مطابق آمارهای موجود، پیش از انقلاب، خدمات عمومی و رفاهی از نظر برخورداری از سطح حداقلی رفاه و معیشت برای عموم مردم وضع مناسبی نداشته است؛ به گونه‌ای که برخی خدمات حداقلی، مانند برخورداری از نعمت برق، آب لوله‌کشی، جاده و... در سطح نازلی قرار داشته است. در ادامه به صورت آماری این بخش از سیمای معیشت مردم در دوره پهلوی بررسی می‌شود.
1ـ برق‌رسانی؛ پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و در اوج فعالیت‌های رژیم طاغوت، تنها 3/1 میلیون مشترک برق، اعم از خانگی، عمومی، صنعتی و کشاورزی وجود داشت(کمتر از یک دهم جمعیت کشور) و در سال‌های دهه ۱۳۵۰، ۹۶ درصد روستا‌ها برق نداشتند.
2ـ آب‌رسانی: در سال ۱۳۵۷، میزان تولید آب 1/5 میلیارد مترمکعب و تعداد انشعاب 2/7 میلیون بوده است. بر اساس آمارهای مرکز آمار ایران، در سال 1355، از حدود 2/9 میلیون واحد مسکونی روستایی، حدود 2/3 میلیون یا به عبارتی، 79 درصد از جمعیت روستایی فاقد تأسیسات لوله کشی لازم بودهاند.
3ـ مخابرات و تلفن: آمار دقیق تلفن‌های کشور در سال 1357، 850 هزار شماره بوده است.
4ـ راه و ترابری: در سال 1357، مجموع راه‌های اصلی و فرعی کشور حدود 36 هزار کیلومتر بوده است. همچنین، از سال 1291 هجری شمسی که اولین سوت قطار در ایران به صدا درآمد، تا سال 1357 حدود 4565 کیلومتر خطوط ریلی در ایران ساخته شد.
5ـ بهداشت و سلامت: پیش از انقلاب، 30 درصد پزشکان ایران وارداتی از بنگلادش، فیلیپین و هند و پاکستان بودند، خانه‌های بهداشت فقط در 1500 روستا وجود داشته، نسبت پزشک به بیمار بسیار اندک، میزان مرگ‌ومیر کودکان بالا و نسبت تخت‌های بیمارستان به جمعیت بسیار پایین بود.
به اذعان کاتوزیان، هنگامی که کشور در آستانه دروازه‌های تمدن بزرگ قرار داشت...، حمل‌ونقل شهری در همه جا، به ویژه تهران به اندازه‌ای خراب بود که قابل‌توصیف نیست. وضع مسکونی جز برای وابستگان دولت و جامعه تجار وحشتناک بود. بیشتر شهرهای کوچک و بزرگ، از جمله تهران فاقد سیستم فاضلاب کارآمد بودند، خدمات درمانی و بهداشتی برای اغنیا بسیار گران و نامطمئن بود و برای فقرا گران و خطرناک.