این روزها هزاران نفر در جهان کمک‌رسان و یاری‌دهنده هم‌وطنان و هم‌نوعان خود هستند و برای زندگی دنیایی و آخرتی خود زادوتوشه جمع می‌کنند.انسان‌ها فهمیده‌اند اگر یاری‌دهنده باشند، دیگرانی در گرفتاری‌ها یاری‌شان می‌کنند و به کمک‌شان می‌آیند. فهمیده‌اند اگر به فریاد بیماری برسند و او را نجات دهند، در رنج‌ها دیگرانی به فریادشان می‌رسند. همچنین فهمیده‌اند کسانی که از یاری کردن خودداری می‌کنند، گرفتار عذاب و درد و رنج می‌شوند. چه اتفاقی در جهان می‌توانست با این سرعت و حجم به ما درس دهد و بیدارمان کند؟امام علی(ع) می‌فرمایند: «كَما تُعينُ تُعانُ»؛ آن‌گونه كه ياری میكنی، ياری میشوی. (غررالحكم، ح ۷۲۰۹) کسانی که به نیت یاری خلق خدا آستین همت بالا زده‌اند، روح‌شان در نور رحمت و برکت خداوند روشن می‌شود و قلب‌شان آرامش می‌یابد. خداوند خود نصرت‌دهند و یاری‌کننده مددجویان است و در هر مشکلی به یاری‌شان می‌آید. خداوندی که جبار است، تمام خوبی‌ها و خیرخواهی‌ها را جبران می‌کند. امام صادق(ع) فرموده‌اند: «هر مؤمنی كه گرفتاری مؤمنی را بر طرف كند، خداوند هفتاد گرفتاری دنيا و آخرت را از وی دور میسازد.» (مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۴۱۳)در روزهای کرونایی، کسانی هستند که کار و زندگی خود را رها کرده‌اند و در حال کمک رسانی به بیماران هستند و از عقب افتادن کارهای خود و از دست رفتن لحظاتی که می‌توانست در کنار خانواده برای‌شان شادی و راحتی بیاورد، نگران نیستند؛ چون خداوند خودش اداره امور آنها را برعهده گرفته است. امام صادق(ع) فرموده‌اند: «خداوند در پی یاری مؤمن است، تا وقتی كه مؤمن در پی ياری برادر خويش است.» (بحارالأنوار، ج۷۴، ص۳۲۲)