براساس اخبار منتشر شده، لایحه الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به سازمان همکاری شانگهای پس از تصویب در دولت، برای انجام تشریفات قانونی تقدیم مجلس شده است. این موضوع از این نظر اهمیت دارد که پیوستن ایران به سازمان‌ها و پیمان‌های دو یا چند جانبه منطقه‌ای و بین‌المللی به خودی خود برای هر اقتصادی، از جمله اقتصاد تحریمی و تحت فشار ایران بسیار مثبت است.
از این نظر عضویت در این سازمان و سایر سازمان‌هایی که اعضای بزرگ‌تری داشته باشند، برای ایران حائز اهمیت است؛ چرا که عضویت در سازمان‌های بین‌المللی و منطقه‌ای که تبادل و تعامل و تجارت فی ما بین بخشی از کارکرد آن سازمان‌ها به شمار می‌رود، برای ما الگویی آموزنده است. به این معنا که مسئولان جمهوری اسلامی با عضویت در این سازمان‌ها در می‌یابند که چگونه در چارچوب‌های بین‌المللی رفتار کنند و اقتصاد برچه اساسی مدیریت شود که انتهای آن تأمین منافع ملی باشد و عموم مردم ایران از فعالیت‌های تجاری دو یا چند جانبه بهره‌مند شوند.
عضویت در این سازمان‌ها به این دلیل اهمیت دارد که با همکاری با کشورهای مختلف می‌توان آموخت که توسعه اقتصادی در بخش‌های مختلف به رعایت چه مسائلی وابسته است و مدیریت سایر شئون اقتصادی چگونه است؟
بی‌تردید، عضویت و همکاری در سازمان‌های منطقه‌ای، تجاری و سیاسی فرصت‌هایی برای اعضا ایجاد می‌کند؛ اما اینکه ما چقدر می‌توانیم از این فرصت استفاده کنیم و فرصت‌های بالقوه را به بالفعل تبدیل کنیم، به رعایت مسائل مختلف و حل چالش‌هایی وابسته است که یکی از آنها «تحریم» است.
از سوی دیگر، باید به این موضوع توجه داشته باشیم هنگامی که اقتصاد ایران تحت تحریم است، باید از فرصت عضویت در سازمان‌های بین‌المللی و منطقه‌ای استفاده کنیم، به این دلیل که در شرایط تحریمی باید در بازی‌های دسته جمعی دنیا بیشتر از قبل حضور داشته باشیم. قرار گرفتن در تیم‌های بزرگ‌تر همکاری اقتصادی، تجاری و سیاسی تحریم‌پذیری ایران را درون تیم سخت‌تر می‌کند.
گفتنی است، عضویت در سازمان‌های همکاری منطقه‌ای و بین‌المللی به این معنا و مفهوم نیست که با عضویت صرف از فردا بخش بزرگی از مسائل اقتصادی و تجاری کشور حل می‌شود و همه چیز به نحو احسن فعال و مدیریت می‌شود، بلکه پیوستن به سازمان‌های همکاری منطقه‌ای و بین‌المللی مانند شانگهای، بریکس و اکو مقدمه‌ای برای وارد شدن به بازی‌های جهانی است.
کسب دستاوردهای اقتصادی در همکاری با سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی به استفاده درست از ظرفیت‌های اقتصادی کشور یا استفاده ۱۰۰ درصدی از ظرفیت‌های موجود وابسته است. در غیر این صورت، عضویت در سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی، به خودی خود منافع اقتصادی ایجاد نمی‌کند؛ اما پیوستن به پیمان‌های منطقه‌ای بهتر از انزوا و دور ماندن از فرصت‌هایی است که در دل این سازمان‌ها برای اقتصاد تحریمی ایران می‌تواند ایجاد شود.