در اواخر قرن نوزدهم، ایتالیا سودای دسترسی به شمال آفریقا و سواحل لیبی را در سر می‌پروراند. در همین راستا، در سال 1880 میلادی مانورهای دیپلماتیک متعددی را شروع کرد و قراردادی را با انگلستان، اتریش و مجارستان به امضا رساند. در سال 1904، توافق محرمانه‌ای بین فرانسه و ایتالیا انجام شد. فرانسه به دنبال تسلط بر مراکش بود و لیبی نیز به ایتالیا سپرده شد. در سال‌های ۱۹۱۱ و ۱۹۱۲، ایتالیا سیرنایکا و طرابلس را از چنگ امپراتوری عثمانی درآورد.
وقتی که موسولینی، آن قهرمان پوشالی، در نقش رهبر ایتالیا در اکتبر ۱۹۲۲ میلادی حکومت را به دست گرفت، دوران سیاه و تلخ تاریخ کشور لیبی آغاز شد. فاشیست‌ها قصد بازگرداندن باقی مانده امپراتوری روم را داشتند.
یکی از حوادث تلخ در حمله به روستای «الکفره» رقم خورد. هنگامی که ایتالیایی‌ها در ژانویه ۱۹۳۱ میلادی، به «الکفره» وارد شدند، به جز پیرمردان و زنان و کودکان کس دیگری را نیافتند. در روستاهای این ناحیه سه روز تمام مردم را به گلوله بستند. جنایات آنها شامل قتل و غارت و تمتع از زنان و کشتن آنان، از بین بردن پیرمردان و کودکان، به آتش کشیدن خانه‌ها و مزارع و هتک حرمت مساجد و زیر پا نهادن صحیفه قرآن می‌شد. یکی از شاهدان جنگ «الکفره» فجایع ایتالیایی‌ها را این طور بیان کرده است:
«وقتی وارد الکفره شدند جز پیرمردان و افراد ناتوان و زنان و کودکان کس دیگری نیافتند. آنها به اطراف پراکنده شدند، و وارد روستای «التاج» شدند. حرمت را زیر پا نهادند و اموال را غارت کردند. پیرمردان و کودکان را چون گوسفندان سر بریدند، و به زنان تجاوز کردند، طوری که مو بر بدن انسان راست می‌شد! شکم زنان حامله را شکافتند. بسیاری از زنان در دفاع از نوامیس خود کشته شدند. سپس وارد مساجد شدند و میگساری کردند و عدّه‌ای از زنان را آوردند و به آنان گفتند: بین مرگ، خوردن مشروب و تن دادن به فحشا یکی را انتخاب کنند. همه نسخه‌های قرآن و کتاب‌های شرعی را که در زاویه روستای التاج بود، پاره کردند و در اصطبل‌ها به زیر سم اسبان و استران ریختند. از فجیع‌ترین جنایات ایتالیایی‌ها ربودن زنان شرافتمند بود.»