«تیپرینگ» به سیاست‌هایی اطلاق می‌شود که فعالیت‌های سنتی بانک مرکزی را تغییر می‌دهند. تلاش‌های تیپرینگ در درجه اول به منظور کنترل نرخ بهره و کنترل برداشت سرمایه‌گذاران از جهت آینده نرخ بهره است. تلاش‌های تیپرینگ ممکن است شامل تغییر نرخ تنزیل یا الزامات ذخیره باشد. به عبارت دیگر، تپیرینگ دقیقاً معکوس تمام اقداماتی است که بانک‌های مرکزی در جهت سیاست انبساطی اعمال کرده‌اند. برای نمونه، با کاهش مالیات سعی کرده‌اند پویایی به اقتصاد برگردد و زمانی که احساس کنند اقتصاد به روال طبیعی خود برگشته است، کم کم نرخ مالیات‌ها را افزایش داده و به حالت قبل برمی‌گردانند. تیپرینگ تنها می‌تواند پس از اجرای نوعی برنامه محرک اقتصادی ایجاد شود.