فرار مهدی طارمی و یک بغل پای حساب شده، توپ را در دل دروازه عراق نشاند تا ایران به عنوان اولین تیم آسیایی راهی جام جهانی 2022 شود و پرچم ایران را در کنار پرچم بزرگان فوتبال جهان به اهتزار در آید؛ اما چه تفاوت‌هایی این سریع‌ترین صعود ایران به جام جهانی را رقم زد.
اولین نکته انتخاب درست کادر فنی بود. حضور مربی با دانش، اما به دور از دردسرهای مربیان نام‌آور!
هنوز فراموش نکردیم که مربی پرتغالی، مشت گره کردن، نبودن در ایران، مطالبه امکانات و پول و تعیین برند لباس را بهتر از راه و رسم گل زدن به حریفان، بلد بود و همیشه این علیرضا بیرانوند بود که چه در مقابل پرتغال و اسپانیا در جام جهانی و چه در مقابل عمان در جام ملت‌های آسیا، ستاره تیم ملی بود.
اما این مسئله تنها به مربی کروات ختم نمی‌شود، انتخاب وحید هاشمیان مربی جوان و با دانش ایرانی کنار اسکووچیچ، حضور کریم باقری و آنالیزورهای ایرانی کاربلد، تیمی را ساخت که حتی غیبت ستاره‌ها مشکلی برایش ایجاد نکند، نه غیبت طارمی فوق ستاره ایرانی در برابر لبنان و سوریه، نه غیبت سردار آزمون مقابل عراق در تهران!
تفاوت دوم همدلی‌ای است که می‌توان آن را دلیل ثابت تمام دستاوردهای ملی دانست و همان بود که شادی بزرگ امروز مردم را در یک جشن بزرگ رقم زد؛ یک‌دلی و هماهنگی بازیکنان و کادر فنی و انگیزه بالای آنان برای قرار گرفتن در ترکیب تیم ملی ایران که اوج آن را در رسیدن مهدی طارمی از میان برف و کولاک ترکیه به تهران، آن هم فقط چند ساعت قبل سوت آغاز بازی ایران و عراق می‌توان مشاهده کرد.
بار دیگر این مهم به اثبات رسید. همدلی شرطی واجب موفقیت است. اما این پایان راه نیست.
ستارگان ایرانی زمستان سال آینده در قطر برگ‌های زرین تازه‌ای را در تاریخ ورزش ایران را رقم خواهند زد اگر علاوه بر حفظ همین ویژگی‌های بارز، تدارکی مناسب را در نظر گرفت، رویای صعود از مرحله گروهی جام جهانی برای این ترکیب رویایی دست یافتنی است.