یکی از مهم‌ترین بخش‌های هر نهاد و سازمانی، «روابط عمومی» آن سازمان است. حوزه‌ای که می‌تواند دستاوردهای سازمان متبوع خود را به دیگران ارائه دهد و از طرفی، از دستاوردهای مراکز و ادارات دیگر نیز در راستای پیشبرد اهداف خود استفاده کند؛ افزون بر این، روابط عمومی پل ارتباطی مردم با سازمان است. پس این جایگاه در هر سازمان و نهادی سهم عمده ای در پیشرفت آن و تحقق اهدافش دارد.
اما اهمیت روابط عمومی زمانی بیشتر می‌شود که طیف قابل توجهی از مردم مخاطبِ یک سازمان باشند؛ یکی از این سازمان‌ها «رسانه ملی» است. رسانه‌ای که قطعاً مخاطبان اصلی تولیداتش به طور مستقیم و بی‌واسطه «مردم» هستند. در واقع، روابط عمومی چنین سازمانی، نه «یکی از مهم‌ترین» بخش‌های آن، بلکه به جرئت می‌توان گفت، «مهم‌ترین» اجزای آن است؛ بخشی که می‌تواند سلایق و نظرها و پیشنهادهای مردم را دریافت کند و آنها را به گوش مدیران و تولیدکنندگان برساند تا با درک ذائقه مخاطب به تولید دست بزنند و آثاری بسازند که نیاز مخاطب را تأمین کند.
توجه نکردن به نظرها و سلیقه مخاطب در رسانه‌ای به گستره صدا و سیما، سبب می‌شود تا رفته رفته این نهاد به رسانه‌ای منفعل تبدیل شود و نتواند در بزنگاه‌های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی در جامعه تأثیرگذار باشد. این در حالی است که به فرموده امام خمینی(ره)، صدا و سیما یک دانشگاه عمومی است، پس این دانشگاه باید در ابتدا برآوردی از دانشجویان خود داشته باشد تا بتواند آورده خوبی به آنها ارائه دهد. امروز مهم‌ترین پل ارتباطی مردم با رسانه ملی، سامانه تلفنی 162 است که می‌توانند از طریق آن، نظرها و پیشنهادهای خود را با مدیران و برنامه‌ریزان سازمان مطرح کنند و نسبت به برخی عملکردها و تولیدات انتقاد کنند. تا اینجای کار، وظیفه اجتماعی هر بیننده و مخاطبی است که نسبت به برنامه‌ها و سریال‌های صدا و سیما بی‌تفاوت نباشد، اما پس از این، وظیفه روابط عمومی و مسئولان رسانه ملی است که با جان و دل به نظرها و پیشنهادها و به خصوص انتقادها گوش دهند و سعی کنند آنها را در جریان برنامه‌ریزی و تولیدات خود عملی کنند.
اما اگر قرار باشد مخاطبان با روابط عمومی رسانه ملی یا همان 162 تماس بگیرند، نظرها و پیشنهادهای خود را مطرح کنند، اما ترتیب اثر داده نشود؛ یعنی عملاً روابط عمومی کارکرد خود را از دست داده و این نه تنها باعث پیشرفت رسانه ملی نمی‌شود، بلکه رفته رفته آن را از ذائقه مخاطب دور می‌کند و اعتمادش را سلب می‌کند و همین باعث می‌شود بین رسانه و مردم فاصله ایجاد شود. حالا که یک سال است به تدریج تیم جدید مدیریتی رسانه ملی بر سر کار آمده‌اند، انتظار می‌رود روابط عمومی سازمان عملکرد بهتری نسبت به دوره‌های قبل خود داشته باشد و بتواند ارتباط بهتری با مخاطب برقرار کرده و نظرهای آنها را در اولویت قرار دهد؛ چراکه رسانه ملی همانطور که از نامش پیداست، برای عموم مردم است و مدیران و برنامه‌سازان، امانت‌دارانی هستند که هر یک برای مدتی مسئولیت را به امانت گرفته‌اند.