آقای روحانی هفته گذشته در پنجاه‌ونهمین مجمع عمومی بانک مرکزی گفت: «تلاش دولت این بود که امید را نسبت به آینده به وجود آورد و جلوی برخورد نظامی و جنگ را بگیرد و این کار را روزانه انجام داده است، یعنی امروز و دیروز؛ من روزانه مراقبت می‌کنم، به عنوان مسئول شورای عالی امنیت ملی روزانه مراقبت می‌کنم، نمی‌توانم همه چیز را اینجا بگویم و گفتنی نیست، فعلاً اما اگر مراقبت دائمی صورت نگیرد بین جنگ و صلح یک گلوله فاصله است و گلوله‌ای می‌تواند جنگ بیافریند و خودداری از شلیک گلوله صلح می‌آفریند...»
این سخن رئیس‌جمهور که از نگاه خیلی‌ها دور ماند، تداعی‌کننده موضوعی تکراری به نام «سایه جنگ» بود. کلیدواژه‌ای ساخته و پرداخته جریان رسانه‌ای اصلاح‌طلب که مدعی هستند دولت با امضای برجام، سایه جنگ را از سر کشور دور کرده است. این فضاسازی رسانه‌ای در مشی غلط این جریان سیاسی ریشه دارد که مدام در صدد القای این انگاره به افکار عمومی هستند که تا وقتی اصلاح‌طلبان بر سر کار باشند، احتمال درگیری نظامی بین ایران و آمریکا صفر خواهد بود، اما اگر اصولگرایان دولت را در دست داشته باشند، این احتمال تقویت می‌شود. این در حالی است که مروری بر نوع مواجهه آمریکا با ایران در دوره دولت‌های مختلف بیانگر این واقعیت است که تندترین مواضع و برخوردهای سردمداران این کشور علیه ایران درست در زمان‌هایی رخ داده که زمام امور اجرایی کشور در دست جریان اصلاحات بوده است که رویکرد سازش و مذاکره داشتند. تهدید «بیل کلینتون» رئیس‌جمهور اسبق آمریکا مبنی بر حمله به ۱۲ نقطه ایران، تهدید «جرج دبلیو بوش» به حمله به ایران با طرح محور شرارت، تهدید «دونالد ترامپ» برای حمله به ۵۲ نقطه حیاتی کشور از جمله مواردی است که نشان می‌دهد هرگاه دشمن زمزمه سازش و مذاکره را از کشور شنیده، نه تنها در مواجهه با انقلاب اسلامی و ملت ایران نرمشی نشان نداده، بلکه جسورتر از قبل شده و تندترین تهدیدات را انجام داده است.
اما درباره عوامل کنار زدن سایه جنگ از کشور باید گفت اولاً، در مقاطعی مانند حمله صدام به کویت که بسیاری از سیاسیون به ورود به درگیری معتقد بودند، تدابیر حکیمانه رهبر معظم انقلاب به عنوان دیده‌بان بصیر انقلاب، کشور را از هرگونه درگیری نظامی مصون داشت. ثانیاً، واقعیت این است که تقویت قدرت نظامی کشور باعث نگرانی دشمنان ملت ایران از هرگونه جنگ نظامی با کشورمان شده است.
در بیان چرایی طرح این سخنان باید گفت، با نزدیک شدن به موعد برگزاری انتخابات مجلس و شکل‌گیری مطالبه عمومی مبنی بر ضرورت شکل‌گیری مجلس انقلابی با رویکرد جهادی، فسادستیز و باورمند به توان داخلی برای حل مشکلات کشور، جریانی که در سال‌های اخیر دولت، اکثریت مجلس و شوراها را در اختیار داشته و نتوانسته است مشکلات مردم را حل کند، نگران پایگاه اجتماعی از دست رفته خویش است و به هر قیمتی می‌خواهد آن را احیا کند. ایجاد هراس اجتماعی از شکل‌گیری مجلس انقلابی و القای خطر جنگ، تحریم بیشتر و... از سازوکارهای نخ‌نمای جریان‌های سیاسی است که افکار عمومی دیگر آنها را نمی‌پذیرد.