دیدار هفته گذشته رهبر معظم انقلاب با مردم اصفهان، حاوی نکات مهمی در حوزه‌های فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و بین‌المللی بود که هر یک از آنها جای کار اساسی دارد. اما در میان همه این نکات، اشاره ایشان به حماسه 25 آبان اصفهان و ارتباط برقرار کردن میان آن فضا و شرایط این روزهای کشور اهمیت ویژه‌تری دارد.
در 25 آبان سال 1361، مردم شهیدپرور اصفهان در یک روز 370 شهید عملیات محرم را تشییع کردند و به جای آنکه زانوهای‌‌شان زیر بار این مصیبت خم شود، در عصر همان روز 1200 نیروی دیگر برای دفاع از عزت و شرف این مملکت به جبهه‌ها اعزام کردند! این روزها هم که مدتی است کشورمان به دلیل یک بهانه، درگیر طراحی بدخواهان شده و مشغول گذر از یک گردنه حساس است، باز هم همان مردم اصفهان و دیگر شهرها، در کوران جنگ ترکیبی دشمن، زیر تابوت شهدای امنیت را می‌گیرند و صحنه‌های به یادماندنی تشییع و تکریم این شهیدان را رقم می‌زنند.
حالا سخن بر سر این است که با این یادگارهای ارزشمند که در حکم «میراث معنوی» هستند، چطور باید مواجه شد؟! واقعیت این است که اگر هر جای دنیا این اتفاق می‌افتاد که در یک روز 370 شهید یا جان‌باخته یک نبرد تشییع شوند و مردم آنطور از آنها تجلیل کنند، تا چرخ روزگار در گردش بود، دنیا را به تسخیر دستگاه تبلیغی خود در می‌آوردند؛ در حالی که مع‌الاسف خیلی از مردم و نسل فعلی ما حتی به گوش‌شان هم نخورده که در 25 آبان 1361 چه اتفاقی در اصفهان افتاده است! یا اگر هر جای دیگری از دنیا، دو ماه یک کشور درگیر اغتشاش و تلاش همه‌جانبه دشمن برای «نابودی» می‌شد و باز هم اقشار مختلف آن مردم‌ـ به جای از نفس افتادن‌ـ به تشییع حافظان نظم و امنیت می‌آمدند، تا دنیا برقرار بود، از آن برای اثبات کارآمدی منظومه فکری خود استفاده می‌کردند؛ در حالی که در کشور ما، این موضوع مغفول مانده و تبیین نشده است که چرا مردم با وجود همه دردها و گلایه‌ها، از شهید و شهادت نمی‌گذرند؟!
این کمترین وظیفه اهالی فکر و فرهنگ و هنر است که دِین خود را به حماسه‌های ماندگاری، مانند 25 آبان اصفهان و حماسه‌های هر روزه مردم دیگر نقاط کشورمان در فتنه اخیر ادا کنند؛ حالا این گوی و این میدان.