نیز با سایر رویدادهای فرهنگی متفاوت است. مهمترین عامل تمایز عمار با سایر جشنواره های سینمایی در مکانیزمی است به نام اکران های مردمی. به طوری که امسال حدود سه هزار و 500 شهرستان و روستا میزبان جشنواره عمار هستند. طی 10 روز برگزاری جشنواره عمار، آثار این جشنواره در مکان هایی چون مساجد، مدارس، پایگاه های بسیج و حتی منازل به نمایش در می آیند. ضمن اینکه هزینه برگزاری این برنامه ها نیز بر عهده خود مردم است. اتفاقا یکی از فیلم های بخش مسابقه این دوره از جشنواره عمار هم دارای همین موضوع است. مستند "سینمای 99 درصدی" درباره مسجدی در معز آباد فارس است. این فیلم نشان می دهد که مردم با هزینه خودشان برای خرید یک ویدئو پروژکتور جهت نمایش آثار جشنواره عمار تلاش می کنند.تصویر ثابت و غالبی که از جامعه‌ ایران در فیلم‌های سینمایی و برنامه‌های شبکه‌های تلویزیونی و ماهواره‌ای به نمایش در می‌آید، در بزرگراه‌ها و آپارتمان‌ها و کافی‌شاپ‌ها و محله‌های مدرن و مرفه نشین تهران منحصر است. اما در جشنواره‌ «عمار» برای نخستین بار مردمی از روستاها و عشایر و کوره‌پزخانه‌ها و محله‌های کوخ‌نشینان ترسیم شد؛ فیلم‌هایی به نمایش درآمد که بازتاب‌دهنده و نمایشگر واقعیاتی کمتر دیده شده از متن جامعه‌ی ایران هستند. متنی که به اشتباه و به مرور زمان به عنوان «پیرامون» معرفی شده است. اما فیلم‌های جشنواره‌ی «عمار» را باید مجاهدت برای گریز از مرکز و درخشاندن پیرامون دانست. فیلم‌هایی که هر یک تلنگری بر اذهان خواب‌آلود و غافل از حقایق و وقایع است. اتفاقی که در دوره‌ دوم این جشنواره گسترش یافت و محدوده‌ی مبارزه رسانه‌ای را از مرزها هم فراتر برده و جهانی کرد.یکی از شاخصه های جشنواره فیلم عمار که در سایر جشنواره های سینمایی کشور کمتر دیده می شود، فضای باز و قابلیت بالای آن در فرصت دادن به شکوفایی استعدادهای متعهد است. بدون شک در سرتاسر کشور ما جوانان خوش قریحه ای هستند که حرف هایی تازه و مترقی دارند. اما باید زمینه برای بروز آن ها فراهم شود که اگر این گونه شود، عرصه سینمای کشورمان متحول خواهد شد. همنوا شدن تخصص و تعهد در سینمای ایران می تواند بیشتر مشکلات موجود در این عرصه را از بین ببرد و این کاری است که جشنواره فیلم عمار به تنهایی بار آن را بر دوش می کشد. یکی از شاخصه‌های قابل تأمل فیلم‌های به نمایش درآمده در این جشنواره، انصاف و متانت فوق العاده‌ی آنهاست. برعکس فیلم‌هایی که توسط شبه روشنفکرها ساخته شده و مملو از عصبانیت، عقده، کینه و سانسور اکثریت جامعه هستند، در آثار مستندسازان این جشنواره، اصل «بی طرفی» و انصاف، بیشتر رعایت شده است. شما در فیلم های این جشنواره می توانید حتی نظرات مخالفان نظام را نیز ببینید. شاخصه دیگری که می توان آن را یک پدیده در عرصه فرهنگی کشور دانست، تجلی مکتب رسانه روستایی است. «عمار» اولین جشنواره ای است که علاوه بر تهران در شهرستان ها و حتی در روستاهای دور افتاده کشور نیز برگزار شد. علاوه بر این، غالب آثار این جشنواره، بازتاب دهنده رنج ها، مطالبات و دیدگاه های روستائیان بودند.