امام مظهر اسمای حسنای الهی و تجلی رحمت واسع حق است: «السلام علیک أیها الرحمة الواسعة». کسی که تربیت‌شده خدای رحمان باشد، مظهر رحمت بی‌کران الهی است: «إن رحمة ربکم وسعت کل شیء و أنا تلک الرحمة». در وسعت سینه او که دریاها هم به چشم نمی‌آید، کران تا به کران عشق به همه انسان‌ها موج می‌زند: «و اکمل ذلک بابنه رحمة للعالمین». امام، پدری مهربان، همدمی شفیق و همراهی خیرخواه است: «و أشفق علیهم من آبائهم و أمّهاتهم».
دریغا! در گوش ما همواره از قهر مهدی(ع) گفته‌اند و ما را از شمشیر و جوی خون او ترسانده‌اند و از مِهر و عشق او به انسان‌ها و تلاش و فریادرسی او به عاشقان و منتظرانِ خود کمتر گفته‌اند. هیچ کس به ما نگفت اگر او بیاید فقیران را دستگیر، بی‌خانمان‌ها را سامان، بی‌کسان را همدم، غافلان را تذکر، گم‌گشتگان را راه و دردمندان را درمان خواهد بود و در یک کلام، خاک‌نشینان عالم را تاک‌نشین خواهد کرد.
قهر او نیز جلوه محبت اوست؛ چه اینکه قهر او بر جماعتی اندک و ناچیز از معاندان و نژادپرستانی خواهد بود که علی‌رغم رشد فکری انسان‌ها در آن عصر و هدایت‌ها و معجزات آن حضرت و نزول مسیح(ع) از آسمان و اقتدایش به وی، باز هم به او کفر می‌ورزند و حکومت عدلش را گردن نمی‌گذارند و در زمین فساد می‌کنند؛ کسانی مانند صهیونیست‌ها که دشمن انسانیت هستند و جز زبان زور، هیچ زبانی نمی‌فهمند؛ این یعنی خارها را از سر راه انسان و انسانیت برداشتن.
آری، چه سخت است مولای مهربانی را که رحمت واسع حق است و در دلش عشق به انسان‌ها موج می‌زند به چنین اتهام‌هایی خواندن و «میرِ مِهر» را «میرِ قهر» نشان دادن!
دسته‌ای از روایات وجود دارد درباره اینکه امام زمان(عج) در غم‌ها و شادی‌های ما شریک است و صاحب «مکیال المکارم» آنها را متذکر شده است. جدای از آنها، از دیگر ائمه(ع) نیز در این باره روایات فراوانی به ما رسیده است. حضرت امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: «ما در شادمانی شما شاد، و برای اندوه شما اندوهگین می‌شویم.»
امام رضا(ع) نیز می‌فرماید: «هیچ یک از شیعیان ما غم‌زده نمی‌شود، مگر اینکه ما نیز در غم آنان غمگین و از شادی آنان شادمانیم و هیچ یک از آنان در مشرق و مغرب زمین از نظر ما دور نیستند و هر یک از شیعیان ما که بدهی از او بماند (و نتوانسته باشد بپردازد) بر عهده ماست.»