بیشتر ما آرامش را به آسایش وابسته می‌دانیم و تصور می‌کنیم شادی و آسودگی با امکانات رفاهی و وضعیت ایده‌آل مادی رابطه‌ای مستقیم دارد. ثروت و شهرت و رفاه را ضامن آسودگی خاطر می‌دانیم و در واقع، آرامش درونی‌مان را مشروط به آسایش بیرونی تصور می‌کنیم. به همین دلیل بی‌وقفه درتلاش هستیم تا پول و سرمایه و دارایی‌مان را افزایش دهیم. هرچند تلاش برای کسب روزی حلال و حتی پس‌انداز سرمایه، پسندیده و مطلوب است؛ اما مسئله آنجایی است که ما همه توان‌مان را معطوف کسب درآمد می‌کنیم؛ از بسیاری سرگرمی‌ها، تفریحات، دورهمی‌ها و حتی لذت‌های خاص و تکرار‌نشدنی زندگی می‌گذریم تا دارایی‌مان را افزایش داده و به آرزوهای‌مان برسیم. گاهی از لذت‌های مشروع و بی‌همتایی مانند ازدواج در سن مناسب عبور می‌کنیم؛ در حالی که به تأکید روایات و تصریح قرآن کریم، ازدواج و انتخاب همسر، مسیر اصلی رسیدن به پایگاه آرامش است؛ گاهی با وجود ازدواج و حتی داشتن فرزند، خود را از تماشای بزرگ شدن و قدکشیدن کودکان‌مان محروم می‌کنیم و طعم شیرین‌زبانی‌ها و لحظه‌های ناب آنها را نمی‌چشیم به این تصور که با دوندگی‌ها و تلاش‌های شبانه‌روزی امروز، فردای زیبا و بی‌همتایی را برای‌شان رقم بزنیم! در حالی که آنها امروز نیازمند حضور و توجه پدر و مادر هستند و آرامش فردای‌شان در گرو امنیت روانی امروز است. برای خود و فرزندان‌مان، انبوه امکانات رفاهی را فراهم می‌کنیم؛ اما همچنان از ناآرامی درونی گله داریم! دست آخر حتی اگر به امکانات مالی مطلوب‌مان هم برسیم، ممکن است فرصتی برای شادی نداشته باشیم یا اصلاً نشاط و شادی مطلوب را به دست نیاوریم. در واقع، ما همه آرامشمان را به خطر می‌اندازیم تا از مسیر آسایش جسم به آسودگی روح و روان برسیم؛ در حالی که ممکن است مالک هیچ‌یک نشویم! مشکل از آنجایی شروع می‌شود که ما به علت داشتن زندگی ماشینی و زندگی های مدرن معمولا بیشتر به سمت آسایش در حرکت هستیم تا آرامش و حتی خیلی از اوقات این دو واژه متفاوت را با هم یکی می‌پنداریم که این خود اشتباهی فاحش است. البته این بدان معنی نیست که ما نباید به دنبال آسایش در زندگیمان باشیم، برعکس آسایش می‌تواند روند زندگی را برای ما تسهیل کند ولی اشکال کار از آنجایی شروع می‌شود که ما بیشتر اوقات آرامشمان را فدای آسایشمان می‌کنیم که این خود زمینه ساز انواع مشکلات در زندگی ما می‌شود. مشکل اینجاست که رابطه آسایش و آرامش را به اشتباه در ذهن‌مان تعریف کرده‌ایم؛ آسایش، راحتی جسم است که با امکانات و ثروت فراهم می‌شود؛ اما آرامش، راحتی روح و روان است که می‌تواند محصول حال معنوی و روحی خوب باشد. تأمین آسایش هزینه‌های فراوانی به همراه دارد؛ اما آرامش بی‌هزینه و کم خرج است. از سویی اضطراب و آشوب روحی می‌تواند انسان‌های ثروتمند و صاحب قدرت و شهرت را تهدید کند؛ اما دل آرام و روح آسوده انسانی که به ساحل آرامش رسیده، هرگز تلخی استرس و افسردگی و اضطراب را تجربه نخواهد کرد. با این حساب، خوب است سرمایه عمر را صرف آرامش روح کنیم و لذت خوشبختی و رضایت از زندگی را دریابیم.