در عملیات بدر دیدم وقتی رزمندگان سوار قایق می‌شدند، یک روحانی به بچه‌ها عطر می‌زد و روی آنها را می‌بوسید، دقت کردیم دیدیم عبدالله میثمی است[...]
در عملیات بدر دیدم وقتی رزمندگان سوار قایق می‌شدند، یک روحانی به بچه‌ها عطر می‌زد و روی آنها را می‌بوسید، دقت کردیم دیدیم عبدالله میثمی است؛ خیلی آرام و خندان بود. وقتی قایق‌ها می‌خواستند حرکت کنند، گفت: «من را هم ببرید؛ تا کنار بچه‌ها باشم!» او هم به خط آمد و در خط هم همین کار را انجام می‌داد. با رزمندگان خوش و بش می‌کرد، به آنها روحیه می‌داد و می‌گفت با بوی خوش به ملاقات خدا بروید! و سپس آنها را دعا می‌کرد. این کار شهید میثمی در تقویت روحیه رزمندگان اثر زیادی داشت.
به نقل از آیه‌الله کعبی
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم
عبدالله میثمی سال ۱۳۳۴ در شهر اصفهان متولد شد. تولد او مصادف با شب ولادت حضرت امیرالمؤمنین (ع) بود. دوران کودکی و نوجوانی را سپری کرد و در دوره دبیرستان، همزمان با تحصیل، در کنار پدرش مشغول به کار شد. از نوجوانی شور و علاقه خاصی به مسائل مذهبی و ترویج و تبلیغ علوم دینی داشت و شاید همین انگیزه او را در مسیر فراگیری دروس حوزوی و ورود به روحانیت و طلبگی قرار داد.
عبدالله که در کنار درس به مبارزه با رژیم نیز مشغول بود، با خیانت یکی از منافقان، تحت تعقیب قرار گرفت و به همراه چند طلبه دیگر در همین سال دستگیر و راهی زندان شد. پس از انقلاب هم به جرگه رزمندگان پیوست و سرانجام همان‌طور که در شب دوم عملیات کربلای ۵ به دوستان گفته بود که: «من در این عملیات اجر خودم را از خدا می‌گیرم.» هنگامی که مشغول وضو برای عبادت بود، در منطقه عملیاتی «کربلای ۵»، از ناحیه سر مورد اصابت ترکش قرار گرفت و بعد از سه روز، ۱۲ بهمن ماه سال ۱۳۶۵ مطابق با دوم جمادی‌الثانی مصادف با شب شهادت حضرت زهرا (س) به شهادت رسید.