چرا تل‌آويو از استقلال كردستان عراق حمايت مي‌كند؟

هيچ شكي نيست كه اظهارات اخير مسئولان رژيم صهيونيستي در باره كردستان عراق و حمايت از استقلال آن تلاشي تازه براي ضربه زدن به محور ممانعت يا همان مقاومت در رأس آنها ايران و كشورهاي طرفدار "وحدت ميهن عربي" است.

ديپلماسي ايراني: مسعود بارزاني، رئيس اقليم كردستان عراق در تازه‌ترين حركت سياسي جنجالي‌اش با حضور در مجلس كردستان از نمايندگان عضو خواسته است براي اعلام استقلال اقليم كردستان عراق همه پرسي برگزار كنند. وي مدعي شده است كشورهاي منطقه نيز از تشكيل كشور مستقل كردستان عراق حمايت مي‌كنند. بارزاني نام كشورهايي را كه از طرح او حمايت مي‌كنند، نبرد اما تركيه كه پيش از اين گمان مي‌رفت حامي استقلال كردستان عراق باشد رسما مخالفت خود را با طرح بارزاني اعلام كرده و امريكا نيز به صراحت با چنين طرحي مخالفت ورزيده است.

در اين ميان، رژيم صهيونيستي كه مشروعيتش از سوي بسياري از كشورهاي جهان به رسميت شناخته نشده و همچنان گرفتار منازعات ارضي با جهان عرب و فلسطينيان است، از استقلال كردستان عراق حمايت كرده است؛ حمايتي مرموز كه به اعتقاد بسياري از كارشناسان بوي توطئه از آن مي‌آيد.

پايگاه خبري تحليلي ايلاف، وابسته به گروه‌هاي ليبرال مخالف عربستان كه مقر آن در لندن است در يادداشتي در اين باره مي‌نويسد: "هيچ شكي نيست كه اظهارات اخير مسئولان اسرائيلي در خصوص كردستان و حمايت از استقلال آن تلاشي تازه براي ضربه زدن به محور ممانعت يا همان مقاومت و در رأس آنها، ايران و كشورهاي طرفدار "وحدت ميهن عربي" است. كساني كه به دنبال امت واحد عربي هستند نيز بايد پيام اظهارات مقام‌هاي اسرائيلي را دريابند. اسرائيل بر اساس اين اظهارات به اين نتيجه رسيده كه اكنون وقت اعلام استقلال كردستان از عراق است."

اين حرفي است كه دقيقا آويگدور ليبرمن، وزير امور خارجه رژيم صهيونيستي به همتاي امريكايي‌اش جان كري گفته است. همين رويكرد را شيمون پرز، رئيس رژيم اشغالگر قدس نيز در نامه خود به باراك اوباما، رئيس جمهوري امريكا داشته است. وي در اين نامه مي‌گويد: "به نظر نمي‌رسد بدون دخالت بزرگ خارجي يكپارچگي عراق ممكن باشد و اين نشان مي‌دهد كه در صورت نبود امريكايي‌ها كردها از اكثريت شيعي و اقليت عرب سني اعلام استقلال خواهند كرد. به ويژه كه اگر كردها بخواهند دولت مستقلي تشكيل دهند، از لحاظ عملي كشوري دموكراتيك تشكيل خواهند داد چرا كه يكي از نشانه‌هاي اين دموكراتيك بودنشان برابر دانستن حقوق زنان و مردان در كردستان است."

اما اظهاراتي كه مثل بمب صدا كرد، صحبت‌هاي بنيامين نتانياهو، نخست‌وزير رژيم صهيونيستي بود كه به صراحت حمايت دولت تل آويو را از تشكيل كشور كردستان اعلام كرد. سوالي كه در اين جا مطرح مي‌شود، اين است كه اسرائيل از كردستان عراق چه مي‌خواهد؟ نويسنده يادداشت در پاسخ به سوال خود در ادامه مي‌نويسد: "اگر بخواهيم به روابط اسرائيل و كردستان عراق نظري بيندازيم در مي‌يابيم كه اين روابط طولاني است، مي‌توان گفت چنين اظهاراتي از سوي اسرائيلي‌ها تازگي ندارد. اين اظهارات در حقيقت برآمده از "عشق ممنوعي" است كه بيش از نيم قرن بر روابط دو طرف حاكم بوده است. آن چه در اين جا جديد است، اظهارات مسئولان اسرائيلي است كه از خفا بيرون آمده‌اند و حرف‌هاي خود را علنا بيان مي‌كنند."

نويسنده سپس مي‌نويسد: در كتاب "فروپاشي اميد.. روابط اسرائيل - كردستان 1342 - 1354" شلومون نكديمون، روزنامه نگار و مشاور اسحاق شامير، مشاور سابق نخست‌وزير اسرائيل زواياي بسياري از روابط مخفي و سري تل آويو و كردها را بر ملا مي‌كند؛ خصوصا در زمان ملامصطفي بارزاني، پدر روحاني كردها و پدر مسعود بارزاني، رئيس فعلي اقليم كردستان عراق. بارزاني پسر با خود و جهان صادق بود. بارها گفت كه "برقراري روابط با اسرائيل جنايت نيست."

وي اسرائيل را از اعضاي سازمان ملل مي‌داند كه به زعم او پيشرفته و دموكراتيك است كه از حيث مبدا هيچ مانعي براي رابطه با آن وجود ندارد. به گفته او كشورهاي متعدد عربي و اسلامي نظير مصر و اردن و مغرب و قطر و تركيه و اندونزي و غيره با آن رابطه دارند و بد نيست كه كردستان نيز با آن رابطه داشته باشد."

روابط رژيم صهيونيستي با كردها براساس "دشمن دشمن من دوست من است" شكل گرفته است. از نگاه صهيونيستها، به دليل موقعيت جغرافيايي و نوع پراكندگي‌اي كه كردها در منطقه خود دارند، بهره‌برداري از آنها مفيد و در عين حال، آسان است.

در ادامه اين يادداشت آمده است: "آويگدور ليبرمن، وزير امور خارجه اسرائيل يك بار گفت: "كشورهاي عربي و اسلامي روابط سري با اسرائيل دارند و بدون آن نمي‌توانند مقاومت كنند در حالي كه اسرائيل مي‌تواند بدون آن مقاومت كند، همه آنها با ما رابطه دارند اما نمي‌خواهند به بودن اين روابط اعتراف كنند".

عليرغم اين كه كردها به اين باور رسيده‌اند كه بايد حمايت اسرائيل را از خود داشته باشند زيرا معتقدند همكاري با تل آويو براي رسيدن به خواسته هايشان به آنها قدرت مي‌دهد اما تا چندي پيش، همچنان برقراري اين روابط را به طور سري دنبال مي‌كردند، از ترس اين كه مبادا ايران و كشورهاي عربي پيرامون كردستان عراق خشمگين شوند. به اعتقاد اين گروه، خشمگين شدن ايران و كشورهاي عربي تاثيرات سلبي بر جاه طلبي‌هاي آنها براي رسيدن به خواسته هايشان مي‌گذارد.

آنها خوب مي‌دانند كه ايران به خصوص تاثيري ويژه بر كردستان عراق، قانون اساسي آن، حكومت اقليم، پارلمان، ارتش، سازمان امنيت و نمايندگي‌هاي آن در خارج دارد. شايد جهش ناگهاني كردهاي عراق در روابطشان با رژيم صهيونيستي، به ويژه بعد از آن كه چهار محموله نفتي كردستان عراق از طريق بندر جيهان تركيه (به گزارش رويترز) به فلسطين اشغالي مي‌رسد، تلاشي از سوي كردها براي شكستن اين تابو باشد.

پروفسور "عوفرا بنجيو"، پژوهشگر مركز مطالعات استراتژيك موشه دايان در فلسطين اشغالي بر اين اعتقاد است كه اين اقدام اقليم كردستان عراق تلاشي براي گسترش دامنه حركت‌هاي سياسي شان در روابط دو جانبه با تل آويو است. آنها مي‌خواهند از هم اكنون بگويند كه در گسترش روابط با هر جايي خودمختارند.

نويسنده اين يادداشت سپس مي‌نويسد: روابط اسرائيل با كردها براساس "دشمن دشمنم دوست من است" شكل گرفته است. از نگاه اسرائيلي‌ها به دليل موقعيت جغرافيايي و نوع پراكندگي‌اي كه كردها در منطقه دارند، بهره‌برداري از آنها مفيد و در عين حال آسان است. به اعتقاد آنها، رابطه با كردها مي‌تواند به سود مصالح اسرائيل در منطقه باشد. بنيامين نتانياهو مي‌گويد: "كردها به دنيا "اعتدال سياسي‌شان" را ثابت كرده‌اند و از نگاه اسرائيل آنها خطري براي مصالح تل‌آويو در منطقه محسوب نمي‌شوند."

مقامهاي رژيم صهيونيستي حتي از اين فراتر، معتقدند تشكيل كشور مستقل كردي به مثابه "ذخيره‌اي استراتژيك و طراز اول براي اسرائيل" محسوب مي‌شود. عوفرا بنجيو در اين باره مي‌گويد: "شكل‌گيري كشور مستقل كردستان باعث تضعيف كشورهاي متعددي كه با اسرائيل دشمني تاريخي دارند مثل عراق، سوريه و ايران مي‌شود." به اعتقاد آنها، كردستاني كه در دل كشورهاي مقاومت تشكيل شود مي‌تواند همانند خنجري در قلب ملت‌هاي منطقه حامي "محور ممانعت" باشد. ايجاد كشور مستقل كردي كه مورد حمايت اسرائيل باشد مي‌تواند معادلات منطقه را تغيير داده و در درگيري نفوذ تاريخي موجود ميان "تركيه سني" با "ايران شيعي" تاثير مستقيم بگذارد و اين مساله مي‌تواند به سود اسرائيل باشد."

نويسنده اين يادداشت تصريح مي‌كند: "ايجاد كشوري به شيوه اسرائيل آن هم در وضعيت فعلي كه مورد حمايت اين رژيم باشد، در سايه تحولات دراماتيك منطقه كه بعد از سقوط موصل و انفجار مرزهاي سايكس - پيكو توسط داعش با اعلام دولت خلافت اسلامي در اراضي عراق و سوريه صورت گرفت، مي‌تواند پيام‌هاي بسياري به دنبال داشته باشد. عراق بعد از سقوط موصل مشابه عراق قبل از سقوط موصل نيست. همه مي‌گويند كه عراق جديدي در حال شكل گيري است و غير ممكن است كه عراق به قبل از حوادث موصل بازگردد، موضوعي كه بارزاني بارها بيان كرده است، اما پرسش اساسي اين است كه آياهمان‌طور كه اسرائيل از كردستان حمايت مي‌كند كردستان نيز از اسرائيل حمايت خواهد كرد؟"