پایگاه بصیرت گروه ترجمه ـ روزنامه گاردین ۲۶ ژانویه ۲۰۱۴(۶ بهمن) در مقاله‌ای به بحران سوریه پرداخت و نوشت: سومین سالگرد انقلاب مصر، فرصت مناسبی برای بررسی درس‌های حوادث موسوم به بهار عربی است. این تحولات به فروپاشی کمونیسم در اروپا در سال ۱۹۸۹ تشبیه شد. صحنه مصر بی‌ثبات و نومیدکننده است. روز جمعه موجی از حملات و انفجارها در پایتخت این کشور به وقوع پیوست و در واقع خشونتی که تاکنون در شمال صحرای سینا وجود داشت، به مرکز این کشور کشیده شد. رژیم کنونی جو وحشتی را ایجاد کرده که در آن، فعالان سیاسی، رهبران اخوان‌المسلمین و روزنامه‌نگاران هدف قرار گرفته و به زندان افکنده شده‌اند. وضعیت و چشم‌انداز لیبی و سوریه نیز تیره و تار است. مداخله به رهبری غربی‌ها در لیبی، به ظهور کشوری ضعیف، پرخشونت و درهم شکسته انجامیده که مسائل آن، بی‌ثباتی خطرناک در محیط اطراف ایجاد کرده است.
در ادامه مقاله آمده است: سوریه نیز در جنگ داخلی خونین و طولانی‌مدت درگیر شده که این مسئله به کشتار و آوارگی گسترده سوری‌ها و پناه بردن آنها به کشورهای همسایه منجر شده است. در عین حال، این جنگ داخلی به دلیل جنگ نیابتی شیعه و سنی در منطقه شعله‌ورتر شده است. بسیار زودهنگام است که تأثیر احتمالی گفت‌وگوهای آخر هفته در ژنو را ارزیابی کنیم. تنها نقطه روشن در این تحولات تونس بوده که با وجود ترور دو تن از مقامات عالی‌رتبه، توانسته دوران انتقالی پس از بن‌علی را با موفقیت نسبی و خشونت اندک مدیریت کند. شاید هیچ‌یک از این موارد، شگفت‌انگیز نباشد. تاریخ انقلاب‌ها نشان می‌دهد که عموماً با شکست مواجه شده‌اند. در واقع، شانس موفقیت انقلاب‌های بی‌خشونت از انقلاب‌های خشونت‌آمیز بیشتر است. مواردی مانند لیبی و سوریه که مخالفان رژیم به‌سرعت سلاح دست گرفتند، نمونه‌های ناکامی انقلاب‌ها به‌شمار می‌روند. در تمام این موارد، تاریک‌ترین چشم‌انداز همچنان برای سوریه است که تقریباً حدود صد و سی‌هزار نفر طی سه سال کشته شده‌اند که البته با وجود گفت‌وگوهای صلح ژنو به نظر می‌رسد چشم‌انداز صلح بسیار دور از انتظار باشد.
در پایان مقاله آمده است: مطابق برخی جنبه‌ها، جامعه بین‌الملل باید در این مورد برای حل‌وفصل اوضاع بحرانی، مسئولیت را بر عهده بگیرد. متأسفانه دیپلماسی نتوانسته به خشونت در سوریه پایان دهد. به منظور موفقیت، گفت‌وگوهای صلح نیازمند آمیزه‌ای از عناصر حیاتی از جمله مشوقی قوی برای نیل به صلح است. نشست‌‌های صلح، مسیری برای میانجی‌گری میان طرف‌های درگیر و پایان خشونت است. مهم است که تشخیص دهیم ناکامی نشست‌ها عملاً به شعله‌ورتر شدن آتش جنگ کمک می‌کند. گروه‌های مختلف مخالف بشار اسد از تسلیحات و تجهیزات ارسالی کشورهای خلیج‌فارس بهره برده‌اند. سطح و جنس رقابت‌ها در منطقه که بعدی فرقه‌ای دارد، پیچیده است. واقعیت این است که تنش‌های پس از بهار عربی در خاورمیانه[غرب آسیا و شمال آفریقا] تنها فرقه‌ای، مذهبی و قومیتی نیست. خطر نگاه‌های کوته‌بینانه نیز وجود دارد. انقلاب‌ها با هرج‌و‌مرج همراه هستند و اغلب حوادثی طولانی‌مدت در پی دارند. نوسانات آنها نیز بسیار است.