درباره پلاسمادرمانی بفرمایید.
تنها روش درمانی مؤثر در مراحل درمان کرونا، پلاسمادرمانی است؛ زیرا دارو‌های زیادی وارد چرخه درمان می‌شوند که پس از مدتی اثرگذاری آنها رد می‌شود و کنار گذاشته می‌شوند، اما اثرگذاری پلاسمادرمانی به اثبات رسیده است. طرح پلاسمادرمانی در حالی در کشور در 19 و 20 اسفند 1398 رقم خورد که غیر از چین، هیچ کشوری در جهان تحقیقات در زمینه اثرگذاری آن در درمان کرونا را آغاز نکرده بود. پلاسمای هایپر ایمیون متعلق به افرادی است که مبتلا شدند و سطح پادتن خوبی در خون خود دارند و پس از بهبودی دریافت می‌شود و در اختیار بیماران قرار می‌گیرد. نکته مهم این است که اخذ پلاسما به آنتی‌بادی یا پادتن داخل خون ارتباطی ندارد و از آن کم نمیکند.
چه تجربیاتی از این موضوع دارید؟
نیاز به اهدای پلاسما از سوی بهبودیافتگان نیاز مهمی است. من طی این چند ماه تجربه بسیار خوبی به دست آوردم و افرادی را که در مرحله آخر حیات بودند و امیدی به درمان آنها نبود، توانستیم از طریق پلاسما نجات دهیم و همه این تلاش‌ها به خاطر اهدای پلاسما صورت گرفته است. کووید ۱۹ در ایران و جهان هنوز درمان قطعی ندارد و همه روش‌ها ترایال است و آزمون و خطا می‌شود؛ چنانکه خیلی از دارو‌هایی که استفاده می‌شد، الان می‌گویند کارایی ندارد و از چرخه درمان کنار گذاشته شده‌اند؛ بنابراین تنها روش قطعی و ایمن در درمان بیماران، همین پلاسماست؛ البته پلاسما هم به صورت صددرصد جواب نمیدهد، اما علمی‌ترین و بهترین درمان قطعی کروناست؛ برای نمونه من مشاهده کردم خانم بارداری که مبتلا به کرونا شده و جانش در خطر بود، با همین پلاسمادرمانی هم خود او و هم فرزندان دوقلوی وی نجات یافتند.
پلاسمادرمانی چه پروسه علمی‌ای را طی کرد تا تثبیت شد؟
آغاز طرح پلاسمادرمانی روی ۴۰۰ نمونه اهدایی از بهبودیافتگان بود. بعد از ما، آمریکا این طرح را آغاز کرد و بیش از پنج هزار نفر در آن شرکت کردند. ما دریافتیم که با مصرف مایعات، پلاسمای اهدایی به سرعت جبران می‌شود. مطالعات زیادی در جهان صورت گرفته و در کشور هم نتایج پژوهش‌های انجام‌شده حاکی از این است که نجات بیماران از طریق پلاسمادرمانی میسر است و تأیید بین‌المللی هم پیدا کرده است.
خب الآن مشکل کجاست؟
با فروکش کردن بیماری کرونا در اواخر اردیبهشت و اوایل خرداد، روند اخد پلاسما خیلی کم شد؛ قبل از آن پلاسمای اخذشده، به غیر از بیمارستان بقیه‌الله(عج) در بیمارستانهای دیگر کشور هم استفاده می‌شد، از جمله در قم، اصفهان و نیز بیمارستان مسیح دانشوری و فیروزگر. بعد از مدتی این درمان به عنوان یک پروتکل کشوری از سوی سازمان انتقال خون ایران پیگیری شد؛ اما متأسفانه در اثر کمکاریهای رسانهای و برخی عملکردها، امروز با توجه به اوج‌گیری این بیماری، داوطلبان اهدای پلاسما به شدت کاهش پیدا کرده‌اند و ما در بیمارستان و دانشگاه بقیه‌الله(عج)، با وجود اینکه تا 50 نفر ظرفیت عملی داریم، روزانه به طور متوسط فقط پنج نفر مراجعه‌کننده داریم.بیمارستان بقیه‌الله با کمک چند شرکت به عنوان خیر، دستگاه‌ها و محیط لازم برای اخد پلاسما را داخل مجموعه ایجاد کرده و قادر است با افزایش مراجعات، تعداد دستگاه‌ها و فضای لازم را افزایش دهد؛ اما در واقع مشکل نبود داوطلب اهدای پلاسماست؛ البته این به جز ظرفیتی است که سازمان انتقال خون ایران به خودی خود داراست و از آن استفاده نمیشود.برای اطلاع بیشتر درباره این موضوع و نیز اعلام داوطلب، کلیه هم‌میهنان عزیز میتوانند با شماره‌های 02181263056، 09135848950، 09029125910 تماس برقرار کنند.
سخن آخر خود را بفرمایید.
عزیزانی که بعد از ابتلا به این بیماری نجات پیدا کرده‌اند، شکرانه و صدقه نجات خود را اهدای پلاسمای خون خود قرار دهند؛ البته ما میدانیم مبتلایان بهبودیافته تا مدتها کمحوصله هستند و خستگی ناشی از عوارض بیماری را دارند؛ اما به نظر تا امروز تنها راه نجات بیماران از این بیماری، همین اهدای پلاسماست. حضرت آقا هم به حضور مردم در این عرصه اشاره کرده‌اند و به نظر من هیچ حضوری مؤثرتر از همین اهدای پلاسما نیست.