نهضت انبیای الهی، باب هدایت تشریعی است که خداوند حکیم برای راهنمایی بشریت محبوس در ضعف‌ها و ناتوانی‌ها باز کرده است تا الطاف واسعه‌اش شامل همه بشریت شده و امر هدایت، به هدایت تکوینی و چراغ کم فروغ عقل محدود نشود. در این مسیر بهترین بندگان و اولیای خود را منزه از هر خطا و لغزش و گناهی قرار داد و آنان را تربیت و مبعوث کرد تا بر جامعه بشری فرود آیند و چراغ راه هدایت شوند. انبیای الهی آمده بودند تا بساط جریان‌های باطل و دعوت‌کنندگان به گمراهی و ضلالت در طول تاریخ را جمع کنند؛ از این رو طبیعی است که جریان باطل که منافع مادی خود را از دست رفته می‌دید، به مقابله با نهضت انبیای الهی همت بگمارد. این تقابل در ماجرای بعثت پیامبر اعظم(ص) نیز به وقوع پیوست. حضرت ختمی مرتبت(ره) آمده بود تا بساط لات و هبل را برچیده و کعبه را پاک از عوارض کرده و به حقیقت واقعی خود که روح توحید و احدیت است، برگرداند و بساط کاسبان شرک را که ابوسفیان‌ها و ابوجهل‌ها باشند، برچیند! و این چنین بود که این جریان به بزرگ‌ترین دشمن اسلام بدل شد. تا وقتی که دو جبهه حق و باطل صف‌آرایی می‌کردند و یکی از الله و عدالت و انسانیت سخن می‌گفت و دیگری از هبل و نابرابری و حیوانیت، مشخص بود که پیروزی از آن جبهه حق خواهد شد. هر چند این پیروزی با تحمل سختی‌ها و مشقات فراوان پس از سال‌ها مبارزه و اهدای صدها شهید حاصل آمد. دشمنان قسم‌خورده اسلام از یهود تا کفار قریش، پس از تسلط اسلام بر شبه‌جزیره عربستان، از دشمنی دست برنداشته و این بار با تغییر راهبرد، در صف مسلمانان رخنه کرده و تلاش کردند اسلام را از درون دچار انحراف و استحاله کنند. بزرگ‌ترین هدف تلاش آنان نیز تحریف رهبری جامعه اسلامی و به دست گرفتن قدرت پس از فقدان پیامبر(ص) بود. این خط پس از رحلت پیامبر اسلام(ص) با شدت و وسعت بیشتری دنبال شد تا قرائتی انحرافی از اسلام ارائه کند و این بار مذهب را علیه مذهب علم کرده و این‌گونه در برابر اسلام ناب محمدی(ص) صف‌آرایی کند و سبک زندگی اسلامی را به سبک زندگی جاهلی بازگرداند. طبیعی بود که در رأس این دگرگونی‌ها، استحاله حکومت اسلامی و حاکمیت الهی به حاکمیت طاغوت قرار داشت که با تحقق آن دیگر چیزی از اسلام باقی نمی‌ماند و این همان رخدادی بود که پس از مرگ معاویه و انتصاب یزید بر جایگاه خلیفه رسول خدا(ص) تحقق عینی یافت! اینجا بود که دیگر چیزی از اسلام جز ظاهر باقی نمانده بود و حسین‌بن‌علی(ع) به میدان آمد تا در شام تاریک حاکمیت بنی‌امیه، چراغ هدایت جبهه حق را روشن نگه دارد و اجازه ندهد که خط تحریف، همه بساط اسلام ناب محمدی(ص) را جمع کند.