«محمد پورابراهیمی» دانشجوی سال چهارم دکترای پرستاری، متولد سال ۱۳۶۲ است. او سال ۱۳۸۲ به دانشگاه علوم پزشکی بقیه‌الله(عج) وارد شده و از سال ۱۳۸۷ در بیمارستان بقیه‌الله(عج) به عنوان پرستار و از سال ۱۳۹۳ به عنوان سوپروایزر آموزشی بیمارستان مشغول به کار است. پورابراهیمی دانشجوی نخبه کشوری در مقطع کارشناسی ارشد در سال ۱۳۹۳ و پرستار نمونه کشور در سال ۱۳۹۷ انتخاب شده است و به همین مناسبت سوم اسفندماه در نهاد ریاست‌جمهوری با حضور معاون اول رئیس‌جمهور از او تجلیل شد. وی سابقه حضور در جبهه مقاومت به عنوان پرستار را نیز در کارنامه کاری خود داشته است. با این پاسدار نمونه از خانواده جامعه پزشکی سپاه و مجاهد عرصه سلامت در دوران کرونا به گفت‌وگو نشستیم که ماحصل این گفت‌وگو را میخوانید.
در این روزها که کشور با بحران ویروس کرونا مواجه شده است شما هم در بیمارستان بقیه‌الله(عج) حضور داشته‌اید، کمی از حال‌وهوای بیمارستان و بخش‌های درمانی برای‌مان صحبت کنید؟
من قبل از اینکه هر عنوانی داشته باشم، پاسدار و پرستار هستم و به این نیز افتخار میکنم و در شرایط کنونی به عنوان عضو کوچکی از جامعه پرستاری بیمارستان بقیه‌الله(عج) فرصت داشتم در کنار بیماران مبتلا به کرونا باشم و مراقبت‌های پرستاری را ارائه دهم؛ البته اینجا باید به این نکته اذعان داشته باشم که بسیاری از همکارانم در اورژانس بیمارستان و دیگر بخش‌های درگیر با این بیماری به صورت شبانه‌روزی زحمت کشیده‌اند، تا جایی که تعدادی از همکاران ما به بیماری کرونا مبتلا شدند که به لطف خدا اکثر این همکاران تا امروز بهبود یافته‌اند. یادی هم میکنم از همکارانی که در این مسیر شهید راه خدمت به مردم شدند. حقیقتاً این امتحانی برای کادر درمانی و پرستاران کشور بود که به فضل الهی سربلندی نصیب‌مان شد؛ به ویژه نصیب همکاران ما در بیمارستان بقیه‌الله(عج) و در مجموعه سپاه. من صحنه‌های زیبایی را در مواجهه با بیماران کرونایی می‌دیدم. پرستارها با وضو وارد می‌شدند و با قصد قربت و مصداق آیه ۳۲ سوره مائده (هرکس انسانی را از مرگ نجات دهد، گویا همه مردم را از مرگ نجات داده است) کار می‌کردند. کار در پوششی شامل لباس مخصوص، ماسک‌هایی که نفس کشیدن را برای شما بسیار سخت می‌کند، عینک و دیگر وسایل حفاظت فردی سختی مضاعفی را برای پرستاران دارد؛ اما انگار این وضعیت برای پرستاران سخت نبود؛ چون قصد قربت داشتند و از همدیگر برای مراقبت از بیماران سبقت می‌گرفتند؛ گویی اینجا جبهه‌های جنگ تحمیلی است؛ البته جنگ در جبهه‌ای دیگر و جهاد در راه خدا در حال انجام است و قطعاً خداوند هم حافظ همه کادر درمانی است.
قدری از صحنه‌های سخت و زیبای این روزها هم برای‌مان بگویید.
همکارانی داریم که ۵۰ روز خانه نرفته‌اند. پزشکانی که حتی خودشان کرونایی شدند و در دوران درمان باز هم از روی تخت باز طبابت کردند. ناگفتههای پرستاری هم زیاد است. همیشه پرستاران در خط مقدم درمان بودهاند و خواهند بود. چه زیبا بود صحنههایی که پرستاران و دیگر کادر درمانی جانانه برای خدمت‌رسانی از هم سبقت می‌گرفتند و بدون هیچ چشم‌داشتی پا در این مسیر می‌گذاشتند و به‌حق، مدافعان سلامت هستند. چیزی که باعث خوشحالی ما و تمام پرسنل درمانی می‌شود، بهبودیِ یکی پس از دیگری بیماران است. زمانی که می‌توانی لبخندی را بر لب یک بیمار بنشانی، اشک شوق جاری می‌شود و لبخند بر لبان خشکیده پرستار می‌نشیند که این بهترین هدیه است.
فضای کار با بیماران کرونایی جدای از استفاده از تجهیزات خاص، چقدر سخت است؟
یکی از سختی‌های کار این است که زمانی که این بیماران وارد بخش می‌شوند، نفس کشیدن برای‌شان خیلی سخت است و بی‌قرار و مضطرب هستند؛ آن لحظه ما باید هم پرستار باشیم، هم روانشناس، هم مدیر و مددکار تا بتوانیم شرایط را مدیریت و بیمار را آرام کنیم. به هر حال ما تا پای جان ایستاده‌ایم و با تلاش و همت تیم درمانی با این ویروس می‌جنگیم و پیروز خواهیم شد. کرونا بیش از هر چیزی یاد ما انداخت این دنیا چقدر کوچک است و یک ویروس کوچک می‌تواند چه بلای بزرگی باشد.
آقای پورابراهیمی، به عنوان پرستار و دانشجوی نمونه کشوری و یک پاسدار چه صحبتی با مسئولان سپاه و کشور دارید؟
من به عنوان یک دانشجو و پرستار و در اصل به عنوان یک پاسدار باید روی محیط خود اثرگذار باشم. بیتردید امروز هیچ خدمتی بهتر از به‌کارگیری دانش در مسیر برآوردن نیاز جامعه و پیشرفت اهداف اسلام نیست. در این مسیر باید از متخصصان متعهد استفاده شود. نمی‌شود تمام نخبهها مدیر باشند، ولی تمام مدیران ما باید نخبه باشند و از ظرفیت جوانان نخبه استفاده حداکثری کنند. در مجموعه دانشگاه علوم پزشکی بقیه‌الله(عج) از زمانی که جناب آقای دکتر جلالی در مقام فرماندهی دانشگاه مشغول به فعالیت شده‌اند انصافاً به استفاده از جوانان نخبه اهتمام جدی داشته و بسیاری از تابوها را در به‌کارگیری نیروهای جوان در پستهای مدیریتی شکسته‌اند و مجموعه با سرعت بیشتری به سمت جوان‌گرایی در حال حرکت است که به نظر اینجانب در تمام ارکان کشور نیز باید این‌گونه عمل کرد. ظرفیت دانشجویان انقلابی بسیار گسترده است، ولی در این راه موانعی نیز وجو دارد که با درایت مسئولان گران‌قدر قابل حل است.