بی‌تردید، مسئله وحدت حوزه و دانشگاه از جمله مهم‌ترین مباحثی است که از ابتدای پیروزی انقلاب تاکنون، همواره مورد تأکید مسئولان نظام بوده است؛ به‌گونه‌ای که می‌توان گفت یکی از آرمان‌های امام خمینی(ره) که تأکید بسیاری بر آن داشته‌اند، این مهم بوده است؛ کما اینکه ایشان جدایی دانشگاه از حوزه‌های علمیه را خیانتی بزرگ و پیوند و آشتی آنها را یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای انقلاب دانسته و از اینکه افراد این دو قشر به‌ضرورت ارتباط با یکدیگر پی برده‌اند، اظهار خشنودی کرده و فرمودند: «اگر انقلاب فقط همین ثمره را به بار می‌آورد، کافی بود.» برمبنای چنین نگرشی، وقوع جریان‌های مرتبط با انقلاب فرهنگی در ابتدای انقلاب و به موازات آن تأسیس دانشگاه‌هایی چون «دانشگاه امام صادق(ع)» و «باقرالعلوم(ع)» و نهادهایی، چون شورای عالی انقلاب فرهنگی و همچنین مراکز پژوهشی، نظیر پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی و غیره، کم‌وبیش رسالت خود را نزدیک کردن آموزه‌های دینی‌ـ حوزوی با آموزه‌های علمی دانشگاهی تعریف کردند.
این در حالی است که در حوزه پژوهشی در زمینه وحدت حوزه و دانشگاه ده‌ها مقاله و کتاب تدوین و چندین همایش برگزار شده است؛ اما آنچه در این میان کمتر مورد توجه قرار گرفته، چگونگی تحقق این وحدت و بیان معیارها و اصول و راهبردها و روش‌های آن بوده که در این میان نیز اصول و معیارهای اساسی آن از اهمیت بالاتری برخوردار است. در این‌باره «روح‌الله حریزاوی» سال 1399 در گفت‌وگویی تأکید کرده است: «برای بررسی تحقق وحدت حوزه و دانشگاه به‌عنوان یکی از آرمان‌های انقلاب اسلامی باید ابعاد متفاوتی را مدنظر قرار داد. به‌عبارت دیگر باید سؤال درباره وحدت میان این دو نهاد را این‌طور پرسید که وحدت حوزه و دانشگاه در ناحیه گفتمان‌سازی، ساختاری، تربیتی و نخبگانی و در نهایت برای بحث دانشی که عملیاتی شدن آن هم مربوط به حوزه علوم و دانش‌های حوزوی و دانشگاهی می‌شود، تا امروز چقدر محقق شده است؟» مدیر سابق حوزه علوم اسلامی دانشگاهیان با اشاره به حوزه گفتمان‌سازی وحدت حوزه و دانشگاه ادامه داد: «در این حوزه به معنی نزدیک شدن حوزه و دانشگاه به سمت هدف متعالی‌ای که انقلاب اسلامی داشته و آن همان مبارزه با تمدن غرب و تأسیس تمدن اسلامی است، اتفاق ممتازی رقم خورده و می‌توان عنوان کرد حوزه و دانشگاه درمجموع به منزله پدیدآورندگان انقلاب اسلامی توانسته‌اند در طول چهار دهه گذشته زمینه را برای فهم گفتمان متعالی‌ـ که همان پنج مرحله انقلاب اسلامی، نظام اسلامی، دولت اسلامی، جامعه و تمدن اسلامی در نظام اندیشه‌ورزی افرادی که جامعه‌ها را می‌سازند، به شمار می‌رودـ تثبیت کنند؛ به همین دلیل می‌توان به تحقق وحدت حوزه و دانشگاه در این بخش نمره مناسبی داد.»