حضرت آیت‌الله ناصری در سال ۱۳۰۹ ه.ش در دولت‌آباد اصفهان و در خانواده‌ای اهل زهد و تقوا دیده به جهان گشود. پدر وی حاج‌شیخ محمدباقر ناصری که از عالمان زاهد و وارسته بود[...]
حضرت آیت‌الله ناصری در سال ۱۳۰۹ ه.ش در دولت‌آباد اصفهان و در خانواده‌ای اهل زهد و تقوا دیده به جهان گشود. پدر وی حاج‌شیخ محمدباقر ناصری که از عالمان زاهد و وارسته بود، برای ادامه تحصیل به شهر مقدس نجف اشرف می‌رود. آیت‌الله ناصری در این زمان چهارده ساله بود و دروس مقدمات حوزه را فرا گرفته بود، پس از دو سال اقامت، مادر وی فوت می‌کند و در جوار مولایش امیرالمؤمنین(ع) دفن می‌شود. یک سال پس از فوت مادر، پدر به همراه خانواده به ایران باز می‌گردد و فرزند خود را برای تحصیل در نجف باقی گذاشته و وی را به امیرالمؤمنین(ع) می‌سپارد. وی با همتی عالی در راه تهذیب نفس و نیز تحصیل علوم اهل بیت(ع) پیش می‌رود. برخی از استادان اصول عالی حوزوی وی عبارتند از: «آیت‌الله میرزاهاشم آملی، آیت‌الله سیدعبدالهادی شیرازی، حضرت امام خمینی، آیت‌الله سیدمحمود شاهرودی و آیت‌الله سیدابوالقاسم خویی رضوان‌الله علیهم اجمعین» بودند.
در اخلاق و عرفان نیز در ایام نوجوانی از محضر حاج شیخ محمد کوفی و در جوانی از حضرت آیت‌الله سیدمحمد رضوی کشمیری و نیز حضرت آیت‌الله سیدجمال‌الدین گلپایگانی بهره‌ها برد. با حضرت آیت‌الله حاج شیخ عباس قوچانی، وصی مرحوم علامه قاضی و نیز سیدهاشم حداد مرتبط بود؛ اما سالک دل‌سوخته‌ای که آیت‌الله ناصری از ایشان بهره‌های بسیار برده و خاطرات شیرینی از وی دارد، «حاج عبدالزهرا گرعاوی» است. حضرت آیت‌الله ناصری، همراه دوست صمیمی و یک‌دل خود مرحوم آیت‌الله حاج شیخ‌حسن صافی‌اصفهانی به محضر این مرد وارسته و سوخته اهل بیت(ع) می‌رفت و از وی استفاده می‌کردند. همچنین با شخصیت‌های عرفانی و اخلاقی چون علامه طباطبایی، محمداسماعیل دولابی، مولوی قندهاری، آشنایی و ارتباط داشت.
همچنین ایشان در غالب سفرهای ماهیانه به قم محضر آیت‌الله بهجت می‌رسیدند و به‌طوری که شیخ علی آقا بهجت می‌گفت: «هیچ‌کس مثل ایشان با آیت‌الله بهجت نشست صمیمانه ندارند.» حضرت آیت‌الله ناصری پس از سالیانی که به امر استاد خود، مرحوم آیت‌الله کشمیری به ایران بازگشت و در دولت‌آباد و اصفهان به تربیت نفوس مستعد، تدریس فقه و اصول و تفسیر و اقامه جماعت و پاسخ‌گویی نیازهای گوناگون مردم همت گماشت. مجالس وعظ و سخنرانی این عالم بزرگوار روحانیت و معنویتی خاص دارد و کلام او که شیفته اهل بیت و دلداده حضرت ولی عصر امام زمان(عج) است، گوارای جان‌های تشنه است.
از خصوصیات بارز این عالم وارسته، شیفتگی و علاقه شدید نسبت به قطب عالم امکان، حضرت بقیه‌الله الاعظم(عج) است. در بیشتر مجالس و صحبت‌ها، سعی ایشان سوق دادن دل‌ها به آن حضرت است و معمولا هنگام نام بردن و یاد آن حضرت بغض و اشک همراه سخنان ایشان می‌شود. از سفارش‌های مکرر ایشان، توسل به آن حضرت در هر حال و هر مشکل است و می‌فرماید: «در هر حال یابن الحسن عجل الله تعالی فرجه الشریف را فراموش نکنید.»
آثار ایشان عبارتند از:
آب حیات: مجموعه سخنرانی‌های حضرت آیت‌الله ناصری درباره حضرت مهدی(عج)؛
در امتداد نور: مجموعه سخنرانی‌های حضرت آیت‌الله درباره آیات تأویل شده به حضرت ولی عصر(عج) و آخرالزمان؛
رسم بندگی: شرح فرازهایی از خطبه بلند حضرت امیرالمؤمنین(ع) در مورد حالات و خصوصیات اخلاقی متقین؛
سخن دوست: گزیده‌ای از سخنرانی‌های ایشان درباره قطب عالم امکان حضرت ولی عصر(عج).