در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی در بهمن ۱۳۵۷ نیاز مبرم به «امنیت» احساس می‌شد؛ به خصوص پس از ورود امام خمینی(ره) به ایران و استقرار در مدرسه علوی و یوم‌الله ۲۲ بهمن، امام راحل نگران امنیت جان و مال مردم بودند. پس از پیروزی انقلاب ضرورت «امنیت» در دو محور کلی جلوه کرد: یکی در حوزه «انقلاب» و دیگری در تمامیت ارضی کشور.
اما مسئولیت امنیت پس از پیروزی انقلاب را چه کسانی عهدهدار شدند؟ وقتی که اول اردیبهشت انقلاب با پدیده شوم «تروریسم» روبه‌رو شد و جان شخصیت‌های تراز اول انقلاب در معرض خطر قرار گرفت، چه کسانی عهدهدار حفاظت و تأمین امنیت شخصیت‌های انقلاب شدند؟ چه کسانی در غائله‌های کردستان، خوزستان، آذربایجان، گنبد و ترکمن صحرا، رشت، بندر انزلی، سیستان وبلوچستان و غیره وارد معرکه شدند؟ برحسب همین ضرورت‌ها بود که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تأسیس شد و کادر اولیه آن هم در واحد عملیات در پادگان ولی‌عصر(عج) استقرار یافت.
البته دکتر محسن رضایی در کتاب «جنگ به روایت فرمانده» با صراحت یادآور شده و در فصل اول آن عنوان «جنگ» را قید کرده است. چون در واقع پس از پیروزی انقلاب تا ۳۱ شهریور هم جنگ و دفاع بوده و همین نیروهای انقلابی، رزمنده و عناصر اولیه سپاه مستقر در پادگان ولی‌عصر(عج) در قالب ۹ تیپ وارد جبهه ها می‌شدند و همیشه تعدادی از آنها شهید، عده‌ای جانباز و جماعتی از آنها به عنوان رزمنده در صحنه بودند. شرایط اینگونه بود تا جنگ شروع شد و باز هم همین جماعت جزء اولین کسانی بودند که وارد میدان شدند و اکنون بسیاری از آنها از سرداران و فرماندهان فاخر سپاه به شمار می‌آیند؛ اما تعدادی از آنها در همان سال‌های 1358 تا 1361 به شکل‌های گوناگون از سپاه جدا شدند و هیچ سوابقی از حضورشان در عملیات‌های دفاعی امنیتی در دست نیست. این در حالی است که شهدا و جانبازان قیام خونین 15 خرداد 1342 و پس از آن، که تا پیروزی انقلاب شهید یا مجروح شدند، جانباز تلقی می‌شوند و آنهایی که در سال‌های قبل از انقلاب زندانی سیاسی رژیم پهلوی بودند، آزاده به حساب می‌آیند. اما سؤال اینجاست که رزمندگانی که سال‌های 1358 تا 1361 از سپاه جدا شدند، چرا به عنوان رزمنده و ایثارگر، به رسمیت شناخته نمی‌شوند؟ این موضوع موقعی جدی شد که ستاد کل نیروهای مسلح در تاریخ 4/4/1366 ابلاغ کرد: «در راستای سند راهبردی خدمات‌رسانی به رزمندگان، موضوع اعطای کارت ایثار به رزمندگان در تاریخ شروع و خاتمه جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه جمهوری اسلامی ایران (دفاع مقدس رزمندگان اسلام) از 31/6/1359 تا 29/5/1367 می‌باشد.» این سند در واقع سوابق رزمندگان جنگ ما قبل از جنگ را هیچ به حساب می‌آورد.
پیشنهاد می‌شود در تبصره‌ای لحاظ شود که سوابق جنگ ما قبل از جنگ هم به منزله سوابق ایثارگری محسوب شود. در غیر این صورت به خصوص اکنون که ستاد کل نیروهای مسلح در آستانه اعطای کارت ایثار به رزمندگان هست، جمع قابل توجهی از رزمندگان فداکار از حق‌شان محروم می‌شوند... .