چند سالی است که در تهران عرضه آثار هنری با نام «حراج تهران» برگزار می‌شود. امسال هم سیزدهمین دوره این حراج که با عرضه 110 اثر هنری برگزار شده بود، مورد بحث بسیار قرار گرفت و این سؤال مهم را ایجاد کرد که تأثیر این حراج در صنعت هنری و تجسمی ایران کجاست؟! با وجود اینکه سالانه هنرمندان بسیاری در کشور آثار هنری و تجسمی تولید می‌کنند، اما به جز معدودی از هنرمندان که با برپایی گالری و نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی آثار خود را عرضه می‌کنند، آثار عمده هنرمندان مجال چندانی برای عرضه ندارد و همین مسئله سبب شده است تا چرخ صنعت هنری و تجسمی در کشور، بسیار دشوار به گردش دربیاید. در چنین شرایطی، برپایی حراج‌هایی مانند حراج تهران، می‌تواند فرصتی برای عرضه آثار هنری باشد؛ ولی مسئله اصلی قیمت‌گذاری در این حراج‌هاست. قیمت‌گذاری در این حراج‌ها بر چه اساسی است؟ یکی از راه‌های بالابردن قیمت برای گالری‌دارها، ارائه پیشنهادهای کاذب در چنین حراج‌هایی است؛ برخی افراد که مجموعه‌هایی از آثار هنری و تجسمی دارند، با شرکت در حراج تهران و ارائه پیشنهادهای بسیار بالا برای برخی آثار هنری، در ظاهر ممکن است زیان کنند و یک اثر را با قیمت گزافی بخرند، اما واقعیت این است که افزایش سطح قیمت‌ها باعث می‌شود تا کل مجموعه آنها هم با یک افزایش قیمتی مواجه شود و در واقع، اگر در خرید یک اثر ضرری را متحمل شده‌اند، در مجموع آثار با سود هنگفتی مواجه شوند. اگر امسال پایه قیمت‌ها از 40 میلیون تومان شروع شده بود، با رکورد 12/5 میلیارد تومانی در فروش یک اثر نه چندان متفاوت، می‌توان پیش‌بینی کرد که در حراج‌های بعدی قیمت‌ها با پایه‌های بالاتری شروع شوند و هر سال باید شاهد رکوردهای جدیدتری هم بود. رکوردهایی که البته تأثیری به حال عمومی هنرمندان پرشمار صنعت تجسمی در کشور ندارد و باز هم عده زیادی هنرمند، با وجود علاقه، استعداد و هنر نابی که در این عرصه دارند، مجالی برای عرضه آثار خود پیدا نخواهند کرد. ضمن اینکه، همچنان این سؤال وجود دارد که چرا یک اثر هنری 12/5 میلیارد تومانی باید از مالیات معاف باشد؟!