کشور پادشاهی سوازیلند با بیش از 364/17 کیلومتر مربع مساحت در جنوب قاره آفریقا و در همسایگی کشورهای موزامبیک و آفریقای جنوبی قرار دارد. جمعیت سوازیلند بیش از یک میلیون نفر است. اقتصاد این کشور نیز با وجود شکوفایی شایان ذکر بیش از لسوتو، به اقتصاد همسایه مقتدرش وابسته است؛ چرا که در قلمرو مذکور 48 درصد زمین‌ها به 12 هزار اروپایی تعلّق دارد که تقریباً تمامی محصول شکر (یک سوم ارزش صادراتی کشور در سال 1975) و مرکبات را در بر می‌گیرد.
از این مسئله که بگذریم، کشت مناطق جنگلی که پایه اصلی صنعت خمیر کاغذ را تشکیل می‌دهد (یک چهارم ارزش صادرات سال 1975) و کل صادرات کانی (آهن که به ژاپن فروخته می‌شود، پنبه کوهی و زغال سنگ) در انحصار شرکت‌های آفریقای جنوبی، انگلیسی و آمریکایی قرار دارد.
قوم بانتو در قرن ۱۶ میلادی به سمت جنوب غرب حرکت و به ناحیه موزامبیک فعلی مهاجرت کردند. تعدادی از خاندان بانتو از هم‌نژادان خود جدا شده و در قرن ۱۸ میلادی، در سوازیلند اقامت گزیدند. در قرن ۱۹ میلادی، خاندان بانتو برای دفاع در مقابل عناصر خارجی به صورت یک قبیله سازماندهی شدند.
مهم‌ترین دشمن آنها طایفه «زولو» نام داشت که گاهی با یکدیگر درگیری‌هایی داشتند. در آن زمان، «امساوزی» که رهبری قبیله بانتو را بر عهده داشت، در سال ۱۸۴۰ میلادی، برای مقابله با زولوها از بریتانیا کمک خواست.
در سال ۱۸۸۱، بریتانیا استقلال سوازیلند را تضمین کرد. سوازیلند، در بین سال‌های ۱۸۹۴ تا ۱۸۹۹، به صورت تحت‌الحمایه آفریقای جنوبی درآمد. پس از جنگ بوئر در سال ۱۹۰۲، سوازیلند تحت حکومت بریتانیا اداره شد و عاقبت در ۶ سپتامبر ۱۹۶۸، سوازیلند از بریتانیا اعلام استقلال کرد.
رئیس حکومت در سوازیلند پادشاه است و قدرت بسیاری دارد. او نه تنها نخست‌وزیر را تعیین می‌کند، بلکه تعدادی از نمایندگان مجلس کشور هم با نظر او تعیین می‌شوند. مجلس سنا در این کشور ۳۰ کرسی دارد که ۲۰ نفر از آنها را پادشاه تعیین می‌کند. مجلس ملی ۶۵ کرسی دارد که ۱۰ نفر را پادشاه تعیین می‌کند و بقیه با رأی مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند.