«این گزاره که در کربلا "مذاکره" هم بوده است»، قابل تکذیب نیست اگرچه مذاکره قابل تفسیر و تاویل هست اما مهمتر این است که تحریم آب که ضروری ترین مایحتاج آدمی است، هرگز لغو نشد.تا شهدا زنده بودند، تا علی اصغر (ع) روی دست پدر جان نداده بود. تا اشبه الناس به رسول خدا(ص) حضرت علی اکبر(ع) از پدر تقاضای آب نکرد و نفرمود که تشنگی او را می کشد. تا مولایمان حسین(ع) با لب تشنه به دیدار معبود نرفت. و تا دخترکان و نوامیس آل الله اسیر نشده بودند، تحریم آب لغو نشد. وقتی تحریم شکست که نه از مذاکره خبری بود و نه از میز مذاکره.کربلا تا بود تحریم هم بود و البته مذاکره هم بود. مذاکره برای هدایت، مذاکره برای اتمام حجت، برای بیان حقانیت، برای بیان استقامت و شهادت. کسی برای لغو تحریم مذاکره نکرد، کسی برای عقب نشینی مذاکره نکرد، کسی برای زنده ماندن و دنیا مذاکره نکرد. حرف یکی بود، «هیهات من الذله» زیر بار زور نمی رویم، ولو آنکه با تحریم جان سپاریم. مذاکره برای بیان این پیام بود. باید با دشمن مذاکره کرد، باید از منطق خود دفاع کرد. باید حرف ها را زد. پیام را باید به طرف مقابل رساند. اتمام حجت لازم است اما با ادبیات حسینی و منطق عاشورایی.اگر الگوی مذاکره را از کربلا بگیریم باید بتوانیم درست شعار "هیهات من الذله" در مقابل تحریم آب را ترجمه کنیم. باید از فلسفه حضور میلیون ها سینه زنی که برای انتقام خون مولایشان حسین (ع) به خیابان آمده اند، سخن بگوئیم. باید طرف مقابل ما مفهوم عاشورا را درک کند.آقای ظریف! خیلی ظریف به آنها تفهیم کن که این ملت در اقتدای به مولایش مصمم است. بگو که اینها تا پای شهادت طفل صغیرشان در برابر تحریم مقاومند. چراکه نه جانشان را از جان مولایشان عزیزتر می دارند و نه فرزندانشان برایشان از جگرگوشه اباعبدالله(ع) عزیزتر است.